Τρίτη 31 Ιουλίου 2007

Ποιοτικός έλεγχος

Καλοκαίρι. Κάψα. Καύσωνας. Και δουλειά. Η άδεια αργεί ακόμα. Γι’αυτό και όσοι από μας σχολάνε νωρίς, κατά τις τρεις το μεσημεράκι, και μένουν νότια, κοντά στη θάλασσα, καταφεύγουν σε κοντινές παραλίες μετά τη δουλειά.
Τσαντούλα, μαγιό, πετσέτα και άλλαγμα στην τουαλέτα της δουλειάς πριν φύγεις. Σε κοιτάνε και καλά καλά οι συνάδελφοι που με άλλα ρούχα μπαίνεις το πρωί και με άλλα βγαίνεις το μεσημέρι. Θαύμα!
Καλύτερες είναι οι παραλίες μετά την Αγία Μαρίνα, άμα είσαι και αυτοκινούμενος. Και πιο καθαρές και λιγότερο ανακατεμένο και θολό το νερό και λιγότερο αστικές.
Αλλά ότι θέλει η παρέα. Καμιά φορά η παρέα θέλει και ΕΟΤ Βουλιαγμένης. Τέλοσπάντων.
Καλοκαίρι λοιπόν. Κάψα. Καύσωνας. Και Βουλιαγμένη. Ευτυχώς μεσ’το μεσημέρι δεν έχει πιτσιρίκια. Έχει όμως σφίχτες που τους έχει χτυπήσει και ο ήλιος. Ένας αποτρελαίνεται και προχωράει το παραλιακό καμάκι πέρα από τις ρακέτες. Ξαπλώνει στα καλά καθούμενα στην καυτή άμμο και αρχίζει να βαράει κοιλιακούς.
Ασχολίαστο.
Από πίσω μας ακριβώς σε δυο ξαπλώστρες η ξανθιά, ώριμη και στολισμένη σα λατέρνα τεκνατζού της παραλίας και ο χρυσοπληρωμένος (ορατό δια γυμνού οφθαλμού από τα αξεσουάρ) ζιγκολό της που κοιτάει γύρω γύρω αφ’ υψηλού, αλλά δεν παραλείπει να καρφώνει ότι θηλυκό κινείται στο οπτικό του πεδίο. Κρυφοκαγχάζω αλλά δε σχολιάζω.
Κατά την αποχώρηση κι ενώ περπατάμε προς την έξοδο, κάτι πιάνει η περιφερειακή μου όραση. Μια ανωμαλία σε σχέση με τα αναμενόμενα. Γυρνάω και χαμογελάω πλατιά.
Ναι, καλά είδα, είναι μια γκόμενα που τρέχει και κρατάει τα βυζιά της. Εννοώ μια πλαστική κατάξανθη του κρυστάλ κολόρ που φοράει μονοκίνι, τρέχει προς έναν σφίχτη και κρατάει τα βυζιά της στα χέρια. Για να μη κουνιούνται πάνω κάτω. Του τα δείχνει κιόλας.

- Πως σου φαίνονται;
- Ωραία είναι. Καινούρια; Με γεια!
- Πιάσε να δεις. Μα δεν είναι σα φυσικά;

Όντως της τα πιάνει, δεν έκανα λάθος.






Υ.Γ.: Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ο τύπος που άφησε τις ρακέτες και άρχισε στα καλά καθούμενα να κάνει κοιλιακούς είναι ο Λεξλούθορ μεταμφιεσμένος σε Παγκρατιώτη κούριερ.
Στο ρόλο της ξανθιάς με τα βυζιά η κολοκύθα μετά από ολικό ρεκτιφιέ ( 7 διαφορετικές λιποαναρροφήσεις, ρινοπλαστική, ωτοπλαστική, ξάνθεμα, μανικιούρ, πεντικιούρ, αποτρίχωση, απολέπιση, απεντόμωση, κ.λ.π.)
Γηραλέα πλούσια τεκνατζού η Σατυα και ζιγκολό της ο Φάητμπακ.
Γκεστ σταρ ο Ξιπο, στο ρόλο του καντινιέρη που έφαγα ένα υπέροχο χοτ ντογκ.

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2007

Τα κακά της δημόσιας εκπαίδευσης

Είμαι κατάπτυστη. Έχω αρχίσει να κατρακυλώ στον βόρβορο και να το απολαμβάνω κι αποπάνω. Δε ξέρω τι ακριβώς φταίει. Ίσως οι κακές παρέες. Ίσως ότι μεγαλώνω και φοβάμαι λιγότερο. Σίγουρα κατά ένα μεγάλο μέρος φταίει η δημόσια εκπαίδευση της χώρας.
Για να γίνω πιο σαφής ένα και μοναδικό πράγμα θυμάμαι έντονα από τα αρχαία και αυτό το θυμάμαι σε μετάφραση. Ότι ο Λυσίας είχε πει πως «ο νέος δεν πρέπει ν’αφήνει τίποτα αδοκίμαστο». Άτιμε Λυσία. Συνήθως οι αρχαίοι λέγανε κάτι τέτοια για να πείσουνε τα τεκνάκια να τους κάτσουνε. Εγώ μάλλον το χρησιμοποιώ πλέον σαν υπόβαθρο για να ζω χωρίς αναστολές και δικαιολογίες.
Βέβαια, βάσει αυτής της ρήσης, ο νέος (άνθρωπος, γενικά μιλάμε ρεεεεεεε) θα πρέπει να δοκιμάσει τα πάντα. Βια, ναρκωτικά, φόνο, όι πάρτι, ομοφυλοφιλία, αθεΐα, προγαμιαίο σεξ, κ.λ.π.
Και λοιπόν;
Λίγο-πολύ, αν εξαιρέσεις το φόνο που σηκώνει υποπεριτπώσεις μόνο, για όλα έχω να πω «και λοιπόν»;
Τη βία την έχουμε δοκιμάσει από την παιδική ηλικία, τότε που με χτύπαγε ο Σωτηράκης γιατί δεν ήθελα να παίξω μαζί του και τον χτύπαγα και ‘γω (όσο μπορούσα γιατί ο Σωτηράκης ήταν και σα βαρελάκι), και τον έβριζα αποπάνω «αλητάμπουρα μαλάκα».
Η αθεΐα χτυπάει συνήθως λίγο αργότερα, κατά εφηβεία ώρα.
Και το προγαμιαίο σεξ. Όχι για μένα βέβαια, εγώ περιμένω τον άντρα της ζωής μου, αυτά τα κάνουν οι άλλες οι τσούλες, εγώ θα βγάλω σεντόνι.
Ναρκωτικά…χμμ… και λοιπόν, γούστο μου καπέλο μου άμα θέλω.
Και αν γνωρίσω κάποια γυναίκα που με ελκύει. Φόνο υπό περιπτώσεις δε θα είχα τύψεις να κάνω, όπως π.χ. σε κάνα δυο γνωστές περιπτώσεις και αν ναυαγούσα με κανέναν αδύναμο τροφαντούλη και τελειώναν οι μπριζόλες.
Ε λοιπόν; Γιατί το κάνω θέμα;
Έλα μου ντε; Σιγά. Έχω αρχίσει να πηγαίνω σε στριπτιτζάδικα και να μ’αρέσει. Σιγά.
Δεν έχω κάνει και φόνο!

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2007

Για τη θεία Λένα


Γκίλι γκίλι
Με χαϊδεύεις στο μάγουλο, μου δίνεις σταφύλι
Γκίλι γκίλι
Μου γαργαλάς το λαιμό
Αλλά εμένα δε μ’αρέσει με κουκούτσια, βαριέμαι να τα βγάζω.
Δε ξαναπαίρνεις παρά λευκή σταφίδα.
Γκίλι γκίλι
Προσπαθώ να σε κάνω να μου χαμογελάσεις.
Με κοιτάς με άδεια μάτια και με φωνάζεις "Ελένη".
Τραβάς την πάνα σου μανιασμένα και ζητάς σταφύλι.
Με το ζόρι σε καταφέρνουμε να το βγάλεις από το λαιμό σου πάνω που έχεις αρχίσει να μελανιάζεις.
Δε σου ξαναδίνουμε, δε θυμάσαι πια πως να το μασάς.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2007

Έχω δικαίωμα.

Αυτή ήταν μια παπαριά που θέλανε να μου μάθουν οι γονείς μου, μαζί με το «Αν» και το να είμαι χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία.

Επειδή όταν ήμουνα μικρή ήμουνα, εκτός από τρυφερή και τριανταφυλλένια, και κουφαλίτσα, πάντα αντιμετώπιζα με καχυποψία όσα «χρήσιμα» και «πρέποντα» θέλανε οι άλλοι να μου ενσταλάξουν.

Αντιμετωπίζοντας όλα αυτά τα χαριτωμένα, αποφάσισα ότι αυτό είναι: «χαριτωμένα». Επίσης αποφάσισα ότι χέστηκα να γίνω χρήσιμη στην κοινωνία, αν η κοινωνία δεν είναι χρήσιμη σε μένα, ότι δε θα μάθω ποτέ το «Αν» του Κίπλινγκ, το οποίο είναι ένας γλυκανάλατος καθωσπρεπισμός, και επίσης να μάθω να φωνάζω καλά όταν μου πατάνε τον κάλο. Τα δικαιώματα δηλαδή. Ακόμα και εκείνα που δεν αναφέρονται σε κανένα Σύνταγμα.

Όπως το δικαίωμα να μη μου τα πρήζει κανένας με την ψυχασθένειά του. Μπορεί οι περισσότεροι συνάνθρωποί μου να πάνε πάσο και ν’αφήνουν τον τρελό στην τρέλα του, έχει κι αυτό τη λογική του. Τι δηλαδή, να κάτσουν να διαπληκτιστούν με τον κάθε ανώμαλο που παίρνει τις ρούγες και φωνάζει; Πολλές φορές το κάνω κι εγώ αυτό. Τις καλές μέρες. Άλλωστε 20 χρόνια που μπαίνω σε λεωφορεία έχουν δει πολλούς βλαμμένους τα μάτια μου.

Αλλά, ρε καριόλη, μπαίνεις πρωϊνιάτικα, πριν ανοίξει ο μάτης, κι ενώ έχω πονοκέφαλο από τα χτεσινά ξίδια στη διαδρομή των εφτάμιση (περίπου) του Α3 κι ενώ νυστάζω κι όλος ο κόσμος νυστάζει, αλλά πάει στη δουλειά του, κι αρχίζεις να βρίζεσαι με τους υπόλοιπους για τους μισθούς των φορτηγατζήδων; Και με βλέπεις, στην αρχή λέω χαμηλόφωνα «όχι ρε πούστη μου» και βουλώνω επιδεικτικά τ’αφτιά μου μπας και το κόψεις. Έχω δικαίωμα ρε πούστη μου να πηγαίνω ήσυχη στη δουλειά μου κι όχι ν’ακούω μαλακίες.

Και είσαι και χέστης, γιατί μόλις τα παίρνω και αρχίζω κι εγώ να φωνάζω «γιατί ενοχλείς τον κόσμο ρε με την ψυχασθένειά σου κωλόγερε», το βουλώνεις και κάνεις ότι κοιτάς το πουλάκι που πέρασε. Οι γέροι φωνάζουν το πρωΐ, το ξέρουμε. Αλλά φωνάζουν στους δικούς τους στο σπίτι τους, δεν παίρνουνε τα λεωφορεία.

Έχω δικαίωμα να σου φωνάζω ρε άμα φωνάζεις και μ’ενοχλείς. Και θα το κάνω ακόμα κι αν πρέπει να παίξω ξύλο.

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2007

Εκπτώσεις

Ναι μεν αλλά! Ως συνήθως αγνοώ πότε αρχίζουν με αποτέλεσμα να έχω κάνει 2-3 ακριβές αγορές μια με δυο βδομάδες πριν αρχίσουν.
Κάθε φορά δηλαδή μουτζώνομαι.
Συνήθως, όταν ψάχνω κάτι συγκεκριμένο δε το βρίσκω ΠΟΤΕ. Δηλαδή πάω στα μαγαζιά και γυρνάω χωρίς να έχω ψωνίσει ΤΙΠΟΤΑ.
(δεν είμαι κλασσική γυναίκα είπαμε)
Και βέβαια αν έχω πάει απλά να χαζέψω, βρίσκω όλα τα συγκεκριμένα που δεν έβρισκα εδώ και χρόνια, με αποτέλεσμα να ψάχνω ΑΤΜ και ο κόσμος να σκέφτεται «Να μια κότα που ψωνίζει και σαρώνει ότι βρει μπροστά της».
Δηλαδή αν βγω να ψωνίσω αυτά που μου λείπουν στις εκπτώσεις, μια τρύπα στο νερό θα ψωνίσω.Χώρια που το νούμερό μου το παραλαμβάνουν τα καταστήματα σε ένα ή δυο κομμάτια στην αρχή της σεζόν και εξαφανίζεται μια βδομάδα μετά. Όχι που μου θέλω να βρω να ψωνίσω και στις εκπτώσεις!
Χώρια που δε μπορώ την πολυκοσμία και τον πανικό στα μαγαζιά. Με πιάνει δύσπνοια στη ζέστη και στο στριμωξίδι και είμαι και κοντή και κινδυνεύω να με πατήσουν και δε βλέπω και καλά γιατί με μπλοκάρουν οι ψηλές άχαρες αλόγες.
Γαμιούνται οι εκπτώσεις!
Άλλωστε, όπως λέει και μια φίλη, για εκπτώσεις είμαστε;
Δεν κάνουμε εκπτώσεις.
Σε τίποτα. Κυρίως στα θέλω μας.

(ρε πούστη, δυο γαμημένα απλά σορτσάκια θέλω να πάρω απ'το Ζάρα και να δεις που και δε θα βρω και θα με πατήσουν κάτω τα πλήθη και θα βλαστημήσω την ώρα και τη στιγμή)

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2007

Eσύ είσαι εξαρτημένος;

Εγώ μόλις ανακάλυψα ότι είμαι. Ξέχασα το κινητό στη δουλειά χτες.



Το φανταζόμουνα ότι το ξέχασα εκεί, αλλά μπορούσα να είμαι και σίγουρη;. Όχι μ’αυτή τη ζέστη και μ’αυτές τις ευθύνες και μ’αυτό τον τρόμο. Άλλωστε στο κτίριό μας μπαίνει η σάρα και η μάρα. Φύλακες και πράσσειν’άλογα. Ακόμα θυμάμαι μια πλανόδια που τριγυρνούσε τους διαδρόμους και είχε προσπαθήσει να μου πουλήσει παρεό πέρσι το χειμώνα. Δεν έχω φάει από χτες το μεσημέρι. Δεν έφαγα δηλαδή βραδυνό, μιας και το κινητό το ανακάλυψα ότι λείπει κατά τις εννιά. Έντρομη καλούσα αλλά έδειχνε κλειστό. Και μιας και το κινητό ΜΟΥ είναι ανοιχτό 24/7 ήμουν πια σίγουρη ότι κάποιος το βρήκε και έβγαλε τη sim για να το κρατήσει. Χέστηκα για τη συσκευή, βολεύομαι και με την παλιά, αλλά η sim είναι αναντικατάστατη. Έχει πολύτιμες επαφές μέσα. Πρωθυπουργούς, ξένους βασιλιάδες, … τέτοια. Κι επιπλέον στο καινούριο σπίτι δεν έχω σταθερό. Παναπεί είμαι αποκομμένη από τον κόσμο, σα να ζούσα σε στάνη σε βουνοκορφή χωρίς κινητό. Και είμαι άουτ οφ ριτς, άουτ οφ τάτς για τον κόσμο που με χρειάζεται απίκο 24/7.
Δε μπορούσα να κανονίσω να βγώ μιας και ΟΛΑ τα τηλέφωνα γνωστών και φίλων είναι εκεί (πέρασα μισή ώρα σήμερα το πρωΐ να τα αντιγράφω σε καρνέ). Δε μπορούσα να κοιμηθώ από τα νεύρα μου. Και από το άγχος ότι δε θα μου φτάσει το απλό ξυπνητήρι να ξυπνήσω για τη φάμπρικα που δουλεύω αξημέρωτα κατασκευάζοντας γκέμια και σέλες. Καθόμουν μέχρι τις δύο με το μάτι γαρίδα και μάλιστα Νο 0, να βλέπω τιβί. Θεέ μου, τουλάχιστον κατά τις δώδεκα, και αφού σε απείλησα ότι αν συνεχιστεί όλο αυτό το κύμα γκαντεμιάς θα ξεχεστούμε, πούστη θεέ, το πρόγραμμα έφτιαξε με Νιπ εντ Τακ και ένα αστυνομικό που δε θυμάμαι πως το λένε. Κι έχω καπνίσει και τη μισή παραγωγή του Καρέλια από χτες.
Τώρα είμαι σε θεραπεία με σάντουιτς. Θα μου στρίψει!
Και να σκεφτεί κανείς ότι ήμουν η τελευταία από γνωστούς και φίλους που το πήρε το ρημαδόπραμα και πιο πολύ από περιέργεια. Δε το χρειαζόμουν τότε. Άτιμο πράγμα η περιέργεια. Ξεκινάς το κάπνισμα, το σεξ, τα ναρκωτικά, το κινητό…

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007

ΠΡΟΣΟΧΗ, αυτή η φωτό είναι αληθινή.

Προσοχή, αυτή η εικόνα είναι αληθινή και όχι αποτέλεσμα φωτοσόπ.
Απεικονίζομαι εγώ σε τρυφερό ενσταντανέ, μαζί με τον νονό μου και τον παπά που με βάφτισε.
Κοιτάξτε παρακαλώ στο μέσο ακριβώς της εικόνας, στο αριστερό μου χεράκι. Ναι, ΔΕΝ κάνετε λάθος.
Ελπίζω ότι εδώ φαίνεται καλύτερα η εικόνα, γιατί άνω δεξιά βγαίνει μάλλον μικρή και δεν είναι εύκολο να εστιάσεις στη σειρά του προεξέχοντος δακτύλου. Να 'ναι ο δείκτης; Να 'ναι ο μέσος για ο παράμεσος;
Εγώ σε μια ηλικία που δεν ήξερα καλά καλά να μιλήσω, πόσο μάλλον να βρίσω (αυτό το έμαθα στα 4 έτη) ή τι σημαίνει κωλοδάχτυλο.
Και όμως...
Μερικοί άνθρωποι φαίνονται από μικροί τι θα γίνουν.
(διαφαίνεται και η αντιπάθεια για τους παπάδες από νηπιακή ηλικία)

Και δεν είμαι τέκνο ούτε παπά ούτε πολιτικού, που λένε ότι είναι τα χειρότερα κωλόπαιδα.
Να 'μαι καλά και εις ανώτερα.

Τρίτη 3 Ιουλίου 2007

Kαφρίλες

ΘΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΑ; ΕΛΕΓΑ ΜΗΠΩΣ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ;

ΟΚ. ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΑΥΡΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ. ΠΑΝΤΩΣ ΕΑΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΘΕΣ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΕΙΛΕ ΜΗΝΥΜΑ ΟΤΙ ΩΡΑ ΝΑ’ ΝΑΙ. ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ. ΦΙΛΙΑ.
........................................................
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ; ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ;
ΟΚ. ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ.
.......................................................
ΕΦΤΑΣΕΣ ΚΙΟΛΑΣ ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΝΗΡΕΥΤΑ.
........................................................
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΜΩΡΟ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ; ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΤΡΟΜΑΞΕ Ο ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΠΑΝΤΑ ΕΤΣΙ. ΕΣΥ ΜΟΥ ΤΟ ΕΒΓΑΛΕΣ.
ΕΓΩ ΠΕΡΑΣΑ ΩΡΑΙΑ. ΚΑΙ ΕΑΝ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.
.........................................................
ΓΕΙΑ ΣΟΥ. ΘΕΣ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΠΙΟ ΜΕΤΑ;
.......................................................
ΕΧΩ ΚΑΝΟΝΙΣΕΙ. ΘΑ ΞΕΜΠΕΡΔΕΨΩ ΑΡΓΑ. ΜΕΤΑ ΤΗΣ 12.30. ΕΑΝ ΘΕΣ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΕΞΩ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΕΝΑ ΤΗΛ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ. ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΡΧΟΜΑΙ ΕΚΕΙ ΚΑΤΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ.

ΕΝΝΟΩ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΩ ΜΗΝ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΣΤΡΑΒΑ. Η ΕΑΝ ΘΕΣ ΚΑΝΟΝΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΡΙΟ.
........................................................
ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ ΜΟΥ. ΤΩΡΑ ΞΕΜΠΕΡΔΕΨΑ. ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;
........................................................
ΘΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΠΟΛΥ Η ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΩ;
ΘΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΑ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΑΝ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ. ΘΕΣ ΟΤΑΝ ΦΥΓΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΜΙΑ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΛΙΓΟ; Η ΑΛΛΙΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΑΥΡΙΟ.
........................................................
ΜΩΡΟ ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ;
...........................................................
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ. ΘΕΣ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ;

Όχι. Είσαι πολύ καλό παιδί και σου αξίζει κάτι καλύτερο. Εγώ δεν είμαι σε φάση για σχέση.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ ΛΟΓΙΑ. ΚΟΙΤΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΓΩ ΨΑΧΝΩ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΧΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ. ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙΣ ΣΕ ΒΡΙΣΚΩ ΠΟΛΥ ΣΕΞΥ. ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΑΜΕ ΕΡΩΤΑ. ΘΑ’ ΝΑΙ ΤΕΛΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ.

Δε καταλαβαίνεις πουλάκι μου ε; Δε με ελκύεις ερωτικά. Δε μου κάνεις κούκου, πως το λένε;

ΟΚ. ΤΩΡΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. ΔΕΝ ΤΡΕΧΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2007

Θλίβομαι.

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή που ερχότανε επίσκεψη στο σπίτι μας ο θείος Απόστολος και η θεία Νίκη. Ο θείος Απόστολος ήταν κουμπάρος των γονιών μου (τους πάντρεψε, χωρίς να με βαφτίσει) και δεξιός. Ο πατέρας μου είναι Πασόκος. Φίλοι από το στρατό.
Εννοείται ότι στις επισκέψεις αυτές τρία ήταν τα αποκλειστικά θέματα προς συζήτηση.
Πρώτον, η πρόοδός μου στα μαθήματα και ειδικά στα αγγλικά. Οι θείοι είχαν μεγάλα αγόρια, φοιτητές, που δεν ερχόντουσαν βέβαια μαζί τους στην επίσκεψη, οπόταν μου τα έπρηζαν αποκλειστικά. Με το δικό μου στρίτζωμα πάνω στο θέμα και το μούτρωμα και την άτακτη υποχώρηση σε άλλο δωμάτιο (δεν είμαι καραγκιόζης να σηκωθώ όρθια στο μέσο του δωματίου να μιλάω αγγλικά στα καλά καθούμενα), το θέμα τελείωνε.
Δεύτερον, ιστορίες από το στρατό, τι άλλο; Καθόμασταν (οι γυναίκες) τις τρώγαμε στη μάπα και δε μιλάγαμε και τις φχαριστιόμασταν από πάνω. Εγώ δηλαδή που είχα ξεφύγει από το στόχαστρο και που πάντα μου άρεσε ν’ ακούω ιστορίες, έστω και σε επανάληψη.
Τρίτον, τα πολιτικά. Η συζήτηση ξεκινούσε σχετικά ήρεμα για να καταλήξει σε καυγά. Και τέλος της επίσκεψης. Πάντα το θεωρούσα κακό και ηλίθιο να καλείς τον άλλο σπίτι σου και να φεύγει και να είστε τσακωμένοι για ένα γνωστό θέμα. Αφού το ξέρετε ότι πάντα τσακώνεστε, γιατί το ξεκινάτε; Για να χαλάσετε τη βραδιά;. Δε μέμφομαι μόνο τον πατέρα μου. Το ίδιο ακριβώς μοτίβο επαναλαμβανόταν όποτε μας καλούσαν οι θείοι στο σπίτι τους. Δε με απασχόλησε όμως σα φαινόμενο αργότερα στη ζωή μου και μάλλον το θεωρούσα ίδιον ανθρώπων μιας άλλης γενιάς, μεγαλωμένης με κατοχές, εμφυλίους, κ.λ.π.
Θλίβομαι να βλέπω νέους ανθρώπους δίπλα μου να κρύβουν θυμό μέσα τους για τα πολιτικά. Ιδίως για τα πολιτικά περασμένων γενεών. Δεν είμαστε οι οικογένειές μας ρε γαμώτο. Και να αρνούνται να κάνουν παρέα τους «Άλλους». Ούτε εκείνοι είναι οι οικογένειές τους ρε πούστη. Ή που είναι πρόθυμοι να κόψουν φιλίες αν ο άλλος θέλει να εκφράσει και μια διαφορετική πολιτικά άποψη. Και τελικά όλες οι ιδεολογίες από δεξιά μέχρι αριστερά δε διαφέρουν και πολύ στην πράξη. Περίπου τα ίδια σκατά που έκανε ο Χίτλερ έκανε και ο Στάλιν. Τα ίδια που έκανε το ΠΑΣΟΚ κάνει και η ΝΔ. Όλοι το ίδιο βρομάνε.
Ίσως εγώ φταίω, που ποτέ δεν έμαθα να εγκρίνω για ν’αγαπώ. Και που ποτέ δεν επέτρεψα σε καμιά ιδεολογία να κάνει κουμάντο στο βρακί μου και στην φιλία μου.