Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Η κυρία από τη θάλασσα

Πήγα και είδα Ίψεν στο Εθνικό, το «Η κυρία από τη θάλασσα».
Δεν έχω ιδέα από Ίψεν εντωμεταξύ. Εννοώ δεν έχω διαβάσει Ίψεν πριν, ούτε αυτό που είδα ούτε κάποιο άλλο έργο ώστε να ξέρω τι πάω να δω. Αλλά μου αρέσει το θέατρο. Και η φίλη μου η Α μου εγγυήθηκε ότι ήταν καλό, αν και λίγο βαρύ και καταθλιπτικό. «Έχει σχέση με την απιστία». Συν το ότι είχα πάαααρα πολύ καιρό να πάω θέατρο και μου είχε λείψει αφόρητα.
Τελικά μαλακίες έλεγε η Α. Ούτε βαρύ ήταν ούτε καταθλιπτικό. Και ουδεμία απιστία συνετελέσθη καθόλη τη διάρκεια του έργου. Εκτός ίσως από το ότι παρουσιάζεται η μαλακισμένη άποψη που έχουν μερικοί άντρες ότι μια γυναίκα που τους χώρισε πρώτα και πήγε με άλλον μετά είναι μια ποταπή, μια άπιστη, διότι τη μαρκάρανε με το πυρωμένο σίδερο και θα είναι για πάντα δική τους, θέλει δε θέλει. Σωστά. Και τι θα πει με χώρισες κυρά μου; Άμα δε το πει ο άντρας δε μετράει.
Κατά τα λοιπά πολύ καλή η Ναυπλιώτη στο ρόλο κάποιας που την κυνηγάει ένα φάντασμα του παρελθόντος. Ακόμα και με τα τικ και τα «τραβήγματα» των μυών κάποιου που φοβάται το ανείπωτο, κάποιου που επιμένει να βλέπει ζωντανό το παρελθον, ψυχικά διχασμένης ανάμεσα στο τώρα και στο τότε.
Και καθόλου καταθλιπτικό, τόσο όσο τα «ψάθινα καπέλα». Αν και η Α., που μπορεί να ξέρει κάτι παραπάνω από μένα από Ίψεν, ισχυρίζεται ότι ο σκηνοθέτης «τον έχει σκίσει τον Ίψεν». Άποψη εγώ δεν έχω επ’αυτού, να πάτε να το δείτε.

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Χαίρετε

Μου την έχει δώσει.
Δεν ξέρω τι θέλω να γράψω
Είχα ετοιμάσει ένα θαυμάσιο ρηξικέλευθο, ανατρεπτικό, ριζοσπαστικό, αμφιλεγόμενο κείμενο που θα ξεσήκωνε τα πλήθη, τα πάθη, τα μίση με θέμα το πόσο κατώτεροι είναι πραγματικά οι αμόρφωτοι άνθρωποι, ειδικά αναφορικά με τις λάμπες, για να γνωριστούμε με το αναγνωστικό κοινό αυτού του μπλογκ.
Το έχασα μαζί με τον σκληρό μου.
Δεν έχω καμία διάθεση να το ξαναγράψω.
Βαριέμαι απίστευτα να γράψω.
Δεν έχω ιδέα γιατί αγόρασα με τόσο ενθουσιασμό αυτό το μπλογκ από την προηγούμενη ιδιοκτήτρια, ούτε γιατί στον πούτσο έσκασα 500 ευρώπουλα.
ΘΕΛΩ να γράψω.
Να σας γνωρίσω.
Να σταθώ αντάξιος στη φήμη αυτό του μπλογκ.
Δεν έχω ιδέα ΤΙ.
Ακόμα και να μπω να διαβάσω τι γράφετε εσείς βαριέμαι.
Μπορεί να φταίει η άνοιξη.
Ή που τώρα τελευταία ασχολούμαι αποκλειστικά με θερμοσίφωνες, αρμοκάλυπτρα, μπογιατίσματα, σωλήνες, ρεκτιφιέ και μπουφέ, αυτοκτονίες, καραμπίνες, κολομπίνες, σκύλους και μύλους και έχω παραμερίσει αρκετά την υψηλή λογοτεχνία και τη βαθυστόχαστη ποίηση με την οποία ασχολούμαι συνήθως.
Επίσης τρέχω σαν το Βέγγο που του έβαλαν νέφτι στον κώλο.
Μπορεί να φταίει που χάλασε η σύνδεση στο ίντερνετ και γαμιέμαι για να βγάλω μια ανάρτηση, πράγμα αρκούντως απωθητικό.
Τελοσπάντων χέστηκα.
Κι εσάς χεσμένους σας έχω.
Αμα θέτε, δε θα σας παρακαλάω κιόλα!