Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

Ο πατέρας μου πεθαίνει. Εξακολουθητικώς.

Ε λοιπόν το έκοψα το μαλλί την προηγούμενη Πέμπτη, και έκανα και ανταύγειες.
Ηλιθιωδώς είχα πει στους δικούς μου ότι θ’ αργήσω λίγο να πάω την Πέμπτη τ’ απόγευμα γιατί θέλω να κουρευτώ μετά τη δουλειά. Καλά να πάθω και να μάθω για να μη το ξανακάνω.
Ενώ λοιπόν ήμουνα με τ’ αλουμινόχαρτα στο κεφάλι χτυπάει κλήση από το πατρικό μου και ήταν η γυναίκα. Η οποία γυναίκα μιλάει ελαφρώς σπαστά τα ελληνικά και με άφησε να καταλάβω ότι ο πατέρας μου έπεσε το πρωΐ και μετά δε μπορούσε να περπατήσει καθόλου και τι ώρα θα πήγαινα τ’ απόγευμα για να τον πάω στον γιατρό.
Κάθε άλλος συνηθισμένος άνθρωπος με έναν κανονικό πατέρα θα είχε πεταχτεί απάνω με τ’ αλουμινόχαρτα και θα έσκουζε μέσα στο κομμωτήριο ότι πρέπει να φύγει ΤΩΡΑ!
Εγώ που δεν είμαι κανονικός άνθρωπος και δεν έχω νορμάλ πατέρα αλλά ντράμα κινγκ (aka drama queen) απάντησα ότι θα πάω κατά τις έξι και συνέχισα το βάψιμο/ κούρεμα απρόσκοπτα.
Επίσης ένας κανονικός άνθρωπος (και εγώ) θα καταλάβαινε από την όλη στιχομυθία ότι ο γέρων πατέρας είχε τουλάχιστον ραγίσει κάτι και ότι πρέπει να πάμε τουλάχιστον σε ορθοπεδικό, αν όχι σε νοσοκομείο.
Βέβαια κατά τα λοιπά το πράμα μου είχε βρωμίσει εξ’ αρχής.
1. Έπεσε το πρωί αλλά δε με πήρανε παρά μόνο ώρα που υπολογίζανε ότι θα είμαι κομμωτήριο, το απογευματάκι;
2. Έβαλε τη «δούλα» ενδιάμεσο στην επικοινωνία με την κόρη του; Που οφείλει να κάνει δουλειές χωρίς να έχει γνώμη; Ενώ, αν ήταν ξαπλωμένος, έχει τηλέφωνο ακριβώς δίπλα στο κρεβάτι;
Πηγαίνοντας λοιπόν στο πατρικό μου βρήκα τον πεσμένο γέροντα που δε μπορούσε να περπατήσει καθόλου απ’ τους πόνους, όρθιο, ντυμένο, χτενισμένο, λουτροκοπανισμένο, να παίρνει την πίεση της μάνας μου. Και να έχει την προσδοκία ότι θα τον πάω στον καρδιολόγο του.
Με τα πολλά ανακάλυψα ότι ούτε έπεσε ούτε τίποτα. Απλά πήγε να πέσει , ένιωσε άσχημα και τελικά δεν πήγε να κουρευτεί. Και είπε να χαλάσει το δικό μου κούρεμα. Στον καρδιολόγο αναγκάστηκα να παρκάρω 2 τετράγωνα μακριά και πήγαμε με τα πόδια. Ο οποίος, φυσικά, αφού τον εξέτασε, τον ρώτησε όλο απορία αν δεν το ξέρει ότι έχει καρδιά και κάνει έτσι.
Έκτοτε, στο παραμικρό, δε παραλείπει να γκρινιάξει «εδώ δε βλέπεις που δε μπορώ να περπατήσω;».
Νομίζω ότι πρέπει να του αγοράσω ένα μπαστούνι, μάλλον θα εξαγριωθεί τελείως που τον περνάω για ανίκανο γέρο.

24 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τανίλα με ανταυγιες.
Φρικη, πωπω φρικη.

Tanila είπε...

Εδώ επιβιώσαμε από κολοκύθι με ανταύγιες και μαλλί-θάμνο.

η Λίτσα είπε...

Μούρη ο μπαμπάς
Αλλά κι η κόρη γάτα!!!

Ανώνυμος είπε...

Το μαλλί μου είναι αλογίσιο και μαύρο, δε θέλω αηδίες.

ΠΑΥΛΟΣ είπε...

save tanila!!!

bill g. είπε...

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA μη με τρομάζεις, έχω drama queen ΚΑΙ drama king για πατέρα, και χτες μου πάθαν κ οι 2 από ένα εμφραγμα ο καθένας, έτσι, να πάει καλά η βδομάδα.... ωιμέ, σε συμπονώ.

Ανώνυμος είπε...

πονηρός ο φαδερ!

Ανώνυμος είπε...

Αχχχ ξύνεις πληγές τώρα κι εγώ δεν θέλω να "φορτώσω" μεσημεριάτικα με το να σας αραδιάσω εδώ τρελές καταστάσεις και μιζέριες του γέροντα πατέρα...γι'αυτό και θα σιωπήσω!...
(εξ'άλλου η σιωπή είναι χρυσός έτσι δεν λένε;...) γκρρρρρ!

xaos είπε...

Ετσι γίνονται οι μεγάλοι.Κάνουν ότι μπορείς να φανταστείς για να τους δώσεις σημασία.Υπομονή αφού δεν έσπασε τίποτα στ αλήθεια..

Το μεγαλο μας τσιρκο είπε...

...πω-πω σε νιώθω....!!!...έτσι γκρινιάζει και η μάνα μου πολλές φορές ικετεύοντας για να της δώσω σημασία και προτεραιότητα και με την σειρά της να καβαλήσει το καλάμι και να χωθεί στα πιο προσωπικά μου θέματα!!!...σαν παιδάκια κάνουν ρε παιδί μου!!
:-)))

Marina είπε...

μπαστούνι? Μπααα! Πάρτου το μόνο αν θέλεις να σε γκρινιάζει για αυτό και μετά να ενοχλεί τους γέιτονες κοπανώντας πατώματα και ταβάνια..

Τι χρώμα οι ανταύγειες?

ΥΓ. Εχοντας και εγώ μία drama aunt, ευχαρίστως θα δεχόμουνα μαθήματα αδιαφορίας καλή μου κυρία.

Ανώνυμος είπε...

ελα μωρε :)

BLUEPRINTS είπε...

άστον μωρέ τον άνθρωπο, κι εμένα ο κολλητός μου κατά φαντασίαν είναι αλλά το διασκεδάζουμε (ένα μπαστουνάκι όμως δεν θα ήταν κακή ιδέα)

Ανώνυμος είπε...

Καλά έχεις και γαμώ τους μπαμπάδες... αν τον είχα εγώ θα πάθαινα από ένα εγκεφαλικό τη φορά!!! χιχιχιχι!!

Mirela είπε...

Σήμερα ανασκάλισα το blog σου και διάβασα όλα τα πρόσφατα posts.

Είσαι μεγάλη σκρόφα!
Απλά προσκυνώ...!!!

Tanila είπε...

Nιόβη, εδώ δε γράφω για μιζέριες και άλλα κουλά, μόνο για το ότι παθαίνει. Αλλιώς θα έπρεπε να γράφω ένα κείμενο τη μέρα.
Μαρίνα, δεν είπα ότι θα γίνω μια κότα; Ε, ξανθιές. Είμαι χοντρόπετση και σκληρόκαρδη. Επίσης ποτέ δεν ήμουνα ντάντις γκέρλ.
Μιρέλα, :-D

Xenia είπε...

εγω το ειδα το μαλλακι σου μια χαρα!!
κουκλαρα οπως παντα!!!!!

revqueer είπε...

Ως βετεράνος κατα φαντασίαν ασθενής, χρόνια στο κουρμπέτι, θα πάρω το μέρος του σεβαστού πατέρα σου σ'αυτή τη δύσκολη ώρα που περνάει.

:-)

Ανώνυμος είπε...

H δύσκολη ώρα τώρα είναι που κάθε χειμώνα με τα κρύα τον πιάνει συχνουρία κι αρχίζει να γκρινιάζει για τον προστάτη του και να τρέχει στον ουρολόγο, αλλά μιας και δε πεθαίνει, δεν κάνω κείμενο.

Dark_Maiden είπε...

Χαρά στο κουράγιο σου, ζουρλή :)

αμμος είπε...

Εγώ έχω το ακριβώς αντίθετο πρόβλημα. Τηλεφώνημα στη μάνα μου στην Καλαμάτα:
- Έλα μάνα, που ήσουν τόσες μέρες και δε σε έβρισκα;
- Α, έπεσα από μια ελιά, έσπασα το χέρι μου και στραμπούληξα το πόδι μου, πήγα μόνη μου στο νοσοκομείο με το άστικό, και με κράτησαν λίγες μέρες.
- ....
- Εσύ καλά είσαι πώς περνάς Αθήνα;
- Μα καλά, γιατί δεν είπες τίποτα;
- Ε, τι να σε ανησυχώ τώρα παιδί μου, δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, ένα γύψο μου έβαλαν, σιγα το πράγμα.

xipasmenos είπε...

Το μαλί το κανες ανταυγες για να σε βλεπει ο κόσμος, και να μην σε πατάνε;

Δεν σε είχα για τόσο έξυπνη, μπράβο.

Να επιβεβαιώσω το αλογίσιο μαυρο μαλί του κολοκυθιού επίσης......

Μουνόκλασμα Τανιλα....

Tanila είπε...

Άμμε, ανταλάσσουμε;
Ανέραστο ύπερβαρο ξιπάκι, εσένα δυστυχώς δε σε προσέχει κανείς, με ή χωρίς ανταύγιες, ροζ γραβάτα και περτικαλί παπούτσι πλαστικό με προσαρμοσμένα αναβοσβήνοντα φωτάκια, σαν αυτό που φόραγες προχτές.

Ανώνυμος είπε...

Οι γονείς μου είναι αξιολάτρευτοι