Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2007

Οδοιπορικό

Πέρσι είχα περάσει ένα πολύ ωραίο Πάσχα. Αν και με φάγανε οι δρόμοι. Αν θυμάμαι καλά (διότι πάσχω από άνοια και μου διαφεύγουν οι λεπτομέρειες) πρέπει να είχα πάρει μια μέρα άδεια Μεγαλοπαρασκευιάτικη και είχα περιπλανηθεί λίγο στην εξωτική Θεσσαλία. Δεν αποκαλύπτω που ακριβώς γιατί φοβάμαι τους κουτσομπόληδες και τους παπαράτσι. Καλό, αλλά λίγο μιας και έπρεπε να γυρίσω σκοτωτή Μεγάλο Σάββατο να πάρουμε το Φως οικογενειακώς στην εκκλησία και να μας τρομάξουνε σε σημείο εμφράγματος με τα βαρελότα.
Η αλήθεια είναι ότι δε μπορώ τις οικογενειακές εορτές και μαζώξεις. Ούτε τους γονείς μου τους αντέχω. Παλιά με έπιανε ένας εκνευρισμός, μια βαρεμάρα, ένα «αμαν παναγιά μου να φύγω τι θέλω εγώ εδώ». Τώρα με πιάνει μια βαρεμάρα, ένας εκνευρισμός, ένα «αμαν παναγιά μου να φύγω τι θέλω εγώ εδώ», και μια καραμπινάτη κατάθλιψη. Τσίμπησα λοιπόν κάτι ψιλό στο σπίτι με τους γονείς, σαν πρώιμο πασχαλο-μεσημεριανό και την ξανα-έκανα. Πασχαλινό road trip. Νότια αυτή τη φορά σε χωριό κολλητής στην Πελοπόννησο, το οποίο δεν αποκαλύπτω, για κανονικό μεσημεριανό. Αφού επιβίωσα από τις λακκούβες της εθνικής και κατάφερα να ψωνίσω και λέλουδα έφτασα καμαρωτή-καμαρωτή στο τραπέζι κι άρχισα τις βουτιές στα κρέατα.
Αχ, τέλεια ήταν. Η κολλητή μου να γκρινιάζει ότι είχε τη γιορτή της και μόνο εγώ της έφερα δώρο και ότι δεν αντέχει το αρνί και θέλει τη μοσχαρίσια μπριζόλα της, γείτονες να καταφτάνουν με δίπλες και αυγά, παραλίγο να μου κάνει πρόταση γάμου ο μεθύστακας του χωριού που έπαθε πατατράκ όταν έμαθε ότι η κολλητή μου (που την κιαλάριζε χρόνια) παντρεύτηκε. Χρειάστηκε μάλιστα να τον απειλήσει ο πατέρας της ότι και καλά είμαι κι εγώ παντρεμένη μ’ένα γομάρι 2 μέτρα κρητικό, που κοιμάται μέσα, για να ξεκολλήσει.
Και το βραδάκι ξαναφάγαμε τα ίδια ξαναζεσταμένα στο φούρνο, όπου είχανε γίνει ακόμα πιο τέλεια μιας και το κρέας είχε μαλακώσει κι άλλο και είχε καραμελώσει. Πολύ στενοχωρέθηκα εκείνο το βράδυ. Είχα τόσο σκάσει στο φαΐ από το μεσημέρι που μόνο 2 μπουκίτσες μπόρεσα να κατεβάσω.
Την επόμενη μέρα πήγαμε στο πατροπαράδοτο και παραδοσιακό πανηγύρι στην πλατεία του χωριού, με σούβλες γύρω-γύρω και βλαχο-λαϊκά άσματα με τους «χωριανούς» που είχανε κατέβει από την Αθήνα με τα καλά τους να χορεύουνε σε κύκλους. Και δώσ’του να κατεβάζουνε αβέρτα αρνιά κάθε τρεις και λίγο και να μοιράζουνε τα κομμάτια στα τραπέζια πάνω στα λαδόχαρτα. Πανηγύρι καθόλου κυριλέ, δίχως πιάτα στα τραπέζια και το αλάτι σε αλουμινόχαρτα. Μέχρι να πάει σε όλα τα τραπέζια το ψητό είχε αρχίσει να κρυώνει, ανεμίζανε λευκές κορδέλες το λίπος, αλλά ήταν το ίδιο νόστιμο και κρύο.
Φέτος σκατά…

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2007

Με βρήκε!

Με βρήκε και με χτύπησε! Η κρίση των τριάντα. Για να είμαι ειλικρινής ούτε που ήξερα ότι υπήρχε τέτοια κρίση. Εγώ μόνο την κρίση της μέσης ηλικίας ήξερα, όπου διάφοροι γερομπισμπίκηδες τα παίζουνε και παρατάνε κάθε ίχνος σοβαρότητας για να κυνηγήσουνε μικρούλες, ενώ ταυτόχρονα οι πατσουριασμένες σύζυγοί τους κάνουνε το ίδιο για να κυνηγήσουνε τεκνάκια. Ώσπου έμαθα ότι διάφοροι γνωστοί μου πάσχουνε από αυτήν, και μάλιστα μερικοί από τα 26 και τα 27 τους, οπόταν βεβαιώθηκα ότι την έχω κι εγώ.
Για να είμαι ειλικρινής αν δεν μου το λέγανε δε θα το ήξερα ότι έχω την κρίση των τριάντα και θα νόμιζα ότι πρόκειται για οξύ μετατραυματικό σοκ λόγω πολύ σοβαρού οικογενειακού προβλήματος και μιας εφιαλτικής περιόδου που πέρασα. Έχω σίγουρα μετατραυματικό σύνδρομο ύπνου από όλη αυτή την ιστορία. Κοινώς θέλω να κοιμάμαι συνέχεια για να μη σκέφτομαι. Λάθος, δε θέλω συνειδητά. Με πιάνει και με ρίχνει κάτω σαν αναισθητική ένεση.
Αλλά όχι! Αυτή η «αυτό είναι όλο» απογοήτευση είναι η κρίση των τριάντα. Θέλεις να κάνεις καινούρια πράγματα, γιατί νιώθεις ότι τα έχεις δει όλα πια. Άλλοι τρέχουν να παντρευτούν και να γεννοβολήσουν, λες και τελειώνει σε αυτούς το ανθρώπινο είδος. Οι υπόλοιποι κάνουμε άλλα πράγματα, όπως να πάμε να γίνουμε «γιατροί χωρίς σύνορα». Γιατρός δεν είμαι και, όπως πολύ σωστά παρατήρησε και το παπί, έχει λήξει το διαβατήριό μου. Και λόγω διαφόρων υποχρεώσεων και ευθυνών, πρέπει να συμβιβαστώ και να αποδεχτώ ότι η μόνη αλλαγή που «σηκώνει» η πραγματικότητά μου προς το παρόν είναι η αλλαγή στέγης.
Ωστόσο ονειρεύτηκα πως θα ήταν αν! Αυτό το Σαββατοκύριακο το σκέφτηκα. Θα γούσταρα να είχα τις δυνατότητες να σπάσω και να ξαναρίξω. Να πάρω μια ωραία μετάθεση στην επαρχία. Όχι σε πόλη. Σε χωριό. Ν’αγοράσω κι ένα μεγάλο σπίτι με πολλά δωμάτια και μικρή καλλιεργήσιμη έκταση γύρω. Με ελιές και φασολάκια. Με κότες και κατσίκες. Ένα σπίτι ψιλο-ερειπωμένο που θα το φτιάξουμε σιγά-σιγά.
Όχι μόνη μου. Θέλω να πάρω την Μαρία, την κολοκύθα και την Άννα την ψηλή μαζί μου. Ειδικά οι 2 οι ψηλές είναι ότι πρέπει για αγροτικές εργασίες, μιας και το Μαράκι δεν το ‘χει. Α λα κοινόβιο. Και το παπί άμα γουστάρει. Και αν προκύψουν μούλικα να τα μεγαλώσουμε όλες μαζί. Οικογενειακά.
Αυτή τη στιγμή ονειρεύομαι στο γραφείο ότι βάφω τα κάγκελα με καφτό σορτσάκι, φανελάκι και γαλότσες, ενώ συγκεντρώνω την μήνι που παπά του χωριού και τις κατάρες του ποιμνίου του από χοντρές μουστακαλούδες και πολύ φτιάχνομαι!

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2007

A-τεχνίες....

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν είμαι εξωγήινη. Τι φταίει ακριβώς και από αυτούς που είναι πρώτες μούρες στα κουτσομπολίστικα λάιφστάιλ περιοδικά, στις εκπομπές στην τηλεόραση, στο ίντερνετ, στα καλλιτεχνικά οπουδήποτε, ξέρω μόνο το ένα δέκατο και αν. Είμαι ούφο; Φταίει που είμαι υπέργηρη, αδιάφορη και αρτηριοσκληρωτική; Φταίει που ζω σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Ροδόπης και δεν έχω τηλεόραση στο καλύβι μου από ελενίτ;
Και όταν λέμε το ένα δέκατο, περίπου εφτά τοις εκατό τους αναγνωρίζω αν και μόνο αν ακούσω το όνομά τους, το υπόλοιπο τρια τοις εκατό είμαι σε θέση να το αναγνωρίσω και μόνο οπτικά. Τι μου συμβαίνει; Φταίει η ηλικία μου; Έχω μεγαλώσει με ελληνικές ταινίες στην ΕΤ1. Αυτούς τους αναγνωρίζω όλους μεν, είναι όλοι πεθαμένοι δε. Και λόγω προβλημάτων και υποχρεώσεων έχω ελάχιστο χρόνο για τηλεόραση και εφημερίδα άρα δε βλέπω ούτε φέημ στόρια, ειδήσεις, ούτε τηλεπαιχνίδια. Καμμιά ταινία και κανά σήριαλ. Κι όμως υπάρχουν συνομιλικοί μου που ξέρουν και τον τελευταίο άσημο υπο-καλλιτέχνη που προσπαθεί ν’αναρριχηθεί. Και οι περισσότεροι ξέρουν ένα 50 τοις εκατό έστω. Εγώ γιατί νιώθω σαν να κατέβηκα μόλις από τον Μπελτεγεζ;
Γι αυτό μη μου μιλάτε για τον Σαράντη ας πούμε. Θα εισπράξετε το κενό βλέμμα της αγελάδας. Το ίδιο και για τον Ανέστη Μαντά, τον Clive Owen ή τον Daniel Craig, την jennifer hudson, την Ζώζα Μεταξά, την Ελένη Καρουσάκη, τον Aρη Σαμολαδά, την Aντζελα Ευρυπίδη, την Εύη Χειλά, τον Μάνο Παπαγιάννη ή την Έρη Ιωαννίδου. Τον Φλωρινιώτη μπορείτε να τον αναφέρετε, τον έμαθα εδώ και κανά χρόνο, αν και δεν έχω ακούσει ποτέ τραγούδια του. Την Αγγελική Δαλιάνη την έμαθα σήμερα, δηλαδή έμαθα σε ποια φάτσα αντιστοιχεί το όνομα και μέχρι αύριο θα το έχω ξεχάσει. Όποτε έχω πιάσει στα χέρια μου περιοδικό τύπου «Χάι», «Σοκ», κ.λ.π. μένω να τα κοιτάω με δέος καθώς είναι ζήτημα αν αναγνωρίζω δύο, το πολύ τρια άτομα.
Γι’αυτό όχι πολιστικά / καλλιτεχνικά εδώ! Μόνο βαριά φιλοσοφία. Όπως γιατί φέρνουν πονόκοιλο και κλανίδι τα ξώκοιλα.

Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2007

Γιατί το λάδι;

Τελικά τι είναι νηστίσιμο και τι όχι; Δε βγάζω άκρη με αυτούς τους στείρους, ανούσιους και δαιδαλώδεις κανόνες της Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Κατανοώ ότι:
1. είναι αρτύσιμα τα έμβια όντα με κόκκινο αίμα και τα προϊόντα τους. Γι’αυτό ΟΧΙ κρέας ή ψάρι, όχι κοτόπουλο, όχι γάλα, όχι τυρί, όχι αυγά. Tres bien.
2. τα υπόλοιπα έμβια όντα που δεν είχανε την τιμή να έχουνε κόκκινο αίμα, δεν έχουνε ούτε ψυχή, ούτε στον χριστιανισμό μοίρα. Γι’αυτό είναι νηστίσιμα τα λοιπά θαλασσινά.
3. Όλα τα υπόλοιπα φαγώσιμα του φυτικού βασιλείου είναι και αυτά νηστίσιμα. Και ούτε έχει υποπέσει στην αντίληψή μου άλλη εξαίρεση αυτών και των παραγώγων τους πέρα από το λάδι. Το μεγάλο πρόβλημα που είχα πάντα στους κανόνες της νηστείας είναι το λάδι. Γιατί στον πούτσο είναι νηστίσιμη η ελιά και όχι το λάδι; Μου έχει βγάλει το λάδι η προσπάθεια για εύρεση της απάντησης σε αυτό το ουσιώδες ερώτημα της ύπαρξής μου. Το ότι δεν νηστεύω ποτέ και είμαι αγνωστικίστρια είναι επουσιώδες.

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΑΔΙ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΕΛΙΑ;

Και από κοντά, είναι νηστίσιμες οι πίπες; Μαθαίνω ότι το σεξ είναι αρτύσιμο, αλλά μήπως είναι σαν το λάδι και την ελιά το πράμα; Αρτύσιμο το σεξ, νηστίσιμες οι πίπες; Και κάνει να τα καταπίνεις τη σαρακοστή; Κανείς διατροφικός κανών από τους παραπάνω δε με βοηθάει και πολύ στην ουσία.
Κάνω την υπόθεση ότι μιας και είναι παράγωγο έμβιου όντος με κόκκινο αίμα και ειδικότερα από τη στιγμή που περιέχουν εν δυνάμει έμβια όντα είναι αρτύσιμα. Μήπως αν έπαιρνα πίπα από καλαμάρι να τα κατάπινα κιόλας άφοβα;
Ο φίλος του Μπομπ ο Καλαμάρης έχει τηλέφωνο; Το έχει κανείς σας;

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2007

Βοήθειαααααα!!!!!!!

Μπήκα ανυποψίαστη σήμερα να διαβάσω τα λινκς μου. Ναι, όσες σελίδες έχω στα λινκς μου σημαίνει ότι τις διαβάζω. Και τι ανακαλύπτουν τα όμορφα, τσακίρικα, καστανά, μικρά ματάκια μου; Ότι διάφοροι τυχάρπαστοι παρανοϊκοί τύποι μου έχουνε πετάξει λέει κάτι μπαλάκια. Όχι μόνο ένας. Δυο-τρεις. Σύννεφο τα μπαλάκια.!
Και πρέπει να γράψω 5 πράγματα για μένα και να πετάξω το μπαλάκι και σε άλλους. Λοιπόν, να γράψω 5 πράματα για μένα δεν έχω πρόβλημα, καθ’ότι κουτσομπόλα. Το πρόβλημα είναι ότι έλειπα από Παρασκευή μέχρι και Δευτέρα από τη δουλειά, πισί στο σπίτι δεν έχω, κι έχω χάσει το μπούσουλα για το ποιοι είχανε το μπαλάκι και ποιοι όχι άρα σε ποιους πρέπει να το πετάξω εγώ.
1. Έχω κακό τάϊμινγκ. Σε όλα. Όλη μου τη ζωή. Πάντα χάνω το τζέρτζελο. Φανταστείτε ότι σε εκδρομή στο Σαλλονίκη με τρελλά μεθύσια και φαγοπότια και χορό, έλειψα 2 λεπτά η μαύρη να πάω να κατουρήσω. ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ! Και μέσα σε δύο λεπτά παίχτηκε φασαρία και παρ’ολίγον και ξύλο που το έχασα και μου το’πανε όταν γυρίσαμε Αθήνα. Και τον γκόμενο μου, ενώ τον ήξερα μερικούς μήνες πριν μετακομίσει από Αθήνα τα φτιάξαμε 2 βδομάδες πριν φύγει. Και τώρα με το που αποφάσισα να μετακομίσω κι έδωσα νοίκια, προκαταβολές, υπέγραψα συμβόλαια, αγόρασα ηλεκτρικά είδη κ.λ.π., αρρωσταίνει η μάνα μου και γίνεται και το μάλε βράσε σπίτι με τη Φατίχα και μάλλον πάει για φύσημα για 2 κουταλάκια του σωρού.

2. Μικρή δε χρησιμοποίησα ΠΟΤΕ πιπίλα. Αντ’αυτού μου άρεσε να πιπιλάω τη γλώσσα μου και να πειράζω τον αφαλό μου. Το κάνω ακόμα και σήμερα όταν θέλω να σκεφτώ ή να διαβάσω ή όταν είμαι αφηρημένη. Γι’αυτό και ο αφαλός μου είναι ελαφρώς μπλάβος ώρες ώρες. Τα δόντια μου δεν πετάνε πια γιατί στραβώνανε και από τους φρονιμίτες και αναγκαστικά έβαλα σιδεράκια.
3. Ζω διπλή ζωή. Με ορισμένους έτσι με άλλους γιουβέτσι. Θέλω να πω οι γνωστοί-φίλοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που ξέρουν και σε αυτούς που δεν ξέρουν Τι; Διάφορα προσωπικά προβλήματα, να μη σας νοιάζει. Άλλωστε αν δεν ξέρετε για τι μιλάω, προφανώς ανήκετε στη δεύτερη κατηγορία. Όχι επειδή δεν τους εμπιστεύομαι ή κάτι άλλο. Απλά έχω ανάγκη να βγαίνω και με παρέες που δε γνωρίζουν τα προβλήματα μου και δε με ρωτάνε συνέχεια γι αυτά και μπορώ κι εγώ (θέλω δε θέλω) να μη τα θυμάμαι και είμαι μες στη μίρλα συνέχεια.
4. Ντρέπομαι τον ξένο κόσμο. Πολύ. Ακόμα κι αν έχω ξεκατινιαστεί με κάποιον διαδυκτυακά, από κοντά θα είμαι σαν το ξόανο την πρώτη φορά. Θα μιλάω λίγο και θα λέω χαζά για τον καιρό. Ακόμα και κολλητή μου μέχρι πρόσφατα με περνούσε για σνομπαρία επειδή δεν είχε καταλάβει ότι ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ και ΦΟΒΑΜΑΙ στην αρχή την πρώτη μου επαφή με τους άλλους. Κοινώς είμαι βλαμμένο.
5. Είμαι ποοολύ, τρελά αγχωτική. Με διαρκή προσπάθεια εικοσαετίας τσε βάλε καταφέρνω να το κρύβω που και που, αλλά όχι για πολύ και όχι από όλους. Τ’αποτελέσματα τα λούζονται οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι που τρώνε στη μάπα όλη τη μίρλα μου για το τι θα γίνει, πως, που γιατί, αν…. όταν το τόσο-δα το κάνω τεράστιο.
Και τώρα τι θα κάνω που δε ξέρω σε ποιον να πετάξω το μπαλάκι και γενικώς έλειψα και μου το κάνατε μουνί κι έχω χάσει τη μπάλα; (το κακό τάιμινγκ που έλεγα) Τέλοσπάντων, απ’ότι είδα στα γρήγορα, λελούδι, συλφίς, το παπί μου και πρόβατο δεν έχουν ακόμα γράψει 5 πραγματάκια για την πάρτη τους άρα ας πάρουν αυτοί το μπαλάκι από μένα. Είμαι και στη δουλειά και δε μπορώ να ψάξω άλλο, λυπηθείτε με.

Ουφ! Με αγχώσατε πάλι!

Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2007

Σεξ

Άποψή μου είναι ότι όποιος μιλάει πού για το σεξ, δεν κάνει καθόλου. Γι'αυτό σήμερα θα γράψω για σεξ. Ή περίπου. Αναρωτιέμαι, όλοι αυτοί οι διαδικτυακοί και καλά πηδηχταράδες που περιφέρονται σε διάφορα σάιτ και αυτάρεσκα αυτοθαυμάζονται για τις γνώσεις τους γύρω από το σεξ και τις πλούσιες ερωτικές τους εμπειρίες, κατά πόσο απλά θέλουν να ξεχάσουν για λίγο ότι είναι στην πραγματικότητα κακομούτσουνοι αγάμητοι που τους φτύνει το σύμπαν ή απλά προσπαθούν να χτίσουν προφίλ για να ρίξουν καμιά γκόμενα. Όχι ότι έχει σημασία.
Σημασία έχει που όλοι ασχολούνται με το σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ. Σεξ.
Μπούχτισα η γυναίκα. Κι επιπλέον γέρασα πια για ν’ακούω ή να διαβάζω συνέχεια τέτοια. Κι ακούγομαι πια ακριβώς σαν τον πατέρα μου απ’ότι βλέπω. Γι’αυτό σταματήστε σας παρακαλώ να μου στέλνετε και μάλιστα στο εταιρικό μέηλ (αν είναι δυνατόν! Στο άλλο μόνο οικονομικές προσφορές έρχονται) μηνύματα για προσφορές χαπιών. Πολλών χαπιών. Βιάγκρα, κιάλις, βάλιουμ, λεξοτανίλ, κ.λ.π. Χαίρομαι που τόσος πολύς κόσμος ενδιαφέρεται για μένα αλλά δεν πρόκειται ν’αγοράσω χάπια από το διαδίκτυο και ειδικά βιάγκρα. Είναι βέβαια των ημερών. Το βιάγκρα. Ήταν και του αγίου βαλεντίνου χτες. Άραγε να υπάρχουν στατιστικά που να δείχνουν αν αυξάνεται η κατανάλωσή του κάθε 14/2; V-Day ή V-Day;
Εκτός από το σεξ και τα χημικά βοηθήματά του, βλέπω τρελό σουξέ έχουν και τα ρολόγια, αν και, κατά μια έννοια, κι αυτά βοηθήματα είναι στο να ρίξεις ερωτικό σύντροφο. Τι τρέχει με τα ρολόγια μαϊμούδες; Έχω μέσα σε 4 μέρες 27 σπαμ που προσπαθούν να μου πουλήσουν σουπερλούξ μαϊμουδες διάσημων μαρκών. Που πήγαν τα δάνεια; Πριν κάτι μήνες λάμβανα αποκλειστικά σπαμ για δάνεια. Μαλακίες. Το αγαπημένο μου ήταν το nigirian scam. Αχ, πολύ το είχα διασκεδάσει μια φορά που κάποιος μου είχε στείλει ένα μακροσκελέστατο μεηλ στ’αγγλικά (είχα ξεστραβωθεί να το διαβάσω όλο) όπου μου έλεγε ότι ήταν από βασιλική (ή πολιτική) οικογένεια του ανατολικού τζατζικιστάν και ότι ήθελε να στείλει την περιουσία του στη χώρα μου και να τον βοηθήσω να μεταναστεύσει εδώ. Αχ, γελούσα μόνη μου όταν έγραφα την απάντηση, τόσο καλά είχα περάσει. Δίχως ν’αποκαλύψω το πραγματικό μου φύλο, είχα απαντήσει πολύ σοβαρά και με επαγγελματικό ύφος ότι δε μου αρέσουν οι ξένοι, ούτε να έρχονται στην πατρίδα μου και να τη μολύνουν. Τέλοσπάντων όμως, μιας και ψάχνω για έναν οικιακό σκλάβο, θα κάνω μια εξαίρεση για την περίπτωσή του. Μιας και θα είναι σκλάβος, και δε θα έχει κανενός είδος δικαιώματα, ούτε βέβαια περιουσιακά και άλλες τέτοιες αηδίες, να μου μεταβιβάσει άμεσα όλη την περιουσία του και να τσακιστεί να έρθει. Επίσης, επειδή μου αρέσουνε πολύ τα σαδομαζοχιστικά, να είναι προετοιμασμένος κατάλληλα.

Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2007

14/2

E λοιπόν δε μπορώ να χωνέψω με τίποτα πως αυτός ο λυμφατικός ασεξουέλ τύπος με to λιγδερό μαλλί και το τσιγκελωτό μουστάκι, που μοιάζει τόσο πολύ με τον διανοητικά προβληματικό και πούστη γιο μαφιόζου είναι και καλά προστάτης του έρωτα. Ως γυναίκα τον βλέπω και ξερνάω και δε θα τον πλησίαζα παρά μόνο αν μάθαινα ότι είναι υπέργηρος βαθύπλουτος και έχει την πρόθεση να τα μεταβιβάσει όλα στο όνομά μου.
Απορώ δε πως η εκκλησία έχει αποδεχτεί, έστω και εκτός εορτολογίου, να εορτάζεται τέτοια μέρα. Ναι, γιορτή της αγάπης και του έρωτος και των απανταχού ερωτευμένων και τρίχες κατσαρές. Ή αυταπατώμεθα ή ψευδώμαστε συνειδητά. Είναι δυνατόν να εορτάζουμε τον αγνό έρωτα τον πλατωνικό, έστω και με την ορθόδοξη προκάλυψη του Ακύλλα και της Πρισκίλλης; Γιατί γιορτή του γαμησιού είναι, μεταξύ μας. Και μάλιστα του προγαμιαίου γαμισιού, διότι δεν έχω δει και πολλούς παντρεμένους (όχι τους φρέσκους, για τους μπαγιάτικους μιλάω) που να έχουν και πολλή όρεξη να γιορτάζουν τέτοιες αηδίες, που είναι για τους νέους, που έχουν βαρεθεί τα μούτρα του/της συμβίου/ας, και το πουλί/μουνί του/της. Οι μόνοι που γιορτάζουν με πάθος είναι οι νέοι, ειδικά οι πολύ νέοι, με κιτσάτα δώρα και ρομαντικά δείπνα και το κλου της βραδιάς σε γαμιστρώνα.
Ως ιδεολόγος θα περίμενα να βγουν οι παπάδες στους δρόμους και στα κανάλια και να σκίζουν τα ράσα τους υπέρ της κατάργησης της αντιχριστιανικής αυτής γιορτής, της αντίχριστης, που είναι σημάδι της ελεύσεως του 666, σημείο του διαβόλου, σημείο και τέρας γενικά.
Ως ρεαλίστρια, υποψιάζομαι ότι τα σκίζουν τα ράσα τους. Και τα στρινγκ τους. Γιορτάζοντας. Βρε μπας και πρέπει να ευχηθώ χρόνια πολλά σήμερα στον (άγαμο) παπά της ενορίας μου;
Εγώ πάλι απόψε σκοπεύω να κάτσω να την δω την άσχημη Μαρία. Ειδικά που κάτι μου κάνει η μούρη και ο σεναριακός της χαρακτήρας και πολύ γουστάρω να την πατήσω κάτω αυτή τη γκόμενα.

Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2007

Είμαι μια σκύλα

Που σε παίρνουν για προσωρινή δουλειά, που υποτίθεται σε φέρνει πιο κοντά στον εργασιακό σου στόχο κι εγώ ούτε που χαίρομαι. Ούτε συγχαρητήρια σου λέω. Το μόνο που βρίσκω να σου πω είναι, γι’ άλλη μια φορά, ότι δε θα μείνω για πολύ. Πληγώνομαι κάθε φορά που επιμένεις να προσανατολίζεσαι προς τα ‘κει. Ενώ υποτίθεται θες να πας αλλού. Που λες ότι θες να πας με τους δικούς σου όρους. Κάνω έναν πρόχειρο υπολογισμό και βρίσκω ότι ….. φέξε μου και γλίστρησα. Οι δικοί σου όροι χρειάζονται τύχη, πολλή φροντίδα και πολύ χρόνο για ν’ ανθίσουν. Σαν κάτι σπάνια φυτά που ανθοφορούν μια φορά το χρόνο, αν δε τα δει ο ήλιος εκείνο το συγκεκριμένο πρωινό κι αν έχει αρκετό οξυγόνο ο χώρος τους. Δηλαδή αν πορδίσει ο κηπουρός επειδή την προηγούμενη έφαγε φακές, άνθος γιοκ.
Δε θα περιμένω. Όχι τα 2-3 χρόνια που σου χρειάζονται εσένα.

Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 2007

Εσύ θα γίνεις μάνα;

Κάτι έλεγα για πραγματείες και βαθυστόχαστες φιλοσοφίες περί μπλογκς. Τουτέστιν, είναι αξιοδιάβαστο ένα κείμενο όπου αναλύει ο συγγραφέας τι άκουγε στο ταξί, τι φαντασιώνεται να κάνει στην απέναντι ή η ατελείωτη μουρμούρα του στερεμένου συγγραφέα περί ελλείψεως θέματος; (μη στείλετε απειλητικά μέηλ, γράφτε τα εδώ).
Τώρα όμως, εγώ γιατί είμαι καλύτερη; Ούτε βαθιά και δομημένη πολιτική σκέψη διαθέτω για να γράψω, ας πούμε, κάτι σοβαρό περί πολιτικής, ούτε προλαβαίνω να παρακολουθώ τα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης μου και, προς θεού, δεν ισχυρίζομαι ότι μπορώ να γράψω βαθυστόχαστες κριτικές επί θεμάτων της ελληνικής πραγματικότητας.
Χώρια που πρέπει ν’ αναλωθώ σε ανούσια, τετριμμένα και καθημερινά, ήτοι να ράψω το κουμπί το παλτό μου που μου έφυγε και γυρνάω σαν το γυφτάκι. Αυτό που μου έμεινε σήμερα σαν απορία είναι κατά πόσο είναι έτοιμη να γίνει μάνα μια γυναίκα που δεν κουβαλάει πάνω της τα απαραίτητα. Που πας κυρά μου δίχως πλήρη προίκα στην τσάντα σου. Όπως χανζαπλάστ, ραφτικά, φαρμακείο, κ.λ.π. πως θ’ αντιμετωπίσεις τις καθημερινές ανάγκες του παιδιού σου αύριο, όταν δε μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις τις βασικές ανάγκες μιας γυναίκας σήμερα; Εγώ θυμάμαι η μάνα μου πάντα κυκλοφορούσε με μια τσάντα-βαλίτσα όπου μπορούσες να βρείς μέσα τα πάντα. Κυριολεκτικά τα πάντα.
Και φυσικά μπορούσε να αντιμετωπίσει τα πάντα. Από ένα βαβά μέχρι ένα ξηλωμένο κουμπί. Αυτά άλλωστε δεν ήταν και τα πιο σημαντικά «πάντα»; Τότε που ήμασταν μικροί κι εξαρτημένοι και οι γονείς παντοδύναμοι, πριν αντιστραφούν οι ρόλοι; Εσύ μαρή λουλού, που πας με την κοιλιά τούρλα αν δεν είσαι προετοιμασμένη για ένα πλάσμα απολύτως προσκολλημένο επάνω σου για «τα πάντα» και που θα χρειάζεται συνέχεια τα «πάντα»;
Ρε τι καλά που κάνω εγώ και δε παντρεύομαι…..

Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2007

Μπρρρρρρρρρ

Ξαναδιάβαζα σήμερα ένα κείμενο του φίλτατου τριχωτού σερβιτόρου Μπιλλζούκ περί ωροσκόπου (http://billzk.blogspot.com/2007/02/blog-post.html) και, ενώ μου είχε έρθει μια ωραιότατη πραγματεία περί της ποιότητας και της σοβαρότητας των κειμένων των μπλογκς που διαβάζω, μου έφυγε όπως μου’ρθε.
Αντ’ αυτού θυμήθηκα μια ωραία, ελαφριά ιστορία που αποδεικνύει πόσο ζώον είμαι. Διότι όπως ο Μπίλλυς έτρεχε στα ληξιαρχεία, εγώ μια φορά έτρεχα στα νεκροταφεία. Όχι για να βρω τον ωροσκόπο μου αλλά για ν’ ανακαλύψω αν είμαι πολύ ηλίθια ή λίγο.
Η ετυμηγορία είναι πολύ, κι ας απέχει αρκετά το φυσικό μου χρώμα τριχών από το ξανθό, κι ας έχω πτυχίο οικονομικών επιστημών, κι ας γνωρίζω τρείς γλώσσες εκτός από τη μητρική μου, κι ας έκανα και τρία χρόνια μπαλλέτο. Κλασσική βέβαια η περίπτωση, πίστευα αυτά που μου έλεγε ένας γκόμενος δίχως να ψάξω παραπέρα τα τέρατα που ξεφούρνιζε, επειδή ενδείξεις «δουλέματος» δεν είχα ή επειδή δεν είχα διαγνώσει εγκαίρως τις αρχικώς ασήμαντες ενδείξεις της ανισορροπίας του. Κι επειδή είμαι καλόπιστη και όλοι είναι αθώοι μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου.
Σίγουρα είμαι νευρωτική γκόμενα. Αλλά όχι και τόσο ώστε να αρχίσω να τρέχω π.χ. σε ληξιαρχεία αν γνωρίσω έναν άντρα αύριο και μου δηλώσει ότι έχει έναν αδελφό για να το διασταυρώσω. Ή σε νεκροταφεία αν μου δηλώσει ότι είχε έναν αδελφό και πέθανε. Όταν βέβαια καλή μου φίλη που τον ήξερε και μάλιστα έβγαινε μαζί του επί τρίμηνο παλιότερα μου ορκίστηκε ότι παλιότερα πεθαμένο αδελφό δεν είχε, τούτο αποτέλεσε και μια θαυμάσια ευκαιρία ν’ ανακαλύψω ότι στο πρώτο νεκροταφείο διαθέτουν και το καλύτερο, το πιο γλυκό κονιάκ που έχω πιει σε νεκροταφείο.

Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2007

Παραλίγο να με πιάσουνε τα γέλια.

Αν και έχω αρχίσει να κουράζομαι. Ψάχνω σπίτι. Και έχω τη δυνατότητα να είμαι λίγο εκλεκτική. Πράγμα που σημαίνει ότι είμαι αρκετά εκλεκτική. Καλά, δε ζητάω και της παναγιάς τα μάτια. Απλά, λόγω διαφόρων λόγων, κινούμαι, αναγκαστικά, σε 3-4 συγκεκριμένες περιοχές. ΔΕ με νοιάζει να είναι καινούριο. ΔΕ με νοιάζει αν είναι παλιά η πολυκατοικία, αρκεί να είναι περιποιημένη. ΔΕ θέλω να είναι μεγάλο. ΔΕ θέλω πολυτελή υλικά ή μεγάλες βεράντες. ΔΕ θέλω να έχει δικό του πάρκιν. Άλλωστε οι περιοχές που κινούμαι είναι άνετες στο παρκάρισμα. Αλλά όλα αυτά μέσα σε λογικά πλαίσια.
ΘΕΛΩ να είναι σε σχετικά κεντρική περιοχή. Είμαι μικρή κοπέλα, φοβάμαι στις ερημιές τα βράδια. ΘΕΛΩ να μη μένει ο ιδιοκτήτης δίπλα/από πάνω/από κάτω. ΘΕΛΩ να μην είναι ένα μίζερο κοτέτσι δίχως παράθυρα, αλλά να έχει μια καλή και λειτουργική διαρρύθμιση. ΘΕΛΩ να έχει μια αξιοπρεπή είσοδο κι ένα αξιοπρεπές ανσασέρ, όχι ένα όπου για να μπεις πρέπει να ρουφάς την κοιλιά σου. ΘΕΛΩ ένα λογικό νοίκι για όλα αυτά. Και κυρίως, απαραίτητα, αδιαπραγμάτευτα, ΘΕΛΩ ΕΝΑ ΣΩΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ.
Δεν ξέρω αν αυτά που ζητάω είναι εξωπραγματικά, αλλά έχω δει άπειρα σπίτια και δεν έχω αποφασίσει να νοικιάσω κανένα από αυτά. Και τελοσπάντων είμαι διατεθειμένη να κάνω μικρές υποχωρήσεις στα θέλω μου, αλλά όχι στο μπάνιο. Κι εγώ μένω σε παλιό σπίτι. Που χτίστηκε το ’81 και έκτοτε το μπάνιο έχει μείνει έτσι. Ούτε επισμάλτωση έχουμε κάνει. Αλλά δε δείχνει σαν τα μπάνια που έχουν δει τα ματάκια μου. Λες και φτιάχτηκαν το 1920. Και έκτοτε έμειναν όπως πρωτοφτιάχτηκαν, δίχως την παραμικρή φροντίδα. Με το κακόγουστο πλακάκι με λουλουδάκι. Όπου μέσα τους πλένονταν ο Λεωνίδας και οι τριακόσιοι του. Επί δεκαετίες. Άλατα πάχους εκατοστών παντού.
Βέβαια αυτό που είδα χτες είναι άξιο ειδικής μνείας. Δε γνωρίζω πόσο διαστροφικός είναι ο αρχιτέκτονας που το έφτιαξε. Η κολλητή μου ισχυρίζεται ότι είναι διαστροφική η ιδιοκτήτρια. Σίγουρα η ιδιοκτήτρια είναι μια διαστροφική καριόλα που θέλει να βάλει άνθρωπο να μείνει εκεί μέσα και πολύ θα ήθελα να γνωρίσω το άλιεν που θα το νοικιάσει.
Πάω λοιπόν να δω ένα διαμέρισμα 50 τετραγωνικών στην Ηλιούπολη, Σμύρνης 23. Όχι καινούρια πολυκατοικία, αλλά περιποιημένη. Άνετη είσοδος. Άνετο ανσασέρ. Όλα καλά όλα ανθηρά. Μπαίνω μέσα και μπερδεύομαι. Νομίζω ότι ήρθα σε λάθος διαμέρισμα ή η εφημερίδα μπέρδεψε τις αγγελίες. Ένα τεράστιο χωλ, που στην αρχή νόμισα ότι ήταν το σαλονάκι, που οδηγούσε σε ένα μεγάλο σαλόνι και μια πολύ άνετη κρεβατοκάμαρα. Καταπληκτικό και φτηνό, αλλά αυτό δεν είναι δυάρι αλλά τριάρι. Με ωραία πατώματα, ωραίες ντουλάπες, άψογους τοίχους.
Τέλοσπάντων, το μπαλκόνι είναι στενό και βλέπει από πίσω αλλά δε με νοιάζει. Ώσπου μπαίνω στην, και καλά, κουζίνα και αρχίζω και καταλαβαίνω πως γίνεται ένα διαμέρισμα 50 τετρ. να δείχνει αχανές. Δεν έχει κανονική κουζίνα. Δηλαδή δε μπορείς να βάλεις ψυγείο εκεί μέσα. Όχι χωρίς να κλείσεις τη μπαλκονόπορτα. Ή να κλείσεις την κουζίνα. Και βέβαια θα βάλεις το τραπέζι στο χωλ τρελιάρα, που μου θες να μου τρως στην κουζίνα. Άλλωστε ΠΟΤΕ τρως στην κουζίνα; Μπροστά στην τηλεόραση τρως. Άρα μπορεί, ίσως. Αρχίζω και αμφιταλαντεύομαι, αλλά ακόμα το σκέφτομαι να το νοικιάσω.
Ναι. Μπήκα στο μπάνιο, δέχτηκα το τελειωτικό χτύπημα και αποχώρησα γελώντας κατάμουτρα στον διαχειριστή. Γιατί όποιος έμενε εκεί όφειλε να μην πλένεται. Ή εναλλακτικά να μη φοράει ρούχα ποτέ, για να μη τα πλένει. Διότι πολύ απλά, αν διέθετες πλυντήριο και είχες την παράλογη απαίτηση να το χρησιμοποιείς, ΔΕ μπορούσες να μπείς στη μπανιέρα. Εκτός αν είσαι (δεν είμαι) ο Φασούλας και πηδάς πάνω από το πλυντήριο. Οπόταν βέβαια δε θα μπορούσες να μπείς καθόλου στο χαμηλοτάβανο μπάνιο….