Ασυναρτησίες.

Αποκάτω απ’το ραδίκι κάθεται μια γραία και φιλοσοφεί.
Είμαι χοντροκώλα. Όχι μόνο λόγω εκατοστών, αλλά και λόγο προσωπικότητας. Ούτε με το μισό βολεύομαι, ούτε με το ψεύτικο. Ο κώλος της προσωπικότητάς μου πρέπει να είναι τεράστιος και αβόλευτος.
Δε θέλω παραμύθια, αλλά μόνο την αλήθεια, σε αντίθεση με το τραγουδάκι. Μήπως όμως δε δίνω ευκαιρία στο ψεύτικο να γίνει αληθινό; Κάτι που είναι ακόμα στην αρχή του, έμβρυο, δεν έχει ακόμα δείξει το φύλλο του. Παλατζάρει ανάμεσα στα 2, το ψεύτικο και το αληθινό. Αν εγώ, από τρόμο/ ανασφάλεια/ εγωισμό δε το αφήνω να γεννηθεί, μήπως σκοτώνω κάτι αληθινό που δεν του έδωσα την ευκαιρία; Μήπως δε πρέπει να σκοτώνω το "δεν πρέπει" με τη λογική μου; Γιατί φοβάμαι τόσο το "δεν πρέπει" και κρύβομαι πάντα πίσω από τη λογική και το πρέπει;
Αλήθεια, δεν είμαι καθόλου ελεύθερος άνθρωπος. Δουλάρα των φόβων μου είμαι. Πάντα σε σχέση με το ρητό που λέει: «δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος». Εγώ δεν ελπίζω τίποτα, δεν έχω φιλοδοξίες και προσδοκίες στη ζωή, έχω κατακτήσει τις κορφές μου. Αν δε φοβόμουνα και τίποτα θα ήμουνα θεά, θα ήμουν ο αρχηγός του κόσμου, θα σας είχα λαό μου και υπηρέτες μου, άνθρωποι.
Τελικά τι άνθρωποι τι κριθαράκι. Αν σου φαίνονται μερικοί άνθρωποι ανώτεροι από άλλους. Ή αν σου φαίνεται το κριθαράκι ίδιο με το ρύζι. Απλά στέκεσαι στην όψη και το φαίνεσθαι των πραγμάτων και δεν εμβαθύνεις στην ουσία. Κοιτάς το δάχτυλο και όχι το φεγγάρι….
Καλό μήνα και περαστικά.