Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Ονοματοδοσία

Tελικά πόσο και ποιο ρόλο παίζει τ’όνομά μας στη ζωή μας;

Αξίωμα: θα σε κοροϊδεύουν στο σχολείο.
Οποιοδήποτε όνομα να έχεις. Όσο απλό και συνηθισμένο κι αν είναι, θα έρθει η ώρα που θα σε κοροϊδέψουν. Ακόμα κι αν σε λένε Μαρία, Αννα, Νίκο, Κώστα ή Ελένη. Κάτι θ’ακουστεί μέσα στην τάξη για κάποιον συνονόματο στρατηγό ή άγιο, για κάποια βασίλισσα ή πόρνη. Και τότε ένα σύννεφο καζούρας θα σε ακολουθεί για μέρες ή και μήνες.

Πόσο μάλλον αν το όνομά σου είναι κάπως πιο ασυνήθιστο και ιδιαίτερο: τη γάμησες. Ποιά Αγορίτσα, Αφροξυλάνθη ή Λεμονιά δεν έχει μισήσει τους γονείς της στο δημοτικό να τη βαλσαμώσουμε να τη δείχνουμε στον κόσμο. Ποια Μαρίνα δεν έχει αφρίσει μυστικά όταν η καζούρα περιστρεφόταν γύρω από…. τη μαρίνα Αλίμου π.χ.
Αγαπούσα πολύ τη μάνα της μάνας μου και θεωρώ τιμή μου που το δεύτερό μου όνομα είναι το δικό της. Ένιωθα όμως και απέραντη ανακούφιση που οι γονείς μου δε το ανέγραψαν στα χαρτιά μου μετά τη βάφτιση, κι έτσι κανένας συμμαθητής μου στο σχολείο δε το ήξερε και ούτε μπορούσε να το ανακαλύψει. Είναι λεβέντικο όνομα. Είναι επίσης και σχεδόν ανύπαρκτο στην Ελλάδα. Μόνο τη γιαγιά μου ήξερα μ'αυτό τ'όνομα. Το μετάνιωσα αργότερα που δε φαίνεται τ'όνομα στην ταυτότητά μου, αλλά ήταν πράγματι σωτήρια αυτή η παράλειψη όσο ήμουν μικρή.

Και αν τ’ όνομά σου είναι περιγραφικό ιδιότητας, πόσο σου έχει στοιχίσει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σου, να πλησιάσεις ή ν’αποφύγεις αυτή την ιδιότητα;
Μια Λεμονιά πολλοί θα περιμένουν να είναι ξινή. Γίνεται λοιπόν ξινή εκπληρώνοντας τις προσδοκίες των άλλων ή, από πείσμα κι αντίδραση, επιμένει να βγάζει μόνο πραότητα και γλυκύτητα;
Κάπου είχα διαβάσει ότι ο συγγραφέας δε μπορούσε να φανταστεί Παναγιώτα που να μην είναι χοντρή. Χοντραίνουν άραγε οι αδύνατες Παναγιώτες για να εκπληρώσουν το μύθο τους;
Προσπαθούν οι Λευτέρηδες να είναι ελεύθεροι άνθρωποι;
Γιατί αυτή η Χαρούλα είναι τόσο λυπημένη;



Και, γονείς, μην ξεχνάτε να είστε καλοί με τα παιδιά σας, αυτά θα διαλέξουν το γηροκομείο που θα πάτε.

.

Update: τ'ομολογώ, ο πραγματικός λόγος ύπαρξης αυτού του κειμένου είναι ότι η ξαδέλφη μου η *Φεβρωνία*, που είναι έγκυος, θέλει να βαφτίσει την κόρη της Ιππολύτη και όχι Ιωάννα σαν η γιαγιά της μικρής.

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Zει ανάμεσά μας

Ανοίγω τα μάτια και ξυπνώ. 6:30 Δε με πειράζει το πρωινό ξύπνημα για να πάω στη δουλειά, αλλά όταν είναι ακόμα νύχτα έξω νιώθω μια κατάθλιψη, λες και με πέταξε, τον Ξανθόπουλο με την ανάπηρη μάνα, η σκληρή μοίρα εργάτη στη φάμπρικα. Και σε τούτη τη μητρόπολη του μέλλοντος είναι πάντα νύχτα το πρωί.
Καμία σχέση με την Αθήνα της νιότης μου που τα καλοκαίρια πάλι ξυπνούσα 6:30, αλλά τα καλοκαίρια ήταν τόσο φωτεινά. Εδώ τίποτα δε θυμίζει εκείνη την πόλη.
Δουλεύω σ' ένα ερευνητικό κέντρο που ασχολείται με απόρρητα πειράματα. Σήμερα είμαι ειδική καλεσμένη σε μια παρουσίαση .Δε ξέρω γιατί είμαι καλεσμένη. Συνήθως οι παρουσιάσεις γίνονται ανάμεσα σε γιατρούς/ φυσικούς/ χημικούς. Άντε και σε κάνα δυο εθελοντές που κάνουν το πειραματόζωο, υπό απόλυτα ασφαλείς συνθήκες.
Μπαίνω στην αίθουσα και για μια φορά ακόμα νιώθω το δέος του ανθρώπου απέναντι στην άσπρη μπλούζα. Μετά σκέφτομαι ότι κι εγώ επιστήμονας είμαι, έστω κι αν δεν είμαι γιατρός και δε φορώ άσπρη μπλούζα. Όλοι με γνωρίζουν σ’ αυτή την αίθουσα, είμαι η τροφοδότρα τους, εγώ τους εξασφαλίζω τις χρηματοδοτήσεις για να κάνουν τα πανάκριβα παιχνίδια τους.
Μαζευόμαστε στο κέντρο της αίθουσας, γύρω στο τραπέζι με τα μηχανήματα, κάτω από το άσπρο φως. Παρατηρώ έναν άντρα κοντά στα 30, με αμήχανο χαμόγελο.
Αυτός γιατί είναι εδώ; Ξέρω ποιος είναι, όλοι τον ξέρουμε σ’αυτή την πόλη. Ένα από τα παιχνίδια των προκατόχων των δικών μου επιστημόνων ήταν μια πρωτοποριακή εξέταση DNA που τότε κρατήθηκε μυστική. Ήταν την εποχή που εγώ ζούσα ακόμα στην Αθήνα της νιότης μου. Και εξίσου μυστικά την εφάρμοσαν σε περιπτώσεις που δεν ήταν δυνατό μέχρι τότε να βρεθεί DNA. Κατάφεραν να πάρουν DNA από την ιερά Σινδόνη….
Πολύ πριν «βγει» στον κόσμο η Ντόλυ, άλλοι προκάτοχοι τούτων εδώ είχαν ήδη κλωνοποιήσει αυτό το DNA. Έκτοτε ζει ανάμεσά μας. Είναι ψηλός, αδύνατος και πολύ μικρή σχέση έχει με τον χολιγουντιανής ομορφιάς τύπο με τα ξανθά μακριά μαλλιά που μας τάιζαν οι παπάδες.
Τούτος δω είναι και καραφλός και μου θυμίζει απίστευτα τον καράφλα ηθοποιό που έπαιζε στο “Just shoot me”*, με την αχαροσύνη του και τις μαγουλίθρες του.
Αυτός γιατί είναι ‘δω; Δε του μιλάω, δε ξέρω πως ν’απευθυνθώ. Κύριε; Θεάνθρωπε; Εσύ; Εσείς; Ζει ανάμεσά μας σαν απλός άνθρωπος. Άλλωστε ελάχιστοι στην πόλη μας πιστεύουν ότι όντως αποτελεί κλώνο του Θεανθρώπου. Η Ιερά Σινδόνη ήταν πάντα αντικείμενο αμφιβολιών και διαμάχης ως προς το πρόσωπο που εμφανίζει. Ακόμα και τούτος εδώ οπτικά διαφέρει πολύ από την εικόνα στην Ιερά Σινδόνη.
Αυτός γιατί είναι εδώ όμως;
Η επίδειξη αρχίζει. Καινούριες ακτινοβολίες. Σαν τις γνωστές ακτινογραφίες αλλά μπορούν να εμφανίσουν ακόμα και την πιθανότητα και μόνον καρκίνου στα οστά.
Αυτός προσφέρεται και όλοι κοιτούν εμένα; Γι’αυτό με καλέσανε; Υποψιάζονται τίποτα;
Στεκόμαστε δίπλα δίπλα εγώ κι Αυτός αλλά δε νιώθω απολύτως τίποτα, καμιά Ιερή Ανατριχίλα, τίποτα. Περιμένουμε να εμφανιστούν οι πλάκες. Στην αρχή σκιές που σκουραίνουν, πολλοί κόκκοι που ενώνονται. Κοιτώ τη δικιά μου και δε βγάζω άκρη. Σα μια ακτινογραφία θώρακος. Έχω ξανακάνει. Βέβαια έχω κοιτάξει πολλές φορές ακτινογραφίες και δεν έχω προσέξει αυτό που βλέπει ένα έμπειρος γιατρός. Περιμένω με αγωνία. Λες να με καλέσανε εδώ επειδή ξέρουν ότι είμαι άρρωστη;
Κοιτώ και τη δική του δίπλα στη δική μου. Είναι σίγουρα η πιο περίεργη ακτινογραφία που έχω δει. Τόπους τόπους μοιάζει λες και κοιτάς τα κόκαλα μέσα από μικροσκοπικούς μεγεθυντικούς φακούς. Το σημείο που μεγεθύνεται δεν είναι ευθεία, όπως συνήθως ένα κόκαλο, αλλά εμφανίζει περίεργες γωνίες…….
Ο υπεύθυνος της παρουσίασης θα μας εξηγήσει τι βλέπουμε. Οι μαζεμένοι επιστήμονες στριμώχνονται γύρω μας.
«Εδώ βλέπουμε δυο παραδείγματα. Μια υγιής ακτινοσκόπηση …
(δείχνει τη δικιά μου ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ, είμαι υγιής υγιής υγιής!!!)
….. και μια συμπτωματική.»
Συμπτωματική; Συμπτωματική λένε οι γιατροί αν εμφανίζει συμπτώματα, μιλάμε για συμπτώματα καρκίνου στα οστά! Κοιτάζω έκπληκτη τον άνθρωπο με τη συμπτωματική ακτινογραφία. Αυτό τι σημαίνει τώρα;
Δεν είναι ο Θεάνθρωπος; Ο Θεάνθρωπος ως Άνθρωπος μπορεί να έχει καρκίνο; Ως Θεός δε θα έπρεπε να έχει ανοσία σε τέτοια; Είναι η Ιερά Σινδόνη μια απάτη; Δεν απεικονίζει Αυτόν;
«Προβλεπόμενος χρόνος εκδήλωσης μέχρι τρία χρόνια».
Έτσι ε; Στα 33 του;
Είναι αυτός ο καρκίνος μια δικλείδα ασφαλείας του Θεού; Ότι θα έκανε το καθήκον του και δε θα λούφαρε, μιας και δε θα είχε τίποτα να κερδίσει, ή Σταύρωση ή καρκίνος; Ή απλά απουσία δικλείδας ασφαλείας, μιας και μετά τα 33, που θα είχε εκπληρώσει το έργο Του, η ανοσία σε ασθένειες και η διασφάλιση της ζωής του θα ήταν απλά άχρηστα;
Κλείνω προβληματισμένη τα μάτια και ξυπνώ. Γαμώτο εξίμηση, βαράει το ρημάδι, πρέπει να σηκωθώ πάλι.


* Enrico Colantoni, τον γούγλαρα

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Mου έχει πέσει το σαγόνι

Από τα γέλια και προσπαθώ να το μαζέψω.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα τι να γράψω. Όχι για το κωλάμαξο που με ταλαιπωρεί και το συνεργείο που μου το καθυστερεί.
Όχι για το πρόβλημα με τη βενζίνη που δεν έχω που να τη βάλω. Με το αμάξι στο συνεργείο τι θα φουλάρω; Θα πάω στο βενζινάδικο και θα του πω «βάλε την αντλία στων κώλο μου και φούλαρε»;;;;
Τέλοσπάντων έχω ένα ξεχασμένο τράκερ και είπα να δω αν με θυμάται κανείς ακόμη και ποιος ανώμαλος είναι αυτός.
Ε έχω μείνει άναυδη. Και σημειωτέων, στην προκεχωρημένη ηλικία μου λίγα πράγματα με εκπλήσσουν πια.
Υπάρχει σάητ με φαν της Κάντυ Κάντυ!
Καλά αυτό από μόνο του δε λέει και πολλά πράματα. Τα παιδάκια γίνονται φαν της όποιας μαλακίας, ακόμα και αυτής της αηδιαστικά γλυκερής και ηλίθιας Κάντης που μια ζωή περίμενε τους άντρες, αντί να πάρει τη ζωή στα χέρια της. Το τέλεια καλό και ηλίθια βαρετό κοριτσάκι, που, κατά πάσα πιθανότητα αν το γνώριζα σήμερα θα το χαστούκιζα. Κι εγώ όταν ήμουν μικρή την έβλεπα στην τηλεόραση και αγόραζα κι ένα περιοδικό.
Κι όμως όχι!!! Μιλάμε για ΓΥΝΑΙΚΕΣ!!!
Ναι ενήλικες γυναίκες που προφανώς το μυαλό τους είναι ακόμα στα 12 χρόνια τους. Ειλικρινά δε μπορώ να βρώ άλλη δικαιολογία γιατί ενήλικες γυναίκες έχουν ολόκληρη σελίδα με πολυσέλιδα φόρουμ όπου ασχολούνται με την Κάντη. Γυναίκες από 27 έως και 36!
Μα όλους τους δαίμονες, grow up! Μ’αυτά ασχολιόμασταν στα 10 και στα 12! Δεν έχουν βρει άλλα ενδιαφέροντα από τότε;
ΕΛΕΟΣ δηλαδή!! Πνευματικά ενδιαφέροντα 10χρονου; Σε γυναίκες στην τρίτη και την τέταρτη 10ετία της ζωής τους;
Συγνώμη αλλά πόσο ανώμαλη και γελοία μπορεί να είναι μια γυναίκα για ν’ασχολείται με ένα καρτούν και μάλιστα σοβαρά; Εγώ αν ανακάλυπτα ότι κάνω τέτοια πράγματα θα πήγαινα στον ψυχίατρο. Πόσο αγάμητες σε κορμί και μυαλό πρέπει να είναι για να κάθονται γυναίκες που κοντεύουν τα σαράντα ν’ασχολούνται σοβαρά με την Κάντη;
Κι όταν λέω σοβαρά εννοώ ότι ξέρουν απέξω όλη την ιστορία, τους χαρακτήρες, τους διαλόγους! Πόσο αρρωστημένο είναι αυτό; Πράγματα που άνθρωποι στην ηλικία μας έχουν πια μισοξεχάσει, διότι ασχολήθηκαν και με άλλα πράγματα εκτός από την Κάντη. Π.χ. με το Πανεπιστήμιο, τους άντρες, τη δουλειά, την επαγγελματική ανανέωση, το θέατρο, το σινεμά, τη λογοτεχνία.
Δηλαδή μετά την Κάντη δε βρέθηκε ένας Καραγάτσης, ένας Κισλόφσκι, ένας Ταραντίνο, μια Ζυράννα Ζατέλη, έστω μια Μαντόνα βρε αδερφέ, να τους γαμήσει το μυαλό, να μαγευτούν, ν’ανακαλύψουν κι άλλα πράγματα μετά τα 10 τους χρόνια και την Κάντη;
Δεν απέκτησαν άλλες ανησυχίες όπως ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ άντρες και ασχολούνται ακόμα με τον Τέρυ και τον Άρτσι; Δεν ασχολήθηκαν ποτέ, έστω και ξώφαλτσα, με την πολιτική; Τα λεφτά που δε φτάνουν, το νοίκι; Δεν έχουν καμιά άλλη ανησυχία παρά για το αν η Κάντυ παντρεύτηκε τον Τέρυ; Στα 36 τους;
Αρχίζω να καταλαβαίνω τους κάφρους φίλους μου που υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες σήμερα είναι ηλίθιες και καλές μόνο για ένα πήδημα, ασχέτως αν εγώ δεν είμαι (ηλίθια), γι'αυτό και με κάνουν παρέα.
Μέχρι τώρα τους κοίταγα με απορία και τους θεωρούσα μισογύνηδες. Ε ούτε ‘γω θ’ασχολιόμουν πολύ μ’ έναν άντρα που ασχολείται σοβαρά… με τον Σπορτ Μπίλλι ας πούμε. Ή με τους Τρανσφόρμερς. Ένα πήδημα κι όξω. Συγνώμη αλλά πραγματικά, αν δεν έχω ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα να συζητήσω μαζί του (περ'απ'τους τρανσφόρμερς), μετά το πρώτο πήδημα (άντε και το δεύτερο) ΒΑΡΙΕΜΑΙ. Δε λέω ότι δε βλέπω ακόμα που και που κινούμενα σχέδια (π.χ. Σίμπσονς, Σρεκ), αλλά να περνάω τις μέρες μου ασχολούμενη μόνο μ’αυτό;
ΕΛΕΟΣ! Πόσο συναισθηματικά ανώριμος και πνευματικά καθυστερημένος πρέπει να είσαι δηλαδή;
IQ ραδικιού;
Get a life pathetic loooooosers


Υ.Γ.: Ψάχνω απεγνωσμένα μεταχειρισμένο φερμουί σιαγώνας για ρενό κλιό 1200άρι του '98 (δλδ. όχι το τελευταίο μοντέλο αλλά το ακριβώς προηγούμενο) και ταμπούρο, για την πίσω δεξιά ρόδα.

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008

2 φίλες

.






Η -ας την πούμε - small και η -ας την πούμε – medium.

Λέω «ας την πούμε» διότι η πρώτη συχνά χωράει και σε extra small και η άλλη καμιά φορά, ανάλογα τη μάρκα, αγοράζει και large.

Μπλα ΜπλαΜπλαΜπλαΜπλαΜπλαΜπλαΜπλαΜπλα

......................................................………………………

Μπλα ΜπλαΜπλαΜπλαΜπλαΜπλαΜπλαΜπλαΜπλα

Medium: Εμείς το ίδιο σώμα έχουμε!
Small: Μπαρδόν;
Μ: Λέω, εμείς οι δυο, έχουμε περίπου το ίδιο σώμα.
S: (με γουρλωμένα μάτια) Πως;
Μ: Ε καλά, εσύ έχεις πιο μεγάλο στήθος και εγώ πιο μεγάλη κοιλιά.
S: (διστακτικά) εεεεε….. ξέρεις, και τα νούμερά μας στα ρούχα διαφέρουν... στην περιφέρεια για παράδειγμα...
Μ: Ε καλά, έχω και μεγαλύτερο κώλο, ναι, αλλά, αναλογικά και με τη διαφορά 10 εκατοστών που έχουμε στο ύψος, ίδιο σώμα έχουμε. Μόνο που εσύ έχεις ψωμάκια. Ειδικά οι γάμπες μας και τα μπράτσα μας είναι ολόιδια .
S: …………. (γκασπ! γκλουπ! πνίξιμο από ποτό, βήχας, κ.λ.π.)

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

Χειμερία Νάρκη

Για διάφορα είδη (πχ σκίουρους), η χειμερία νάρκη ξεκινά γύρω στο Δεκέμβρη και σταματά περίπου τον Μάρτη.
Για τους μπλόγκερ πότε είναι;
Αν έχει κανείς ακατάσχετη όρεξη κι αν θέλει διαρκώς να κοιμάται (αφύσικα πολύ) ήρθε η ώρα;
Αν δε θέλει σχεδόν καθόλου να βγαίνει, όλο κοκούνινγκ;
Δηλαδή αν από 4-5 βραδινές εξόδους τις έχει μειώσει σε μια φορά την εβδομάδα και κάποιους φίλους έχει να τους δει 2 και 3 εβδομάδες.
Αν πέφτει αθέλητα και απροσδόκητα σε ύπνο από τις 10 το βράδυ αν είναι δυνατόν! Και μόλις έχει μπει ο Σεπτέμβρης. Από τώρα; Δηλαδή το Δεκέμβρη τι θα κάνει, θα σταματήσει τη δουλειά;
Μήπως υπήρξε κρούσμα μύγας τσε τσε στην Ελλάδα και το «κουκούλωσαν» τα μήντια;
Μήπως ρίχνει κάτι στα κρουασάν βουτύρου ο «Σταμάτης»;
Μήπως βάζει κάτι στα μάφιν ο «Μαριδόπουλος»;
OK, είναι θαύμα να τρως ένα χοντρό μάφιν ενώ διαβάζεις ένα καλό βιβλίο .

Ναι, ΟΚ έχουν πια μια κατάθλιψη τα πρωινά που ξυπνάς κι είναι μαύρο σκοτάδι, ενώ 2 μόλις βδομάδες πριν, την ίδια ώρα, είχε ξημερώσει.
Κι εκείνα τ’απογεύματα που γυρνάς και νυχτώνει, ενώ πριν ήταν ακόμα μέρα. Λιγο τουλάχιστον.

Γαμώτο, έχουν εξαφανιστεί και οι μαύροι απ’ το κέντρο ….

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Κάθε μέρα στις 2


Από όταν ήμουνα πολύ μικρή τρώγαμε με πολύ αυστηρό, στρατιωτικά αυστηρό πρόγραμμα στο σπίτι. Κυρίως επειδή ο πατέρας μου έχει έλκος και έπρεπε να έχει τακτικά γεύματα.
Δηλαδή πρωινό έτρωγα μόνη μου, μιας και στο δημοτικό το έτρωγα πιο αργά απ’ότι στο γυμνάσιο και πιο παλιά δε θυμάμαι. Οι δικοί μου είχαν ήδη ξυπνήσει και φάει πρωινό από τις έξι. Άλλωστε εγώ το πρωινό το παίδευα μισή ώρα. Ένα ποτήρι σοκολατούχο γάλα που το κοιτούσα και με κοιτούσε κι αυτό, μέχρι να σταματήσει να μας κοιτάει και τους 2 μαζί η μάνα μου, ώστε να το αδειάσω στο νεροχύτη. Σοκολατούχο ντε και καλά. Γιατί καλή μου γυναίκα δε διανοήθηκες ποτέ να δοκιμάσεις χωρίς Χέμο; Επειδή ήμουν πιτσιρίκι καλά και σώνει σοκολατούχο; Αφού ΔΕ το έπινα!
Μεσημεριανό στις 14:00, που είχα γυρίσει από τον παιδικό σταθμό/ νηπιαγωγείο/ σχολείο. Και βραδινό στις 21:00. Δηλαδή αν έφτανα σπίτι στις 21:20 πολύ απλά έτρωγα μόνη μου.
Αυτό συντέλεσε στο να πεινάω πολύ συγκεκριμένες ώρες, ειδικά το μεσημέρι. Κατά τις 2 που είμαι στη δουλειά. Και κατά τις 4 που έχω φτάσει σπίτι δεν πεινάω πια. Σαν καλό σκυλάκι του Παβλόφ.
Είμαι στη δουλειά και σκέφτομαι κοκορέτσια, κεφτεδάκια, γαρίδες κοκκινιστές με ρύζι, παϊδάκια, μοσχαράκια και αρνάκια κοκκινιστά με πατάτες,


κοτόπουλα πικάντικα, κοτόπουλα κοκκινιστά με μακαρόνια, κοτόπουλα φούρνου,
μακαρονάδες με κιμά, με διάφορες σάλτσες, καρμπονάρες, παστίτσια, τυροκροκέτες,


τυρόπιτες, κοτόπιτες, μύδια αχνιστά, μύδια τηγανητά, γυαλιστερές με λεμόνι, χταπόδια στα κάρβουνα, χταπόδια με μακαρονάκι, ντολμαδάκια, λουκανικάκια, σαλαμάκια, μελιτζάνες παπουτσάκια,

στραπατσάδες, ομελετολουκάνικα....

Και αυτό:
Ε;
Τι;
Ποιός;
Τι είναι «διευθυντής» και τι θέλει από μένα;



Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

Αργυρούπολη, διασταύρωση Κύπρου και Αργυρουπόλεως

Χάρτης ακριβούς σημείου

Ντροπή, αυτό μόνο έχω να πω, ντροπή.
Κάνουν έργα λίγο πιο κάτω επί της Κύπρου, δίχως πρόβλεψη για τροχονόμο να ρυθμίζει την κίνηση με αποτέλεσμα να φρακάρει η διασταύρωση. Δε ξέρω ποιος είναι ο δήμαρχος της Αργυρούπολης, αλλά θα έπρεπε να ντρέπεται.


Και μετά το ενημερωτικό κομμάτι του δελτίου, ένα ευχάριστο διάλειμμα για διαφημίσεις :

Απαντώντας εν συντομία, διότι μου τη δίνουν τα παιχνίδια, στον Μάλερ , έχω να ευχηθώ:
ΓΙΑ ΜΕΝΑ: Na πραγματοποιηθεί αυτό που εύχομαι πάνω από 2 χρόνια τώρα. (όποιος πει τη μαλακία με τα σύμπαντα και τις συνομωσίες θα διαγραφεί)
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ: Να ζήσουν όλη τους τη ζωή ευτυχισμένοι.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ: Να πάθει αυτό που έπαθε η Π.

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

Tα τελευταία Χριστούγεννα.

Κωλόγρια, τα τελευταία Χριστούγεννα πριν μετακομίσω μόνη μου, τα έβαλα στον καναπέ του σαλονιού. Όχι δεν αποφάσισα να μετακομίσω γι’ αυτό το λόγο, η απόφαση ήταν ειλημμένη, απλώς σε αναβολή για μερικούς μήνες μέχρι να τακτοποιηθούν κάτι οικογενειακά θεματάκια.
Τελευταίος χειμώνας λοιπόν στο πατρικό μου. Δε βλέπω την ώρα να φύγω. Κι επειδή είχα αναγκαστεί να το αναβάλω μέχρι ν’αντιμετωπιστεί μια κατάσταση, νεύρα. Πολλά νεύρα. Και καυγάδες με τους δικούς μου. Και πουτσόκρυο. Ένα γαμημένο πουτσόκρυο να μυρμηγκιάζουνε τα κόκαλά σου.
Και να’το να’το το ρυζονάτο! Ξυπνάω ένα βράδυ μέσ’το πουτσόκρυο. Όπως είμαι και νυσταγμένη προσπαθώ να ξανακοιμηθώ και …. Δε μπορώ απ’το κρύο! Απ’τη νύστα και τη μαχμουρλίαση δε λειτουργεί σωστά ο εγκέφαλος και δε το ψάχνω, σηκώνομαι σκουντουφλώντας, πάω στη ντουλάπα, βουτάω μια μάλλινη ρόμπα και τυλίγομαι, βουτάω και δεύτερη κουβέρτα και ξεραίνομαι τυλιγμένη σα τον ντολμά.
Το άλλο πρωί συνειδητοποιώ ότι ο θερμοσσυσωρευτής στο δωμάτιο μου δε λειτουργεί. Βάζω τον πατέρα μου που ασχολείται χρόνια με τη συντήρηση του σπιτιού να πάρει όσους ηλεκτρολόγους ξέρει και όσους δεν ξέρει από τον Χρυσό Οδηγό, διότι εγώ δεύτερη νύχτα δε τη βγάζω μέσ’το ψυγείο, κατεψυγμένη θα βγω. Έλα όμως που είναι η εβδομάδα των κωλο-Χριστουγέννων και όλοι λείπουν. Ακόμα και ο «δικός» του ο ηλεκτρολόγος δε μπορεί λέει πριν από την Παρασκευή. Και είναι Δευτέρα! Φυσικά τα υπόλοιπα σώματα στο σπίτι λειτουργούν και ο πατέρας μου με καλεί να κοιμηθώ δίπλα του στο διπλό κρεβάτι που υπάρχει χώρος.
Δεν υπάρχει περίπτωση! Του το ξεκόβω αγριεμένη και παίρνω το μαξιλάρι μου αποφασισμένη να τη βγάλω Χριστουγεννιάτικα στον καναπέ. Εξήγησα και τον λόγο, δε ντράπηκα, πράγμα που έκανε την οικιακή βοηθό και τη μάνα μου να ξεραθούν στα γέλια.
Λοιπόν είναι χειμώνας. Και κοιμόμαστε με κλειστά παντζούρια και τζάμια, μη μας φύγει η ζέστη. Ούτε χαραμάδα ανοιχτά. Ε λοιπόν δε σκοπεύω να κοιμηθώ σ’έναν θάλαμο αερίων! Διότι ο πατέρας μου είναι γέρος. Και οι γέροι κλάνουν! (Επίσης οι γέροι φωνάζουν, ειδικά τα πρωϊνά, αλλ’ αυτό είναι άλλο αξίωμα) Ειδικά ο πατέρας μου κλάνει πολύ. Κλάνει βροντερά. Επειδή το σπίτι είναι μεζονέτα, ακούγεται στο σαλόνι (κάτω) από την κρεβατοκάμαρα (πάνω). Δεν κάνει καν την παραμικρή προσπάθεια να το κρύψει, ή να τρέξει στην τουαλέτα μπροστά στην άμεση οικογένειά του. Μπροστά σε ξένους ή συγγενείς… βουβαίνεται! Μα την Παναγία, δεν κλάνει καθόλου μπροστά σε πολύωρες επισκέψεις. Με μας είναι αδύνατο να περάσει ένα δίωρο χωρίς να κλάσει. Τώρα θα μου πεις, αφού τον θυμάσαι εξ’απαλών ονύχων να κλάνει έτσι, τι γέροι και παπαριές λες; Όταν ήσουν μικρή κι έκλανε δεν ήταν γέρος. Ευτυχώς, μετά από τόσα χρόνια, ουδέποτε μου έχουν μυρίσει. Είναι δηλαδή βροντερές αλλά άοσμες.
Το ρισκάρεις όμως;



(Ξέχασα, το κείμενο αυτό γράφτηκε σε απάντηση ενός ερωτήματος της κωλόγριας)

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Η έφηβη ποιήτρια

Ανάσα καυτή στην παρειά και να την αποστρέφεις
Φυσάς τη μαύρη σκόνη που ‘ναι φτιαγμένα τα όνειρα
Πεθαίνεις από έλλειψη χρώματος
Κοιτώντας τους άλλους μέσ’ απ’ το τούνελ, δίχως τίποτα, να τρέφεσαι απ’ τη σάρκα σου
Ένας τοίχος για το σώμα, ένας κύκλος για την ψυχή
Μια ιδιόμορφη περίπτωση όπως όλοι
Χίμαιρες πάνω στις πόρτες των ντουλαπιών κυνηγιούνται
Τούτο το καλοκαίρι, όπως μια θεά από χρόνια κλεισμένη στον ασβέστη
Μια γρια με τους δαίμονές της και τον σκοτεινό ερωτισμό των πλυσταριών της κρεμά – δίχως αναστολές – τα σφαχτά της όπου βρει.
Πάντα με το φόβο του απροσπέλαστου
Η σάρκα θα καεί, οι φωτογραφίες θα καούν, οι πεθαμένοι δε φωνάζουν
Μπορείς να μ’ εκποιήσεις, να με συλλέξεις, να μ’ εκθέσεις σε μουσείο
Είναι στη φύση της πέτρας να καλύπτει τα οστά
Είχες ανοίξει, ένα άσπρο σκίσιμο, πιο ροζ από σκασμένο μανιτάρι
Προχωρήσαμε, και τα πόδια μας άφηναν μακρόσυρτους ήχους
Τα μεσημέρια μια ξεθυμασμένη κραυγή αντηχούσε απ’ τον καθρέφτη στο διάδρομο
Καθόσουν εντελής μέσα στα όριά σου, αλλά, όπως και το μάρμαρο, δεν απλωνόσουνα
Σ’ εκείνο το κορμί που εκτελούσε χρέη καρέκλας

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008

Διακοπή

Σήμερα υποτίθεται ότι το κτίριο που δουλεύω θα είχε διακοπή ρεύματος από τις 10:00 ως τις 10:30.
Παπάρια. Καθόμασταν και περιμέναμε σαν τους μαλάκες , ανεβοκατεβαίναμε από τις σκάλες μην τυχόν και κλειστούμε στ’ασανσέρ, για να κοπεί τελικά γύρω στις 10:10 και να επανέλθει ούτε τέταρτο αργότερα.
Αίσχος πια! Πάνω που χαρήκαμε ότι θα πάμε καμιά βόλτα, μας γυρίσαν άρον άρον πίσω.
Πού είναι το κράτος; Ούτε τις διακοπές ρεύματος δε μπορείς να εμπιστεύεσαι πια!
Μόνο οι διακοπές του μυαλού είναι συνεχείς και ακατάβλητες.
Όπως οι διακοπές που έχουν στείλει τον εγκέφαλό τους διάφορες γυναίκες, από τη μέση ηλικία και άνω. Εγώ προσωπικά γνωρίζω τρεις που είναι εντελώς ηλίθιες κότες. Δηλαδή έχουν μυαλό κότας (στο μέγεθος). Ξέρω ότι είναι άσχημο αυτό που λέω, ειδικά όταν με τη μια με συνδέει και συγγένεια, αλλά είναι στόκοι! Αγαθές και καλόψυχες αλλά ντουβάρια όρθια και δυστυχώς όχι σιωπηλά ντουβάρια, αλλά λαλίστατα, με ακατάσχετη λογοδιάρροια και γνώμη επί παντός επιστητού. Ειδικά οι αμόρφωτες έτσι; Άρα τα εκτοξευόμενα μαργαριτάρια είναι αμέτρητα και προς πάσα κατεύθυνση.
Εγώ πέρασα ένα μαγευτικό δίωρο με μια από αυτές την Κυριακή που μας πέρασε. ΔΕΝ ήταν επιλογή μου, αλλά όταν κανονίζει η γειτόνισσα να κάνει βίζιτα στους γονείς σου τι να πεις; Εγώ πάντως φρόντισα να «δεχτώ» 2 τηλεφωνήματα, ενός τέταρτο και κοντά μισής ώρας αντίστοιχα, το πρώτο ψεύτικο. Δηλαδή απλά έβαλα το ξυπνητήρι να χτυπήσει και υποκρινόμουν ότι απάντησα και μιλάω. Από δω και πέρα, ως ιδιοκτήτρια του ακινήτου, θα ασκήσω το νόμιμο δικαίωμά μου να μην βλέπω ανθρώπους που δεν επιθυμώ. Όταν δεν είμαι εκεί ας τη δεξιώνονται όσο γουστάρουν.
Αυτό είναι από τα εύκολα. Μόνο μη με ξαναφέρει ο δρόμος μου στην Α΄ Εφορία Αθηνών.
Ακόμα θυμάμαι ένα πρωινό, τότε που δούλευα σ’ένα λογιστικό γραφείο. Είχα πάει να κάνω μια δουλειά στην Α΄ και έπρεπε να κάνω γρήγορα γιατί θα πήγαινα και σε άλλη εφορία μετά. Χαμός και τεράστια ουρά στο γραφείο που ήθελα να μπω. Και χαρτάκια χριστέ μου! Ευτυχώς ένας κυριούλης, εντελώς ξαφνικά αποφάσισε να φύγει και να μου δώσει το χαρτάκι του (είμαι μικρή και χαριτωμένη). Μόλις λοιπόν ήρθε η σειρά μου (και ήρθε πολύ γρήγορα) μια χοντρή γριά άρχισε να ουρλιάζει ότι κλέβω και ότι έχω πάει με χτεσινό χαρτάκι. Αντί να της πω πόσο παλιοχαμούρα είναι, την αγνόησα επιδεικτικά και εξήγησα στην «πορτιέρισσα» με τα χαρτάκια τι έγινε και με άφησε να μπω.
Ε μετά από λίγη ώρα βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή. Έπεσα στον αργό υπάλληλο. Αυτόν που σηκώνει το στιλό να γράψει έναν αριθμό πάνω στο χαρτί που του πας. Κατεβάζει το στιλό (χωρίς να έχει γράψει) και σηκώνει το τηλέφωνο. Παίρνει αργά και βασανιστικά τα νούμερα ένα ένα. Όταν του απαντήσουν (από τρία γραφεία πιο κάτω) ρωτάει που είναι το βιβλίο με τα πρωτόκολλα. Κλείνει το ακουστικό. Σηκώνεται αργά αργά και προχωράει προς το παραδιπλανό ντουλάπι. Αδειάζει το ντουλάπι για να βγάλει ένα τετραδιάκι. Φέρνει το τετραδιάκι. Σηκώνει το στιλό. Γράφει ένα νούμερο στο χαρτί που του έδωσες. Γυρνάει στο ντουλάπι για να βάλει πίσω το τετραδιάκι. Κάθεται. Απλώνει το χέρι στο δίπλα γραφείο και τραβάει ένα έντυπο που πρέπει να συμπληρώσει χειρόγραφα και να σου δώσει. Σηκώνει το στιλό. Χτυπάει το τηλέφωνό του. Κατεβάζει το στιλό.
(σκέφτεσαι αν θα σ’απολύσουν έτσι και τον χαστουκίσεις, γίνει τζέρτζελο και δε γίνει η δουλειά του γραφείου).
Απαντάει στο τηλέφωνο. Μετά από 5 ολόκληρα λεπτά, που τα νιώθεις δευτερόλεπτο – δευτερόλεπτο, κλείνει το τηλέφωνο. Σηκώνει το στιλό. Γράφει τρεις λέξεις. Κατεβάζει το στιλό. Σηκώνεται και πάει στην προϊσταμένη. Εσύ σκέφτεσαι την ανθρωποκτονία.
Μέχρι να γράψει τις πέντε αράδες που χρειάζονταν στο ρημάδι το έντυπο, να το σφραγίσει και υπογράψει και να φύγω, εννοείται ότι η γρια παλιοχαμούρα είχε τελειώσει ένα ολόκληρο εικοσάλεπτο πριν από μένα και είχε φύγει γελώντας κάτω από τα παχιά και σγουρά μουστάκια της.