Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

βιβλία

Για τις βδομάδες που θα πάω διακοπές θέλω να πάρω μερικά βιβλία μαζί μου. Δε μ’αρέσει να βλέπω τηλεόραση στα ξενοδοχεία. Δε μ’αρέσει να βλέπω τηλεόραση στις διακοπές μου. Τελεία. Μάλιστα φέτος θα κάνω για πρώτη φορά την οριακή και κοσμοϊστορική υποχώρηση να υπάρχει ίντερνετ και λαπιτόπι στο δωμάτιο, ανάγκη, απαίτηση και προσφορά συγκατοίκου. Αλλά την τηλεόραση τη θεωρώ μιζέρια. Σαν να είναι πλήρως αποτυχημένες οι διακοπές για να καταλήξεις να βλέπεις τηλεόραση. Άμα έχεις πάει σ’έναν άλλο τόπο για διακοπές, και δεν έχεις κάτι να κάνεις μια δεδομένη στιγμή, χαλαρώνεις στο δωμάτιό σου, κοιμάται η παρέα σου,βγαίνεις, στο μπαλκόνι σου τουλάχιστον και κοιτάς τον ρημάδη τον τόπο που πλήρωσες ένα σκασμό λεφτά κι έλιωσες τόσες ώρες στην μεταφορά, όχι την τηλεόραση.
Λίγο τσιγκούνικο φάνηκε αυτό που μόλις έγραψα. Σαν να μη δέχεσαι να ξοδέψεις ούτε δευτερόλεπτο, γιατί ο χρόνος είναι χρήμα, από τις ακριβοπληρωμένες σου διακοπές, ούτε ανάσα, μακριά από το σκοπό, που είναι «να περάσουμε καλά», ούτε ματιά. Όλα είναι ακριβοπληρωμένα για να τα ξοδέψεις μάταια.
Αλλά πάλι, μόνο αν είναι τόσο χάλια ο τόπος γύρω προτιμάς να κοιτάς την τηλεόραση από το τοπίο, γι’αυτό καλύτερα να έχω μαζί μου βιβλία να μη μπερδεύομαι και παλινδρομώ. Βιβλία που να μπορούν να κοπούν σε κομματάκια σαν το σαλάμι. Να μη χάνεις τον ειρμό και πρέπει να το ξαναρχίσεις από την αρχή αν θες να διαβάσεις μόνο για ένα τέταρτο και όχι για είκοσι λεπτά, μόνο μέχρι να τελειώσει ο άλλος από την τουαλέτα του για να βγείτε για βράδυ. Ή που πρέπει να το σταματήσεις επειγόντως γιατί καίγεσαι και πρέπει να βουτήξεις στη θάλασσα ΤΩΡΑ. Το επόμενο δευτερόλεπτο θα έχεις πάθει έγκαυμα.
Βέβαια εγώ τα λέω όλ’αυτά τα ειδυλλιακά γιατί έχω αμάξι και τα τελευταία χρόνια το παίρνω μαζί μου στις διακοπές, άρα μπορώ να χώσω και μια σακούλα βιβλία στο πίσω κάθισμα και δε τρέχει και κάστανο. Δε τα έκανα αυτά όσο ήμουνα μια πτωχή πλην τίμια φοιτήτρια που πήγαινα διακοπές μόνο με τη βαλιτσούλα μου και το ΚΤΕΛ/ πλοίο. Τότε έβαζα ένα δύο βιβλία στην βαλιτσούλα και βαρυγκομούσα.
Τώρα λοιπόν χρειάζομαι καμιά εξάδα. Και καλό βιβλίο για την παραλία, είναι το αστυνομικό, καυτός ήλιος και βαριά φιλοσοφία δε νομίζω ότι συνάδουν. Και τα αισθηματικά/ ρομαντικά/αρλεκιν μόνο που τα σιχαίνομαι. Ίσως άμα γίνω μια ζαρωμένη γρια γεροντοκόρη/χήρα που θα ντύνομαι στα ροζ από την κορφή μέχρι τα νύχια και θα βλέπω σάρκινα κοντάρια μόνο στον ύπνο μου, αν και τότε μάλλον δε θα πηγαίνω στην παραλία, θα κάνω μακροβούτια μόνο στη μπανιέρα μου κι εκεί δε χρειάζεται βιβλίο.

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Αναρωτιέμαι.

Για πολλά πράγματα τελευταία.
Ένα από αυτά τα πολλά είναι από πότε είναι η Ρίκα Βαγιάννη δημοσιογράφος; Εγώ μια μπουτού σιτεμένη βλέπω που περιφέρει τα πεσμένα κρέατά της μέσα από σούπερ μίνια, δείχνει το βρακί της δημοσίως από πάνελ σε πρωινάδικο και προσπαθεί να κάνει την τηλεπαρουσιάστρια. Προσπαθεί λέω, δε λέω ότι το καταφέρνει.
Από πότε αυτό το ελαφρώς ηλίθιο κρέας θεώρει εαυτόν δημοσιογράφο;
Από πότε, αν είσαι ηθοποιός της συμφοράς, σε τρίτους και τέταρτους ρόλους, και αρθρογραφείς σε ροζ φυλλάδες όπως το κοσμοπόλιταν, θεωρείσαι δημοσιογράφος κυρά μου;Σιγά το πούλιτζερ
http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/22780
Ρίκα κι εμείς ξερνάμε με σένα.
Ειδικά από τη στιγμή που έτσι έγινες "δημοσιοτσόλι" γιατί δημοσιογράφος δεν ήσουν ποτέ, μην αυταπατάσαι :Όχι, ο Γκιόλιας δεν ήταν "ένας από εσάς". Ένας που παντρεύτηκε γιό γιατρού κομματάρχη και επιδεικνύοντας τη γύμνια του -και με τις πλάτες του μπαμπά- έγινε βολεμένο κρατικοδίαιτο στέλεχος της κρατικής τηλεόρασης, κομματόσκυλο με παχυλό μισθό και ... πτυχίο... λυκείου.

Άραγε θα μου χτυπήσει η αστυνομία μεθαύριο την πόρτα μου να με συλλάβει που τολμάω και λέω αποτυχημένη μπουτού τη Βαγιάννη;

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

ε δεν εχω τίτλο

Προχτές τ'απόγευμα, αφότου έβρεξε και στέγνωσε ξεκίνησα φασίνα. Αφού τελείωσα και σφουγγάρισα το μέσα του σπιτιού, σκούπισα και αποφάσισα να σφουγγαρίσω και τα μπαλκόνια. Είχα μισοκάνει το μεγάλο όταν έσπασε το κοντάρι της σφουγγαρίστρας. Έσπασε 2-3 πόντους από τη βάση, εκεί που ήταν λίγο σκουριασμένο. Σφουγγάριζα και ΚΡΑΚ
Έμεινα να το κοιτάζω σα χαζή. Έξι παρά πέντε. Στις έξι δεν κλείνουν τα σουπερμάρκετ τα Σάββατα; Παραιτήθηκα γρήγορα. Ήμουν κάθιδρη, με μικρές σταγόνες ιδρώτα να στάζουν από τη μύτη μου και από το πηγούνι μου κάτω. Και η πρόχειρη βερμούδα που φορούσα είχε πριν λίγο σκιστεί σε ένα βαθύ πλιέ με την ηλεκτρική.
Ξανάμεινα να το κοιτάζω σα χαζή. Το τελευταίο πράμα που περίμενα ποτέ να μου σπάσει κοντάρι στα μικρά μου χεράκια. Ήμουν εντελώς απροετοίμαστη. Ούτε ανταλλακτικό κοντάρι είχα, αυτό της σκούπας δε βίδωνε, ήταν πολύ στενό. Κάπως έτσι δε σε βρίσκουν όλες οι καταστροφές, είναι το τελευταίο πράμα που περιμένεις και είσαι εντελώς απροετοίμαστος; Σαν τον καρκίνο;
Αναστέναξα βαθιά κι έπεσα στα γόνατα, έπιασα τη σφουγγαρίστρα με το χέρι και τελείωσα το μπαλκόνι.