Τετάρτη 16 Μαΐου 2007

Στιγμές αμηχανίας 1

Σηκώνομαι. Όπως κάθε μέρα με την τσίμπλα στο μάτι εξίμιση το πρωί να πάω ν’ αρμέξω τη γελάδα. Έχω όμως τρελά καλή διάθεση. Άρα ντύνομαι και φτιάχνομαι, όχι όπως συνήθως που βάζω ένα τζιν κι ένα μακό και πάω στη δουλειά. Βάζω φούστα και ασορτί μπλουζάκι και ψηλοτάκουνα πέδιλα και διαλέγω μια όμορφη τσάντα. Και, σε αντίθεση με κάθε μέρα, βάφομαι και λιγάκι. Το μαλλί καλό είναι, δε χρειάζεται τίποτα. Βέβαια με όλ’ αυτά ίσα που προλαβαίνω να πιω στα γρήγορα το γάλα μου και έξω από την πόρτα. Παρκάρω, λίγο μακριά από τη στάση είναι αλήθεια, και βγαίνω να περπατήσω μέχρι εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι νιώθω όμορφα έτσι ωραία που είμαι ντυμένη. Περπατάω με αυτοπεποίθηση. Ίσως και να κουνιέμαι λίγο παραπάνω, νιώθω πιο θηλυκό μ’ αυτά τα ρούχα. Εννοείται ότι η αυταρέσκειά μου φουντώνει όπως με προσπερνάνε διάφορα αυτοκίνητα με άντρες και μου κορνάρουνε. Καλά, πρέπει να είμαι και πολύ γκόμενα σήμερα. Ώσπου με προσπερνάει κι ένα αμάξι με μια κοπελιά συνοδηγό. Που κρεμιέται η μισή έξω από το ανοιχτό παράθυρο και κάτι μου φωνάζει.
Συγκεντρώνομαι ν’ ακούσω, κάτι σαν: Η φούστα σουουουουουουου! Τι έχει η φούστα μου; Είναι πολύ ωραία φούστα. Ωστόσο, μιας και μίλησε γκόμενα, άρα μάλλον δεν ήταν πέσιμο, το τσεκάρω.
Ναι, όλο το φερμουάρ της μπεζ-καφέ φούστας μου από πίσω είναι ορθάνοιχτο. Κι εγώ περπατώ καμαρωτή-καμαρωτή με το κόκκινο βρακί μου να κάνει «μπαμ» από μέσα!

Απ ντεητ 17/05:
Το βρακί μου το είδε χτες και η Βασ. Σοφίας. (άλλο βρακί)
Θυμάστε τη διάσημη σκηνή με τη Μέριλιν που της σηκώνει ο εξαερισμός το φόρεμα;
Ε, φορούσα κι εγώ ένα λίγο φαρδουλό φόρεμα και περπατούσα αμέριμνη βγαίνοντας από το μετρό, χωρίς να προσέχω που πατάω….
Μόνο που δε νομίζω ότι η Μέριλιν φώναζε «μαλάκααααα»…

13 σχόλια:

Κολοκύθι είπε...

Φουστα, κοκκινο βρακι. Η τανιλά περπατάει.
Ο εφιάλτης στους δρόμους με τις λεύκες.

Ανώνυμος είπε...

χαχα!Με έκανες και γέλασα πρωί πρωί...

Καλημέρες!

billzouk είπε...

Νουμερο! λολ.

nanakos είπε...

Σιγά πια, δεν ήσουν και ξεβράκωτη! ή μήπως ήσουν και μας παραπλανείς?

Tanila είπε...

Eγώ; Ξεβράκωτη;
Ζαμέ των ζαμών!
Είμαι συντηριτικιά γκόμενα εγώ!

Ανώνυμος είπε...

Αφού δεν τρακάρησε κανένας χριστιανός πάλι καλά.
Είσαι δημόσιος κίνδυνος τελικά.

snikolas είπε...

Τώρα δηλαδή να αναμένουμε να σε δούμε σε κανένα youtube η σε mail?

Tanila είπε...

Τότε δεν υπήρχε Γιουτουμπ αγόρι μου…
Ούτε κινητά με κάμερα…

Trilian είπε...

ναι αλλά όπως λέει και η γιαγιά μου με κόκκινο βρακί δεν σε ματιάζουν... χιχι!

satya είπε...

Κόκκινο βρακί?? Από την πρωτοχρονιά δεν το έβγαλες ακόμα??

kabamaru είπε...

xaxaxaxaxa fovero ! kali goufia!

Ανώνυμος είπε...

Που να δεις τις άλλες Καμπαμαρου...

Όχι Σάτυα ... απο τότε...

Ανώνυμος είπε...

Μόνο που δε νομίζω ότι η Μέριλιν φώναζε «μαλάκααααα»…

Όντως. Αυτές οι στιγμές μπορεί να τύχουν στον καθένα, αν και κάποιοι (ονόματα δεν λέμε) έχουν έφεση σε αυτό τον τομέα.

Τελικά αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι ο τρόπος αντίδρασης σε μια τέτοια στιγμή. Με πανικό, με νεύρα, με χιούμορ, με ένα χαμόγελο κ.λ.π. κ.λ.π.