Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη.

Έτσι έμαθα να την περιμένω αυτή τη γιορτή, για να μη μπερδεύομαι και την ξεχνάω από χρόνο σε χρόνο. Να μη μπερδεύομαι για την πιο σημαντική για μένα γιορτή. Εξ’ίσου σημαντική με τη γιορτή της και τα γενέθλιά της, απείρως σημαντικότερη από τις γιορτές των άλλων

Ποια γιορτή του πατέρα; Τι είδους ξενόφερτα έθιμα είναι αυτά; Τι αμερικανιές; Χεσμένο τον είχα…
Σαν τον φτωχό συγγενή που κάθεται στην άκρη και ξερογλύφεται.
Μια χρονιά που το’χα ξεχάσει και το θυμήθηκα μόλις ξύπνησα εκείνο το πρωί κόντεψε ταμπλάς να μου’ρθει. Τι ντροπή!
Γρήγορα σηκώθηκα κι έφτιαξα ωραίο σωρό την κουβέρτα να μοιάζω ξαπλωμένη. Ξεγλίστρησα με την ψυχή στο στόμα από το σπίτι και έτρεξα μεσ’τον ήλιο να ψωνίσω ένα μπουκέτο απ’το ανθοπωλείο, να γυρίσω αθόρυβα, να φανεί ότι το μπουκέτο το είχα κρυμμένο μεσ’το σπίτι απ’την προηγούμενη, ότι δε ξέχασα τη γιορτή, να της το δώσω μόλις δήθεν σηκωθώ απ’το κρεβάτι.
Τώρα πάω κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη το μπουκέτο στον Βύρωνα…..

Μ’αρέσει να πηγαίνω απόγευμα εκεί. Να μη σε βαράει ο ήλιος, αντίθετα είναι όμορφα να περπατάς όταν σουρουπώνει. Με μέτρο, μη σε κλείσουνε εκεί μέσα το βράδυ. Έχει κι αυτό το ενδιαφέρον του, κάπως έτσι έμαθα για τον ομαδικό τάφο των Καπιτσίκα, Διαμαντόπουλου, Καλήτση, Κασιμάτη, Κλειδά, Μερκουριάδη Χατζηιωάννου, Καϊσέρογλου, Μουρίκη, Καλαμούτη, Μυλωνά, όλοι ανάμεσα σε 17 και 35, με την επιγραφή «Αθάνατοι», και τη διευκρίνηση ότι εκτελέστηκαν στις 7 Αυγούστου 1944 από τους γερμανούς. Τον τάφο του στρατηγού Ιωάννη Πλαστήρα, με ημερομηνία θανάτου που δε την ξέρω και δε μπορώ να τη δω γιατί είμαι κοντή και δε φτάνω. Με κάνει όμως ν’αναρωτιέμαι τι σχέση να έχει με τον γνωστό Πλαστήρα.Το τοπ βέβαια του νεκροταφείου είναι ένα.. ταφικό μνημείο λίγο παράμερα, μόνο του σε ένα πλάτωμα, κάποιας γυναίκας, εμφανώς κατασκευασμένο από τον άντρα της, με σκοπό να ταφεί μια μέρα μαζί της. Στη μια μεριά της πόρτας είναι τ’όνομα της γυναίκας με ημερομηνία γέννησης και θανάτου και στην άλλη του συζύγου, άνευ ημερομηνίας θανάτου. Έχει και μαρμάρινο κάθισμα, μονό, για να κάθεται ο σύζυγος και ν’αναπολεί. Το περι-αύλιο (;) του μνημείου είναι ψηφιδωτό Όπως και τα πάνω διαζώματα των τοίχων. Οι τοίχοι εξωτερικά έχουν σκαλιστές πλάκες με εικόνες της ζωής του ζεύγους Επειδή οι ημερομηνίες γεννήσεως είναι αρκετά παλιές και ο τάφος αρκετά παρατημένος, ειδικά όταν ο κάτω χώρος είναι γεμάτος ψηφιδωτά και ο πάνω αφημένος με τα τούβλα, υποψιάζομαι ότι και ο σύζυγος πέθανε αλλά δε θάφτηκε εκεί. Φαντάζομαι οι κληρονόμοι δε συμφωνούσαν...


Έχουμε και οίκο μπάρμπι....

7 σχόλια:

prozak είπε...

κοπελιά δεν την παλεύεις..!!!

Ανώνυμος είπε...

Γειά σου.Βρίσκω εξαιρετικό το κουράγιο σου,και σε προτρέπω να το συνεχίσεις.Να είσαι καλά.

Αβαδιστη είπε...

Eτι συμβαίνει ξέρετε... όταν πεθαίνει η μάνα σου δεν την παλεύεις!

Τanila εγώ ξέρεις τι κάνω? Ζυμώνω ψωμί. Και μετά το μοιράζω σε όσους την αγαπούσαν. Και δεν εννοώ στις εκκλησίες βέβαια!

Marina είπε...

Σου λείπει η μαμά σου, έτσι δεν είναι;
Οσο είμαστε μικροί πιστεύουμε ότι οι γονεις είναι αθάνατοι. Οταν τους βλέπουμε να λιώνουν απο αρρώστεια μπρός στα μάτια μας, ευχόμαστε να πεθάνουν και να λυτρωθούν.
Οταν όμως φύγουν απο τη ζωή και περάσει ο καιρός, δεν το δεχόμαστε στ αλήθεια αυτό το χωρισμό. Ο λώρος φανταζει αιώνιος.
Και εγώ πήγα άνθη στο τάφο της μαμάς μου.
Ο λώρος δεν κόβεται ποτέ

milch-käfer είπε...

Είμαι το Milch λέμεεεεεεεεεε!

Πρρρρρρρρρρρρρρρ!

Pink_Fish είπε...

δεν αντέχω τα νεκροταφεία. Όταν χρειαστεί να πάω, θέλω να φύγω τρέχοντας. Εσύ να πηγαίνεις όμως. Και που και που να της λες τα νέα τους. Ακούγεται παλαβό αλλά εγώ νομίζω ότι μας ακούνε όταν τους μιλάμε...

Tanila είπε...

Γιατί καλέ;
Εγώ πάντα τα έβρικσα ενδιαφέροντα.
Για παράδειγμα έχω πάει 2 φορές στο Εδιμβούργο και τη μια επισκέφτηκα και το πιο γνωστό και γραφικό νεκροταφείο της πόλης με τον δεσμό, σαν εκδρομή.
Κάτσαμε στο γρασίδι, είχε ωραία σκια...
Νομίζω ότι και τα ταφικά έθιμα του κάθε λαού είναι σημαντικό κομμάτι του εκάστοτε πολιτισμού.
Λέμε τώρα, γιατί εδώ και κάποιο καιρό αρχίζω να βρίσκω αρκετά ειδωλολατρικά τα ταφικά έθιμα των ορθοδόξων με όλ'αυτά τα λιβάνια και τη μη κατανάλωση κρέατος από ένα μέλος της οικογένειας μετά το θάνατο, τα καντήλια και τα λάδια, το τελετουργικό σχεδόν πλύσιμο των τάφων που κάνουν πολλές πενθούσες καιταλοιπά.