Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007

ΣΕ ΒΑΡΙΕΜΑΙ

Σε βαριέμαι σαν Κυριακάτικη λειτουργία που με υποχρεώσανε οι γονείς μου να πάω.
Σαν τα μαθήματα του σχολείου.
Σαν μια τεράστια ανάλατη μοσχαρίσια μπριζόλα.
Μου μιλάς και μου έρχεται να σε χαστουκίσω μόνο και μόνο για ν’ανάψουν τα αίματα.
Θέλω να σε πληγώσω μόνο και μόνο μπας και βγείς από την καλοσύνη και την ηρεμία σου.
Δεν ξέρω αν το παίζεις ή είσαι τόσο καλό παιδί.
(αποκλείεται να είσαι, παραείναι τέλεια η εικόνα που πας να πλασάρεις)
Θέλω να σε θυμώσω μόνο και μόνο για να σε κάνω να χαρακώσεις την όμορφη εικόνα σου.
Θέλω να σε δουλέψω μόνο και μόνο για να κόψω το χαμόγελό σου σαν κομμένη μαγιονέζα.
Θέλω να σε κερατώσω πριν καν σου κάτσω. Και να το μάθεις μόνο και μόνο για να χάσεις την ευγένειά σου.
Αλλά βέβαια νιώθω και μια απαίσια κακιασμένη μέγαιρα που τα θέλω όλ'αυτά και σε λυπάμαι, εσένα και τα υποταγμένα σκυλίσια μάτια σου, που παραδίνεις γη και ύδωρ, έτοιμος να προσκυνήσεις από την αρχή.
Χώρια που δεν είμαι καλά, περνάω μια "πνευμονία".

Είμαι μαλάκας.

Και οι άνθρωποι ΔΕ μαθαίνουν από τα λάθη τους. Ή μήπως έχει κάποιο παράδειγμα η Ιστορία να με αντικρούσει;
Πάντα οι άνθρωποι κάνανε τα ίδια λάθη, σε αέναους κύκλους.
Μόνο που γερνάω. Και αλλάζω.
Και ξαφνικά αρχίζουν να με πειράζουν τα πράγματα που παλιά τα πέρναγα στο ντούκου.
Σαν να περνάω ξαφνικά μόνο πνευμονίες τα παλιά κρυολογήματα.
Κι όμως συνεχίζω.
Γιατί στην αρχή είναι ωραία. Πετάς. Γίνεσαι.
Μόνο που τώρα πια στην πτώση σπάω τα πόδια μου.
Αντί να προσγειώνομαι με τα 4, όπως παλιά, και την ουρά ψηλά.....

Τρίτη 26 Ιουνίου 2007

Αυτολογοκρισίες και αδιακρισίες

Τελικά ίσως ήταν λάθος μου που επέτρεψα σε γνωστούς και φίλους να γνωρίζουν εξαρχής την ύπαρξη αυτού του μπλογκ. Έχω πιάσει επανειλημμένα τον εαυτό μου να αποφεύγει κάποια θέματα με τη σκέψη ότι αφορούν κομμάτια της ζωής μου που έχω ανάγκη κάποιοι άνθρωποι να μην ξέρουν.
Όπως έχω ξαναγράψει (και κανείς δεν έχει διαβάσει) με φίλους και γνωστούς είμαι πότε έτσι πότε γιουβέτσι. Υπάρχουν άτομα που δε γνωρίζουν ολόκληρες πλευρές τις τωρινής μου ζωής όχι από δική μου επιλογή, αλλά επειδή έτυχε. Έτυχε κάποτε να χρειαστεί να δώσω εξηγήσεις σε ορισμένους για στησίματα για την εξαφάνισή μου και σε άλλους απλά δεν έτυχε. Δεν το κυνήγησα κι εγώ. Δεν πιάνω τους ανθρώπους στα καλά καθούμενα ν’ αρχίσω να λέω κατεβατό τα προβλήματά μου. Όπως οι γριές θείες σου δείχνουν στα καλά καθούμενα τους κιρσούς τους και τα χειρουργεία και σου αποκαλύπτουν κατά τη διάρκεια του φαγητού όλες τις κρυφές πτυχές της δυσκοιλιότητάς τους.
Άλλωστε όλοι έχουν ανάγκη να έχουν ανθρώπους με τους οποίους δε θα είναι υποχρεωμένοι να συζητήσουν τα προβλήματά τους, χωρίς να ζορίζονται ν’ αποφύγουν το θέμα. Ευτυχώς ο άλλος δε το ξέρει.
Κι επειδή θέλω να παραμείνει έτσι, μ’ αρέσει όπως έτυχε, αυτολογοκρίνομαι. Κείμενα που είχα γράψει να βγάλω το πρόβλημα από μέσα μου δε θα δημοσιευτούν τελικά ούτε εδώ. Ποτέ. Εκτός ίσως όταν λυθεί το πρόβλημα.
Κι απ΄ την άλλη, δε μπορώ να ξεράσω τους προβληματισμούς μου ή τη χολή μου για κάτι/ κάποιον όταν ξέρω ότι υπάρχουν γνωστοί μου (που δε θέλω να ξέρουν)/του και που διαβάζουν εδώ.
Σκατά ελεύθερο γράψιμο με τις ευλογίες της ανωνυμίας.
Μήπως ν’ ανοίξω κι άλλο μπλογκ;

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2007

Under attack ή πως μας νίκησαν τα μυρμήγκια

Και, όπως κάθε χρόνο, το ίδιο ερώτημα: που θα πάμε διακοπές;
"Ρε μωρό, εγώ φέτος που διορίζομαι και περιμένω εντός δεκαήμερου να με καλέσουν να παρουσιαστώ, λέω να μην πάω μακριά από την Αττική. Και καλύτερα κάπου οδικώς, να είμαι σε ετοιμότητα να γυρίσω αν τυχόν γίνει καμιά στραβή και με καλέσουν νωρίτερα. Αλλά αν εσύ δε θες, μπορείς να πας διακοπές σε νησί με κανά φίλο σου και κανονίζω κι εγώ με άλλη παρέα".
Ναι, σιγά που θα ξεκόλλαγε. Αλλά μια προσπάθεια δε βλάπτει.
Κάπως έτσι καταλήξαμε στο οικογενειακό τους εξοχικό στο ειδυλλιακό Χαλκούτσι.
(εγώ είμ' απ' το Χαλκούτσι και φοράω μόνο Γκούτσι)
Σπίτι με 2 υπνοδωμάτια, σαλόνι (με έξτρα κρεβάτια για τα εγγόνια), τζάκι, δέκα λεπτά από τη θάλασσα. Δε βαριέσαι, νησί δεν είναι, αλλά στην αναβροχιά…
Αμολάμε βαλίτσες στο δωμάτιο με το τζάκι και κοιμόμαστε στο κυρίως υπνοδωμάτιο. Άτομα δύο, κρεβάτια εφτά.
Την πρώτη μέρα κάναμε το μπανάκι μας, φάγαμε, βγήκαμε. Τη δεύτερη μέρα αρχίζει ο εφιάλτης. Γυρνάμε με τη δύση του ηλίου από τη θάλασσα και βρίσκω μια κατσαρίδα στο μπάνιο! Δε το κάνω θέμα, την παντοφλιάζω και συνεχίζουμε κανονικά τη βραδιά μας. Στην επιστροφή από την έξαλλη κοσμική ζωή του Χαλκουτσίου (διορισμό περιμένεις, σκάσε και κολύμπα) κάτι σα να κουνιέται στο δωμάτιο με τα ρούχα μας. Ανάβουμε φώτα και αντικρίζουμε αποτροπιασμένοι μια στρατιά μυρμηγκιών που εμφανώς βγαίνουν από το τζάκι. Τα σκοτώνουμε αλύπητα και, μελετώντας το φαινόμενο, αποφασίζουμε ότι έχουν φωλιά εκεί μέσα και αισθανόμενα ζωή στο σπίτι βγήκαν τσάρκα.
Και τώρα; Πως αντιμετωπίζουμε το ενδεχόμενο της φωλιάς; Πολύ απλό. Ανάβουμε φωτιά να τα κάψουμε. Ανάβουμε φωτιά. Μεσ’τον Αύγουστο. Με καύσωνα. Και περιμένουμε και μέχρι τις πέντε το πρωΐ να σβήσει εντελώς γιατί φοβόμουνα να πέσουμε για ύπνο με τη φωτιά να καίει χωρίς επίβλεψη σ’ένα σπίτι με τόσο ξύλο, καταμεσίς ενός οικοπέδου με ξερόχορτα το κατακαλόκαιρο.
Το άλλο πρωΐ, βέβαιοι ότι έχουμε αντιμετωπίσει ριζικά το πρόβλημα πάμε ανέμελοι για μπάνιο. Και στην επιστροφή αντικρίζουμε ένα λεφούσι από μυρμήγκια να έχει πλημμυρίσει το σπίτι. Μεγαλύτερα. Και φτερωτά. Μυρμήγκια πάνω στα σεντόνια, στα πιάτα στις καρέκλες, μυρμήγκια παντού. Και πάνω στις (ευτυχώς κλειστές) βαλίτσες.
Αυτό ήταν. Με την έμμονη ιδέα ότι θα γεμίσουν ΚΑΙ τα ρούχα μου ΚΑΙ τα βρακιά μου μυρμήγκια, άσκησα σθεναρό βέτο. Ή τα μαζεύουμε και φεύγουμε, ή φεύγω μόνη μου και κάτσε με τα μυρμήγκια. Εγώ φωτιά μεσ’τη ζέστη ΔΕΝ ξανανάβω. Χώρια που δεν κάνει και δουλειά.
Κλειδώσαμε άρον άρον το σπίτι, με τα μυρμήγκια μέσα, και φύγαμε σαν τις βρεγμένες γάτες. Κάπως έτσι κατέληξα να κάνω διακοπές στην Πρέβεζα εκείνο το καλοκαίρι.

Τρίτη 19 Ιουνίου 2007

Γερνάω!

Παλιά απέρριπτα γκόμενους επειδή δεν βλέπονταν ή ήταν τελείως αντικαυλωτικοί. Με όλες τις χαριτωμένες και παραδοσιακές αιτιολογίες. «Σε βλέπω σα φίλο», (μτφ.: είσαι άσχημος). «Θέλω να μείνω μόνη μου/ δε θέλω σχέση αυτό τον καιρό», (γουστάρω άλλον, πιο ωραίο). «Θέλω να ψάξω να βρώ τον εαυτό μου», (έψαξα και βρήκα άλλον πιο ωραίο). «Σου αξίζει κάτι καλύτερο από μένα», (είσαι ΠΟΛΥ άσχημος). «Έχω πολύ πιεσμένο πρόγραμμα, θα σε πάρω εγώ», (είσαι άσχημος και ηλίθιος).
Τώρα πια παρατηρώ ότι έχω αρχίσει να απορρίπτω άντρες που ΚΑΙ ωραίοι είναι ΚΑΙ τρελά σέξυ ΚΑΙ φιλανε ωραία (υπόνοιες και καλό σεξ), αν κάτι με χαλάει στο υπόλοιπο πακέτο. Π.χ., τα είχε με φίλη μου παλιότερα. Την έχει πέσει σε 2-3 φίλες μου. Είναι μαμόθρεφτο. Είναι αλογομούρης/ θρησκευάμενος/ ναρκομανής/ αλκοολικός. Και πολλά άλλα.
Δεν είμαι σίγουρη όμως. Γερνάω, γεροντοκοριάζω και το παραψειρίζω;
Ή ξαναμικραίνω, παλιμπαιδίζω και δε μου είναι αρκετό να είναι απλά αρτιμελής, όπως αρμόζει σε γραίες της ηλικίας μου;

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007

Αφιερωμένο



Εξαιρετικά.
Στην χοντρή τριχωτή κολοκύθα με τον μεγάλο κώλο.
Σωσίας της Βέτα Μπετίνι.

1.


Τίτλος : ΚΟΛΟ-ΚΟΛΟ
Ελληνικός Υπότιτλος : ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ 2001 - 2005
Συγγραφέας(είς) : ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΤΑΣΟΣ
Κατηγορία(ες) : ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ - ΛΕΥΚΩΜΑΤΑ
Γλώσσα Πρωτοτύπου : ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Χρονολογία Α έκδοσης Άγρα: 1/12/2005
Χρονολογία έκδοσης Πρωτοτύπου: 2005
Σχήμα βιβλίου : 300x230
Τύπος βιβλιοδεσίας : ΜΑΛΑΚΗ ΜΕ ΚΟΥΒΕΡΤΟΥΡΑ
Αριθμός σελίδων : 128
ISBN : 960-325-614-5
Τιμή Ευρώ: 30

2.

http://www.colocolo.cl/

3. Κολοκυθιά
Αγγειόσπερμο, δικότυλο, αναρριχητικό φυτό η κολοκυθιά ανήκει στην τάξη κολοκυνθώδη και στην οικογένεια κουκουρβιτίδες.
Οι κολοκυθιές είναι γενικά λαχανοκομικά φυτά και οι καρποί τους, ανάλογα με το είδος καταναλώνονται στη μαγειρική ή χρησιμοποιούνται για καλλωπιστικούς σκοπούς.
Είναι μονοετή ή και πολυετή φυτά , φέρουν έλικες και οι βλαστοί τους είναι πράσινοι, κυλινδρικοί, τριχωτοί. Τα φύλλα τους είναι μεγάλα, πλατιά , παλαμοειδή και οι μίσχοι τους μακριοί.
Τα άνθη της κολοκυθιάς είναι μεγάλα κίτρινου χρώματος , μονογενή. Τα αρσενικά άνθη φέρουν μακρύ ποδίσκο και τα θηλυκά κοντό. Ο πολλαπλασιασμός της γίνεται με σπορά και η ανάπτυξη της είναι πολύ γρήγορη. Είναι φυτό της καλοκαιρινής περιόδου και δεν αναπτύσσεται στο ψύχος. Η καλλίτερη θερμοκρασία είναι γύρω στους 22 βαθμούς. Όταν υπάρχει αρκετή ζέστη τότε χρειάζεται αρκετό πότισμα. Στην υγρασία το φυτό αναπτύσσεται πολύ καλά, ενώ το έδαφος πρέπει να είναι πλούσιο σε οργανικές ουσίες και γενικά μέσης συστάσεως. Η λίπανση με κοπριά ή οργανικά λιπάσματα θεωρείται απαραίτητη. Κατά τη χειμερινή περίοδο η καλλιέργεια γίνεται σε θερμοκήπια.
Τα κυριότερα είδη κολοκυθιάς είναι :
1.- Η κοινή κολοκυθιά. Η επιστημονική της ονομασία είναι κουρκούβιτα η κολοκύνθη. Οι καρποί της είναι τα γνωστά κολοκυθάκια που τρώγονται μαγειρεμένα σε πολλές παραλλαγές. Εξαιρετικά για δίαιτα, όταν τρώγονται βραστά, αφού έχουν μόλις 160 θερμίδες το κιλό. Περιέχουν βιταμίνη C , ποτάσσιο , βιταμίνη Β12, υδατάνθρακες και πρωτεΐνες.
Συλλέγονται όταν φτάσουν σε ένα ορισμένο μέγεθος ή όταν είναι ακόμα σχετικά μικρά. Όταν παραμείνουν πάνω στο φυτό το μέγεθος τους μεγαλώνει και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να φτάσει και τα 3 μέτρα στο μήκος. Η σάρκα τους τότε γίνεται σπογγώδης και χρησιμοποιούνται για την συγκομιδή σπόρου. Εκτός από τα κολοκύθια μαγειρεύονται και οι ανθοί , συνήθως γεμιστοί με ρύζι. Υπάρχουν αρκετές ποικιλίες κοινής κολοκυθιάς και αυτές έχουν να κάνουν κυρίως με το σχήμα , το μέγεθος και το χρώμα του καρπού.
Οι κυριότερες περιοχές καλλιέργειας στην Ελλάδα είναι η Ηλεία ,η Μεσσηνία,η Κρήτη και η Αττική. Καλλιεργούνται γύρω στα 45,000 στρέμματα και η ετήσια παραγωγή φτάνει τους 70,000 τόνους.
2.- Κολοκύθα ή νεροκολοκύθα. Ο καρπός της είναι ογκώδης , σφαιρικός και φτάνει πολλές φορές και τα 50 κιλά βάρος αν και έχουν αναφερθεί και ακόμα πιο βαριές. κολοκύθες Χρησιμοποιείται στην παρασκευή γλυκών, σε πίτες, γλυκές ή αρμυρές και για διακοσμητικούς σκοπούς.
Σαν έθιμο στις Η.Π.Α. κατασκευάζουν χαρακτηριστικά πρόσωπα-φανάρια την παραμονή των Αγίων Πάντων στις 31 Οκτωβρίου (Halloween).
3.-Η γλυκιά κολοκυθιά. Ωριμάζει τους καρπούς της το φθινόπωρο και είναι ανθεκτική και σε χαμηλές θερμοκρασίες. Από τη γλυκοκολοκύθα παρασκευάζονται διάφορες πίτες.
4.-Η φλασκιά. Οι καρποί της έχουν χαρακτηριστικό σχήμα και όταν ξεραθούν βάφονται και χρησιμοποιούνται για διακοσμητικούς σκοπούς.
Υπάρχουν επίσης αρκετές άλλες διακοσμητικές ποικιλίες ,που οι καρποί τους έχουν μεγάλη ποικιλία σχεδίων και χρωμάτων. Οι σπόροι μερικών ποικιλιών τρώγονται σαν ξηρός καρπός,που είναι γνωστός με την ονομασία πασατέμπος.


Συγκεντρώσου και σταμάτα να παίζεις την κολοκυθιά.


" Στου παππού το περιβόλι,
που το αγαπούμε όλοι,
είναι μια κολοκυθιά,
πλάι-πλάι στη ροδιά.
Κάνει πέντε κολοκύθια
στρογγυλά, μα την αλήθεια
θα τα δώσει ο παππούς
μποναμά της αλεπούς.
Δυο θα δέσει στην ουρά της
κι όλα τα άλλα στα παιδιά της".
" Ποιος θα πάει στην αλεπού ; " " Ποιός θα της πάει τα κολοκύθια ; "
" Να πάει η Βαγγέλα"
" Γιατί να πάει η Βαγγέλα; Να πάει η Έβη"
" Γιατί να πάει η Έβη; Να πάει η Βέτα!"

Τρίτη 12 Ιουνίου 2007

Βλέπω άσχημα όνειρα

Κοιμήθηκα πάλι μπροστά στην τηλεόραση. Ε, πώς να μη κοιμηθώ, πτώμα ήμουνα. Με το ζόρι έφαγα βραδινό, κι αυτό επειδή ένιωθα μεν άυπνη να με πονάνε όλα μου τα μέλη, αλλά από την υπερένταση της μέρας το ένιωθα, δε με έπαιρνε ύπνος να πάω κατευθείαν στο κρεβάτι. Είπα λοιπόν να σαπίσω λίγο μπροστά στην τηλεόραση. Άναψα και το θερμοσίφωνο για μπάνιο, αλλά που κουράγιο. Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς θα με πάρει νωρίς ο ύπνος άρα μπορώ να ξυπνήσω 10 λεπτά νωρίτερα το πρωΐ και να το κάνω.
Νάτο! Είναι μια και είκοσι πέντε και ξυπνάω με το δεξί χέρι μουδιασμένο, στον καναπέ, μπροστά στην τιβί. Ευτυχώς προνόησα κι έκλεισα το πατζούρι από νωρίς, μη μπει και κανείς κλέφτης/ληστής/δολοφόνος/βιαστής. Σηκώνομαι και μεταφέρομαι στο κρεβάτι. Κάνω και το κλασσικό τσιγάρο πριν σβήσω το φως. Αχ πόσο έχω τσακωθεί με τον πρώην για αυτό το τελευταίο τσιγάρο. Πάντα γκρίνιαζε ότι βρωμάει το δωμάτιο μες τη νύχτα και δε με άφηνε να το κάνω ξαπλωμένη σαν άνθρωπος. Σβήνω το φως και…. Γαμώτο! Τι πονόκοιλος είναι αυτός; Σηκώνομαι τρέχοντας και δεν προλαβαίνω. Αμολάω μια κλανιά στη διαδρομή για τη χέστρα και μου φεύγει λίγο τσιρλιό στο βρακί. Καθαρίζομαι, αλλάζω βρακί, δεν πειράζει, είπαμε, μπάνιο το πρωί.
Τραβάω το καζανάκι και… να’το! Πάλι τα ίδια γαμώτο! Ούτε τρίμηνο στο καινούριο σπίτι και το καζανάκι που και που κάνει κάτι κουλά. Δε σταματάει να τρέχει. Φέρνω καρέκλα κι ανεβαίνω. Και καλά, τις άλλες φορές απλά ξεβίδωσα το καπάκι, τράβηξα το πάνω τσουνί και σταμάτησε. Τώρα; Δε σταματάει το γαμημένο. Και δε ξέρω να το φτιάξω όπως εκείνο στο πατρικό μου. Δε βλέπω καν τι έχει στα σωθικά του, έτσι όπως είναι κολλημένο στο ταβάνι. Πιάνω καθρεφτάκι και… δε βλέπω Χριστό. Χώνω το χέρι μου μέσα στα τυφλά και δε βρίσκω τίποτα να σκαλίσω. Μόνο λίγο νερό στο χέρι και Ζήτω! Έφτιαξε, μαγικά σχεδόν!

Ήταν η πρώτη φορά που έχωσε το χέρι της σε απόκρυφο σημείο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή έμενε μέσα του το καθάριζε, έκανε έρωτα, σκατά, μπάνια, φαΐ, αλλά χέρι δε του είχε βάλει. Επιτέλους. Τη μύρισε, την έμαθε, ησύχασε .Κτήμα του.

Από τη τσαντίλα μου ξανακάνω άλλο ένα τελευταίο τσιγάρο και ξανασβήνω το φως.
Για να ‘ρθει πάλι το ίδιο όνειρο. Την πρώτη φορά ήταν θολό και συγκεχυμένο, μια αίσθηση ότι κάποιος είναι έξω σε κάποιο μπαλκόνι. Ξύπνησα και ψαχνόμουνα. Αλλά από τότε που διάβασα αυτό που έγραψε η Σάτια, στην αρχή έβλεπα καθαρά έναν μελαχροινό άντρα με κοντό μαλλί τζιν και άσπρο πουκάμισο στο μπροστινό μπαλκόνι. Τώρα πια βλέπω κάθε φορά κι έναν διαφορετικό ΜΕΣΑ στο σπίτι. Στέκονται στο χωλ, με κοιτάνε, μερικοί μιλάνε σ'εμένα ή στον τοίχο με τον γνωστό άηχο τρόπο των φαντασμάτων, αλλά δεν είναι απειλητικοί. Προσπαθώ να ξυπνήσω, ανάβω το φως και φεύγουν.

Δέκα χρόνια μετά.
Πάει κι αυτός. Πρώτα η μάνα μετά ο κορακοζώητος. Ευτυχώς δηλαδή. Δε θα ήθελα με τίποτα να συμβεί το αντίθετο. Τουλάχιστον εκείνος ήταν ανεξάρτητος και αυτοεξυπηρετούνταν και στα ενενήντα φεύγα. Ποιος θα τη φρόντιζε αν πέθαινε πρώτος;
Θα ξενοικιάσω πρώτα το διαμέρισμα. Δε θέλω βέβαια να μείνω και στο πατρικό, αλλά ας γλιτώσω το νοίκι και βλέπουμε. Νέα είμαι ακόμα, γιατί να μείνω σ’ένα έρημο προάστιο, αποκομμένη, με τόσο προβληματική συγκοινωνία; Θα το πουλήσω και θα κοιτάξω ν’αγοράσω κάτι στο κέντρο.
Να ξεφορτωθώ και τα πράγματα τους. Να έχω και χώρο για τα έπιπλά μου. Γαμώ το μαυσωλείο μου μέσα. Τριάντα του μήνα αύριο, και τέρμα τα νοίκια.

Πρώτη του μήνα.
Είδηση σε πολλά μεσαία φύλλα εφημερίδων, με μικρά γράμματα, στο κάτω μέρος της σελίδας πάντα:
Νεκρή βρέθηκε στο διαμέρισμά της στην Αργυρούπολη η Τ.Α.Δ. 35 χρονών, ιδιωτική υπάλληλος. Ανεξήγητα παραμένουν μέχρι στιγμής τα αίτια του θανάτου της, καθώς έχει αποκλειστεί το ενδεχόμενο εγκληματικής ενέργειας, ενώ η νεκρή δεν αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα υγείας. Οι συνθήκες του θανάτου της ακόμα ερευνούνται καθώς η Τ.Α.Δ. βρέθηκε νεκρή σε άδειο διαμέρισμα ενόσω ετοιμαζόταν να μετακομίσει.

Κτήμα του. Πάντα.

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007

Oι επιπτώσεις των ορμονών στα μπιμπελό.

Μπαίνει η άνοιξη, τα λουλούδια ανθίζουν. Οι γυναίκες βγάζουν έξω τα καλοκαιρινά και ανανεώνουμε τη γκαρνταρόμπα μας. Ξεκαθάρισμα στα παλιά ρούχα (ευκαιρία για τρελό σόπινγκ) και στα παπούτσια.
Αχ………………………………………………….
Αυτό το «πάω να ψωνίσω παπούτσια» που είναι για τις περισσότερες γυναίκες πηγή χαράς, για ορισμένες είναι πηγή τρόμου, οδύσσεια, ημέρες παθών και άλγους.
Μάλλον φταίνε οι ορμόνες που ταΐζουν τη νέα γενιά μέσα από τρόφιμα και νερό. Αυτό είναι! Πως αλλιώς βγαίνουν όλοι πανύψηλοι και μεγαλοπόδαροι; Με αποτέλεσμα να έχει αυξηθεί και το μέσο μέγεθος στα παπούτσια.
Παλιοπατούχες και μεγαλοπόδαρες!

Κλασσική σκηνή σε παπουτσάδικο:
Τανίλα: καλημέρα σας (με ευγενικό, παρακαλετικό, γλείφτρικο υφάκι)
Πωλητής: Καλημέρα σας
Τ.: Έχετε καθόλου 35αρια;
Π.: (ανάλογα) Ναι ή Όχι
(αν Όχι διακριτική αποχώρηση Τανίλας με την ουρά στα σκέλια)
Αν Ναι:
Τ.: Σε ποια σχέδια;
Π.: Αυτό, αυτό κι αυτό.
Τ.: Να δοκιμάσω το πρώτο; (εάν και μόνο αν αρέσει, αλλιώς αποχώρηση με την ουρά στα σκέλια)
Τ.: Θα το πάρω. (ναι θα μου πιάσετε τον κώλο αλλά δε μπορώ να γυρνάω ξιπόλητη)

Εννιά βέβαια στις δέκα φορές ή δεν έχουν, ή αυτά που έχουν είναι χάλια.
Δηλαδή εννιά στις 10 φορές φεύγω με την ουρά στα σκέλια. Ουρά δεν έχω, αλλά κοντεύω να βγάλω όποτε αλλάζει η σεζόν και θέλω να ψωνίσω κανένα παπουτσάκι.Επίσης βγάζω άφθες και φλύκταινες στην ιδέα να πάω να ψωνίσω παπούτσια.
Μισώ τις γυναίκες που φοράνε παπούτσι από 40 και πάνω. Είναι ο εχθρός, ο διάβολος προσωποποιημένος, ο 666, ο κύριος υπεύθυνος για το πρόβλημά μας, εμένα και των υπόλοιπων μικροπόδαρων μπιμπελό. Αιτούμαι να τους κόψουνε όσο από την πατούσα τους περισσεύει από ένα παπούτσι Νο 35.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2007

Γαμοπρίνου

Και γαμομποντιλάιν και γαμοκαιλοιπά. Και γαμοτηλεμάρκετινγκ και τηλεπωλήσεις.
Μου τη δίνουν όσο δε γίνεται ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, ανά περιόδους, δηλαδή κάθε όποτε τους καβλώνει και θυμούνται να με ενοχλήσουν τηλεφωνικά και να με κάνουν ανθρώπινο τούρμπο. Δηλαδή περίπου μια φορά το εξάμηνο. Δυστυχώς έχουν και άψογο τάιμινγκ και με πετυχαίνουν πάντα σε στιγμές που βιάζομαι του σκοτωμού και δε μπορώ να τοποθετηθώ σωστά και ν’ αναπτυχθώ σε επιχειρήματα και μπινελίκια όπως πρέπει. Συνήθως ή είμαι μέσα στη μπανιέρα κι έχω πάρει το φορητό στο μπάνιο και κρυώνω πολύ για να παρατείνω το τηλεφώνημα πάνω από το ελάχιστο δυνατό. Δηλαδή λέω έξαλλη ότι δεν ενδιαφέρομαι και το κλείνω κατάμουτρα. Ή χέζομαι/ κατουριέμαι. Ή έχω φαΐ στη φωτιά. Ή βλέπω στην τιβι κάτι και είναι σε κρίσιμο σημείο.
Ή απλά συνήθως σκέφτομαι την καημένη την τηλεφωνήτρια που πληρώνεται με τα ραντεβού που κλείνει και είναι συνήθως καμιά φοιτήτρια/ άνεργη πτυχιούχος που της πασάρουνε μια λίστα και της λένε «τηλεφώνα!». Έχω κι εγώ υπάρξει άνεργη πτυχιούχος και το βουλώνω.
Στο κάτω κάτω είναι και δική μου υπαιτιότητα που έχουν το τηλέφωνό μου. Ηλιθιωδώς στο παρελθόν με σταμάτησε η κλασσική κοπελιά στο δρόμο με το κλασσικό δωράκι και «περάστε πάνω να το παραλάβετε». Και να πω ότι δεν ήξερα… ήξερα! Και γι’ αυτό μέχρι εκείνη τη μέρα έπαιρναν τον πούλο. Έλα όμως που είχα αποφασίσει ότι έπρεπε πια να πάω έστω και μια φορά να κάνω έναν καθαρισμό/ περιποίηση στη μούρη μου από επαγγελματία, ν’ αποχαιρετίσω οριστικά τα αχνά σημάδια της εφηβείας. Φορτώθηκα βέβαια ολόκληρο πακετάκι δεκατόσων επισκέψεων με έκδοση πιστωτικής για πληρωμή. Κι επειδή δε γούσταρα τη φάση και τη δέσμευση της πιστωτικής τα πλήρωσα προκαταβολικά κας σαν καλό κοριτσάκι. Πράγμα που μάλλον με έκανε να φανώ σαν καλό αρνί για άρμεγμα γιατί μέχρι να ολοκληρωθεί το πακετάκι (ας κάνουμε και κάτι για την σπάνια λουλουδένια ομορφιά μας άπαξ έστω) ανά τακτά χρονικά διαστήματα μετά την περιποίηση με καλούσαν σε ένα γραφειάκι για «ενημέρωση». Δηλαδή για να με βάλουν κάτω και να προσπαθήσουν όσο πιο εκβιαστικά και πιεστικά γινόταν, με επιχειρήματα που μόνο χάπατο θα τα έχαβε, να μου πουλήσουν καινούρια πακετάκια πριν ολοκληρωθεί το αρχικό. Λες και ήταν δυνατό να με πείσει μια σπυριάρα γκόμενα δέκα χρόνια μεγαλύτερή μου ότι χρειαζόμουνα προχωρημένη περιποίηση, σαν κι αυτή που έβλεπα να τρώνε στη μούρη κάτι γριές στα διπλανά κρεβατάκια.
Έλεγα λοιπόν διάφορες μαλακίες του στιλ δεν έχω χρόνο, δεν έχω λεφτά, απολύθηκα και απέφευγα με χάρη τις ντρίμπλες. Φυσικά έχουν το τηλέφωνό μου και ενοχλούν κάθε τρεις και λίγο με δωράκι. Που για να τα πάρεις θα πρέπει ν’αγοράσεις καινούριο πακέτο.
Αλλά η χθεσινή γκόμενα μου την έδωσε τρελά. Με παίρνεις κυρά μου απόγευμα που ο φυσιολογικός κόσμος μόλις γυρνάει από τη δουλειά και κάθεται να φάει μια μπουκιά φαΐ. Σου λέω σχεδόν ουρλιάζοντας και μεσ’τα νεύρα και την αγένεια ότι δεν ενδιαφέρομαι και αφήστε με ήσυχη. Και τολμάς και ξαναπαίρνεις στο καπάκι;;;; Έχε χάρη που είχα φαΐ στη φωτιά αλλιώς θα καθόμουν να σου απαντήσω καταλλήλως. Και ορκίζομαι ότι την επόμενη φορά θα το κάνω δε πα να καίγεται το σύμπαν.
Ναι ΕΙΜΑΙ δυσαρεστημένη. Διότι είστε ψεύτες. Δε μπορείς να λες στην κάθε ανυποψίαστη γυναικούλα ότι κέρδισε δώρο μια περιποίηση, να τη σέρνεις στα γραφεία σου και μετά να την πατάς κάτω με κάθε ψυχολογικό κόλπο που διαθέτεις για να πάρει ολόκληρο πρόγραμμα μηνών. ΞΕΡΩ ότι δεν είναι ένα απλό δωράκι και άσ’τα σάπια. Και τολμάς και ξαναπαίρνεις όταν σου λέω ουρλιάζοντας ότι ενοχλείς; Παίρνεις σε σπίτι απογευματιάτικα και ακούς και φωνές στο βάθος και σου λέω αγενώς και κόβοντας την ευφράδειά σου ότι έχω άρρωστο άνθρωπο και τολμάς να συνεχίζεις να με κρατάς στο τηλέφωνο; Καλά πόσο ηλίθια είσαι; ΕΓΩ φταίω που δε σε είπα ηλίθια και που δε σε απείλησα ότι αν πάθει κάτι ο άρρωστος όσο με κρατάς θα σου κάνω μήνυση. Όχι στα γαμοπρίνου, σε σένα προσωπικά. Και μιας και το τηλεφώνημα μαγνητοφωνείται έχω μια χαρά καταγεγραμμένη τη φωνούλα σου καριολίτσα.
Αλλά δε θα ξαναπάρει κανείς τους;
Σκατά, όλο αυτό λέω. Γερνάω και μαλακώνω.

Y.Γ. άσχετο αλλά φρέσκο: άτιμο πράγμα η κύστη στις γριές. Κατέβηκα κάτω στο ΑΤΜ να πληρώσω την ΕΥΔΑΠ και κατουριόμουνα τόσο πολύ που μόνο που δε το κράταγα μεσ'το δρόμο. Τελειώνω και ξαναμπαίνω στο κτίριο και μου λέει ένας νεαρός που έβγαινε καλημέρα. Ο κακομοίρης. Ούτε που τον κοίταξα. Του γαύγισα ένα καλημέρα κι έφυγα τρέχοντας. Τέτοια κάνω και σιγά μη σταυρώσω γκόμενο.

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

(και για την Πόπη)

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ