Ωωωωωωχχχχχχ.....

Αυτός είναι ο ήχος που βγάζω όποτε σηκώνομαι να πάρω αυτά που τυπώνω από τον εκτυπωτή. Ο εκτυπωτής βρίσκεται ακριβώς εξίμιση βήματα μακριά.
Βαριέμαι
Μου’ρχεται να σταματήσω ν’αναπνέω επειδή βαριέμαι.
Νιώθω ένα πλάκωμα στο στήθος
Δεν κουνιέται φύλλο.
Ούτε τηλέφωνο βαράει.
Ούτε οι φίλες μου (που γύρισαν στις δουλειές τους) απαντάνε στο τηλέφωνο (της δουλειάς).
Θα βαριούνται.
Μπορεί και να ψόφησαν.
Αλλά όχι, δεν είμαι το ακίνητο μενίρ που όλοι βλέπουν.
Ο λαμπρός εγκέφαλος από μέσα σπιθίζει και δουλεύει με φρενήρεις ρυθμούς.
Παίρνει σημαντικές αποφάσεις για τον κόσμο και το άτομο.
1. Θα φοράω μόνο φούστες και σαγιονάρες μέχρι να χειμωνιάσει. Τέρμα τα τακούνια. Σαγιονάρα τάιμ.
2. Θα περιποιούμαι πιο πολύ τα μαλλιά μου. Ήδη ξεκίνησα με ένα καλό κούρεμα. Θα είμαι η γυναίκα με το ατημέλητα τέλειο μαλλί.
3. Θα σταματήσω να βρίζω. Τουλάχιστον τόσο πολύ. Οπωσδήποτε συγκεκριμένα …χμμμ…άτομα…. Θα γίνω ένας γλυκός και υπομονετικός άγγελος.
4. Θα κλείνω τα τζάμια κι ας πάω από τη νόσο των λεγεωνάριων. Δεν είναι δυνατόν να στήνει αυτί η (γρια και άρρωστη) γειτόνισσα και μετά να σε παίρνει τηλέφωνο για να σχολιάσει αυτά που λές μες στο σπίτι σου και να το σκέφτεσαι να τη βρίσεις μη μείνει στον τόπο και το έχεις και βάρος.
Χριστέ μου, πεινάω και βαριέμαι να σηκωθώ.
Ποιος θα έρθει μέχρι εδώ να τον στείλω να μου πάρει να φάω;