Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

Γκουχ γκουχ γκουχ

(Απορία, ψάλτου βηξ)

Ποτέ δεν κατάλαβα πως αλήθεια μπορείς να είσαι φίλος/η με έναν/μια πρώην. ΦΙΛΟΣ, όχι κοινωνική επαφή. Για να είναι πρώην πα να πεί ότι δε ταιριάζατε ίσως. Αφού δε ταιριάζατε σα χαρακτήρες γκομενικά, πως σκατά θα ταιριάξετε φιλικά; Καλά, μπορεί να ταιριάζατε σα χαρακτήρες αλλά να μη ταιριάζατε στο σεξ. Και πως ξεπερνάς, είτε εσύ είτε ο άλλος, την μνησικακία του ανεπαρκούς;
Αν ταιριάζατε σε όλ'αυτά και απλά χωρίσατε επειδή και οι δυο δεν ήσασταν ερωτευμένοι ή επειδή ήσασταν ερωτευμένοι αλλά δεν αγαπούσατε ο ένας τον άλλον, πάει καλά. Αλλά αν δεν ήταν ερωτευμένος μόνο ο ένας από τους 2, πως μπορείς εσύ, ό άλλος να κάνεις φίλο κάποιον που σε απέρριψε έτσι σαν άνθρωπο, σαν κορμί, σαν ψυχή, σαν προσωπικότητα, σαν τα πάντα;
Ή μπορεί να ταιριάζατε αλλά ο ένας να κεράτωσε τον άλλον. Έχω δει και τέτοιους φίλους. Πως ρε πούστη μου μπορείς να μη κρατάς κακία σε κάποιον που σε πρόδωσε; Πως θα μπορέσεις ποτέ να τον εμπιστευτείς; Γιατί για να είναι φίλος αληθινός ο άλλος σημαίνει εμπιστοσύνη.
Κι αν ο άλλος σε κορόιδευε ή σου έλεγε ψέματα με οποιονδήποτε τρόπο ή ήταν απλά μυθομανής; Η αν ήταν ειλικρινής αλλά δεν μπόρεσε ν’ανταποκριθεί στις προσδοκίες που ο ίδιος έθεσε στη σχέση; Υφίσταται έδαφος για φιλία με τέτοιον άνθρωπο; Πως κάνεις φίλο κάποιον που δεν εκτιμάς; Ή έστω απλά παρέα;
Λυκοφιλίες……

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Μίρλες.

Μου έκλεψαν:

-Koσμήματα που μου είχε χαρίσει η μάνα μου και ήταν δικά της. Αληθινά, αν και όχι πολλά. Δε θα επεκταθώ. Πονάει, αν και σχεδόν δε τα φόραγα. Κλειδωμένα σε χρηματοκιβώτιο.

Και τώρα πάμε στα καλά:
-Ένα παλιό μεταχειρισμένο λάπτοπ, τρίτο ή τέταρτο χέρι. Δε το χρησιμοποιούσα, σχεδόν δεν είχα τι να το κάνω. Σκεφτόμουν να το χαρίσω πρόσφατα κάπου.
-Δερμάτινο μπουφάν με γούνινη επένδυση.

Έχω και ακόμα καλύτερα:

-Τα παλιά μου γυαλιά μυωπίας.
-Δύο εμφανώς ψεύτικα βραχιόλια, από πολλές πολύχρωμες χάντρες.
-Τρεις κολλιέδες μικρής αξίας, οι δύο εμφανώς ψεύτικοι. Δηλαδή ούτε καν ασήμι ή από σμάλτο.
-Ένα κουτί Lexotanil και, αν θυμάμαι καλά, ένα κουτί Stilnox. Επίσης αν θυμάμαι καλά τα χάπια μπορεί και να είχαν λήξει.
-Νομίζω και ένα παλιό ζευγάρι σαγιονάρες νούμερο 35.

Ασιχτήρ, κάτι τέτοια πρωΐνά σαν το σημερινό θέλω να σπάσω και να ξαναρίξω. Αν δεν είχα τις υποχρεώσεις που έχω θα έμπαινα ίσως στη διαδρομή του να την αφήσω τη σίγουρη δουλειά που κυριολεκτικά μόχθησα και χτυπήθηκα σαν το χταπόδι ν'αποκτήσω. Μια δουλειά που θα μου αποφέρει σίγουρη (ε καλά, αυτό πια σχετικό είναι, ας πούμε πιο σίγουρη από άλλες) σύνταξη, με σταθερό ωράριο και που για μένα αυτό θα και μόνο θα είναι πάντα: μια δουλειά. Σκατά, ούτε στα ωράριά μου δε μπορώ να παρεκλίνω για μια μέρα έτσι που μ'έχουν μπλέξει, όχι να τ'αλλάξω όλα. Κουράστηκα να τραβιέμαι σαν τσίχλα για τους άλλους. Διάολε είμαι μόνο 31. Πότε θα απολαύσω λίγο τη ζωή μου πριν γεράσω;

Να μετακομίσω. Επιτέλους στην περιοχή που θέλω κι όχι εκεί που με ανάγκασαν οι υποχρεώσεις μου. Μεγάλωσα σ'ένα απ'τα πιο ήσυχα προάστια. Και πάλι σε κοντινό προάστιο αναγκάστηκα να μετακομίσω. Τα σιχαίνομαι τα προάστια. Με όλο το βάθος της ψυχής μου. Και σιχαίνομαι ν'ακούω από έκλπηκτους τύπους που ονειρεύονται να πιάσουν λεφτά να μετακομίσουν σ'ένα ήσυχο προάστιο οτι ΘΑ ΤΟ ΣΥΝΗΘΙΣΩ! Τι θα συνηθίσω ρε παπάρα; Τη νέκρα και την ψοφιμίλα μετά τη δύση του ηλίου; Την αγία, καθολική και αποστολική ελληνική οικογένεια που φύεται κατά 99,99999999% εκεί; Δε βλέπεις νέους συναρπαστικούς ανθρώπους, μόνο παντρεμένα ζευγάρια και οικογένειες. Οι λιγοστοί που μένουν μόνοι είναι χωρισμένοι μεσήλικες ή χήρες γριές. Ε, λοιπόν βάλε το ανάπηρο μυαλό σου κάτω και μέτρα: είχα 31 χρόνια καιρό γι'αυτό και όμως ΔΕ ΤΟ ΣΥΝΗΘΙΣΑ! Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα το πάθω σε κανα δυο χρόνια; Εδώ που τα λέμε ο θεός να φυλάει να μη το πάθω ποτέ!

Μάλλον φταίει που έρχονται γιορτές και δε μου αρέσει τίποτα. Ή βαριέμαι πολύ γρήγορα τελικά. Θέλω σύνταξη.

Θυμάμαι μικρή έγραφα στον καθρέφτη μου I do not want what I have got.

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2007

Μαντολάτο ή παστέλι;

Αναπάντητα ερωτήματα βασανίζουν το αχανές μυαλό μου. Μόλις γύρισα από το εξωτικό Ναύπλιο όπου πήγα πολυήμερη (και καλά) εκδρομή. Διότι όσες είμεθα αδειούχες και φραγκάτες γκόμενες φεύγουμε για όσο θέμε, κι όχι για ΣΚ. Επίσης και όσες είναι άνεργες, το ίδιο κάνουν, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Επίσης όσο πολυήμερη και να είναι η εκδρομή, αρκετή δεν είναι. Αλλά ούτε αυτό ειναι της παρούσης.
Κατέβηκα λοιπόν στο ειδυλλιακό Ανάπλι με 2 φίλες. Όχι, δεν κάναμε παρτούζες, αν και την πρώτη βραδιά καλέσαμε 2 άντρες στο δωμάτιο. Ή μάλλον, όχι ακριβώς δωμάτιο, ένα τεράστιο τρίκλινο με κουζίνα στην παλιά πόλη. Οι άλλες 2 κάτσανε και μιλάγανε ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. Εγώ πάλι, ξεδιάντροπα και αγενώς, την έπεσα για ύπνο. Πρώτον, επειδή δε με ενδιέφεραν οι τύποι. Δεύτερον, επειδή δε με ενδιέφερε η κουβέντα. Αν και δε κοιμήθηκα. Με κλειστά μάτια και τον κώλο μου γυρισμένο στο αλαλάζων πλήθος (η συζήτηση είχε γυρίσει από ρατσισμό σε εβραίους-αλβανούς σε γυμνές στίπερ) έκανα σχόλια στα ενδιαφέροντα σημεία.
Τουλάχιστον γελάσαμε πολύ, ήπιαμε πολύ, φάγαμε πολύ άπειρους μεζέδες και τοπικές σπεσιαλιτέ. Έφαγα μπογάνα, σαγανάκια με σουσάμι, κρέατα σε λαδόκολλα, τόνους σπιτική τηγανητή πατάτα, επισκέφτηκα όλες σχεδόν τις ανοιχτές καφετέριες και μπαράκια της παλιάς πόλης και ήπια τον κώλο μου. Στην καινούρια εννοείται ότι δεν πάτησα το πόδι μου.
Παίξαμε ΑΠΕΙΡΑ επιτραπέζια στα οποία εξακολουθώ να είμαι οικτρή παρά την πολύωρη εξάσκηση, δουλέψαμε χοντρά την ανορθόγραφη της παρέας. Τόσο πολύ που γύρισε στην Αθήνα πεπεισμένη ότι είναι σωστό «ο ποιχτός» και ταυτόχρονα το «πήζω».
Τελικά, όποτε έρχομαι Ναύπλιο (3 φορές συνολικά), κινούμαι, θέλω – δε θέλω, στο ίδιο μοτίβο. Μαθαίνω κάθε φορά απέξω τη νυχτερινή ζωή της πόλης, ενώ ουδέποτε κατάφερα να επισκεφτώ το Παλαμήδι ή το Μπούρτζι. Είτε λόγω έλλειψης χρόνου, είτε λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος από την παρέα, είτε λόγω καιρού. Φέτος δεν μπόρεσα να πάω στο Μπούρτζι επειδή κανένα καραβάκι δε σαλπάριζε. Πότε θα κάνω άραγε ένα από τα 2;
Επίσης, σε ένα πιπίνι που σου ξυπνάει ΚΑΙ το μητρικό ένστικτο (και θες να του πάρεις σοκολάτα ή καραμέλες ή γλειφιτζούρι ή μια πίπα) τι είναι πιο σωστό (ανάμεσα στα υπόλοιπα) να του πάρεις: ένα παστέλι ή ένα μαντολάτο;;;;
Εγώ στηρίζω αναφανδόν το παστέλι, όσες άλλες ρώτησα (2 + μια από τηλεφώνου) υποστηρίζουν το μαντολάτο επειδή είναι πιο μαλακό. Αλλά ένα 20χρονο δεν έχει πρόβλημα με τα δόντια του. Άρα το μαντολάτο θα το φυλάξω για ένα γεροντοτεκνό.
Επίσης το παστέλι περιέχει σουσάμι και μέλι που είναι αφροδισιακά. Βέβαια το 20χρονο δε τα χρειάζεται.
Το μαντολάτο πάλι μου διαφεύγει τι ακριβώς περιέχει.

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Άντρες: Ο Μυθομανής

Απροσδιορίστου ηλικίας. Μπορεί να είναι πιτσιρικάς στα 25, μπορεί και μεσόκοπος, απαντάται σε ποικίλες ηλικίες.
Απροσδιορίστου μορφώσεως. Μπορεί να έχει κάνει σε νυχτερινό για να τονιστεί το «είμαι παιδί του λαού, της βιοπάλης, της εργατιάς» ή «ήμουν ατίθασος μικρός» και, εντελώς φυσικά, να έχει συνεχίσει σε μια απροσδιόριστη σχολή ΑΕΙ. Απροσδιόριστη επειδή σε ανύποπτο χρόνο πετάει παραπλήσιες σχολές εν τη ρύμη του λόγου. Και, αν δεν τον έχεις ήδη πάρει χαμπάρι μπερδεύεσαι. Φιλοσοφική ή φιλολογία είχε πει τώρα; Την οποία μπορεί και να παράτησε, αλλά να έχει και μεταπτυχιακό σε άσχετο πεδίο. Αν δε κρατάς αρχείο την έχεις χάσει τη μπάλα και σου πασάρει ότι θέλει.
Απροσδιορίστου οικονομικού επιπέδου. Δουλεύει σε εντυπωσιακή εταιρεία, πχ σε χρηματιστηριακή, ναυτιλιακή, κ.ά. Κατά προτίμηση άσχετη με τον δικό σου επαγγελματικό προσανατολισμό, ώστε να μην είσαι σε θέση να ελέγξεις εύκολα το στάτους της στον κλάδο. Και φυσικά η θέση του (ιδιωτικός τομέας) έχει κάποιο φλασάτο και λουσάτο όνομα. Ασχέτως πραγματικού αντικειμένου. Πχ μπορεί να είναι internal communications manager ή spares manager. Πρέπει να είσαι σχετικά ενήμερη ή κωλοπετσωμένη για να διακρίνεις ότι στην πρώτη περίπτωση μιλάμε κατ’ουσίαν για έναν κλητήρα και στη δεύτερη για έναν παραγγελιαδόχο ανταλλακτικών. Με ασαφές επίπεδο αποδοχών. Τον γνωρίζεις σήμερα και παίρνει δυόμιση χιλιάρικα, σου λέει την πρωτοχρονιά ότι πήρε αύξηση ένα πεντακοσάρικο, σου λέει την επόμενη πρωτοχρονιά ότι πήρε άλλη τόση αύξηση και σου λέει μετά από 2 καλοκαίρια ότι παίρνει δυόμιση χιλιάρικα. Εν τω μεταξύ είναι μονίμως άφραγκος κι ας μένει με τους γονείς του/ σε ιδιόκτητο, αλλά ο μισθός του δεν έχει να κάνει. Φταίει που έχει πολλά έξοδα, ακριβά γούστα, σε βγάζει για ακριβά δείπνα, τζογάρει, πληρώνει ΚΑΙ επίδομα στην παλιά υπηρέτρια των γονιών του που τώρα είναι ανήμπορη.
Σου τάζει. Συνέχεια. Δώρα, ταξίδια, κ.λπ. Που τίποτα δεν πραγματοποιείται. Τη μια δε φεύγετε τελικά ΣΚ στη Μύκονο επειδή έχει μια δουλειά/ έχει έρθει επίσκεψη η θεία από το Σικάγο το Σάββατο το πρωί με την οποία θα ξεμπερδέψει σε μια ώρα. Έτσι σου λέει την Παρασκευή το βράδι που ήταν προγραμματισμένο να φύγετε. Πάει τελικά αργά το μεσημέρι για να ξεμπερδέψει. Μετά είναι κουρασμένος. Και μετά έχει πάει απόγευμα, άρα θα πρέπει να το αναβάλλετε. ΚΑΙ τις 10 φορές που το κανόνισε. Την άλλη σου έκανε καβγά για το ρολόι σου που δεν είναι τουλάχιστον OMEGA και απειλεί να σε πάει να πάρετε ένα μαζί. Στο τέλος καταλήγει να το θυμηθεί στο διήμερο στο Χ μέρος και, ω τι ατυχία, μόνο Φολί Φολί έχει εκεί.
Έχει όμως σοβαρά και προσδιορισμένα σχέδια για σας τους δύο. Κι έχει βάλει και τους γονείς του/ γραμματέα του/ αδέρφια/ παπούδες να βοηθήσουν. Του έχουν βρει σπίτι να νοικιάσει/ αγοράσει για να στεγάσετε τη σχέση σας και τον αυριανό γάμο σας. Μόνο που έτσι και τύχει να ξαναπεράσεις και δεύτερη φορά απέξω σε άσχετη ώρα (π.χ. βραδάκι) χωρίς αυτόν, βλέπεις κόσμο στο «σπιτάκι σας» που εμφανώς τρώει στο μπαλκόνι/ βλέπει τηλεόραση μέσα/ κάνει πάρτι. Αλλά όοοοοχι, ΕΣΥ έκανες λάθος και κοίταζες το αποπάνω διαμέρισμα/ είσαι καχύποπτη και κακιασμένη που δεν τον πιστεύεις/ είσαι ηλίθια και δε κατάλαβες ότι επρόκειτο περί των μαστόρων που το φτιάχνουν.
Σε κάθε περίσταση που κάνεις μούτρα για το οτιδήποτε, υπάρχει και μια δακρύβρεχτη ιστορία για αποπροσανατολισμό. Παλιά είχε καρκίνο και νοσηλευόταν στον άγιο Σάββα/ παλιά είχε αδερφό που σκοτώθηκε σε δυστύχημα και οι γονείς του τον κατηγορούν. Ή μια μη δακρύβρεχτη αλλά σίγουρα αποπροσανατολιστική ιστορία, πχ. το ΣΚ δε θα συναντηθείτε διότι ο ίδιος/ οι γονείς του φιλοξενούν την οικογενειακή φίλη από τη Φινλανδία που γυρνά με τα εσώρουχα μεσ’το σπίτι.Καλά τόσο «γυναικούλα» είσαι που ζηλεύεις; Ή τόσο αναίσθητη που δε ζηλεύεις;
Εννοείται ότι θέλει να σε ελέγχει συνέχεια. Εσύ νομίζεις ότι είναι ζηλιάρης, παθιάρης, κτητικός. Αυτός απλά ξέρει τι κουμάσι είναι και πόσο σχετική είναι η πραγματικότητα.
Μερικά πολύ καλά αντικόλπα που μπορείς να του κάνεις, για να το ευχαριστηθείς τελοσπάντων κι εσύ:

  1. Ο πρώην σου έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Κλαις και οδύρεσαι απαρηγόρητη που τον σκότωσες (σχεδόν) η πουτάνα και τον αφήνεις συξυλο πηγαίνοντας επίσκεψη στο νοσοκομείο.
  2. Ο πατέρας/ η μητέρα σου/ η γιαγιά/ σου/ η θειά σου η Κοντύλω πεθαίνει. Δε θα ιδωθείτε για μερικές μέρες για να τον/την συντρέξεις και για να πάτε σε γιατρούς και νοσοκομεία. ΜΗΝ κάνεις το λάθος να πεις για τον σέξι ξάδερφο που θα έρθει από το χωριό και κυκλοφορεί τόπλες, θα σε πρήξει και θα θέλει και παρηγοριά από πάνω που σε λατρεύει και τον κάνεις να ζηλεύει τόσο ποταπά.
  3. Η χ φίλη/ξαδέρφη/συνάδερφος παντρεύεται και κάνει μπατσελορετ και επειδή σου έχει δανείσει λεφτά/ σε βοήθησε στην προαγωγή έχεις χοντρή υποχρέωση και απλά ΔΕ γίνεται να μην πας. Μην δώσεις ΠΟΤΕ ΚΑΜΜΙΑ λεπτομέρεια γι 'αυτή τη νύχτα.
  4. Πήρες προαγωγή! Σε διευθυντικό πόστο! Στην επαρχία! Τι; Δε θα παρατήσει τη δουλειά του να σε ακολουθήσει; Και μιας και θα παραιτηθεί ας τραβηχτεί να σας βρει σπίτι. Αχ…. μετά από λίγες μέρες άλλαξαν τα πράγματα και μετά δε θα χρειαστεί να πας επαρχία. Κρίμα η ψυχρολουσία που έφαγε.

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

Εταιρικά νέα 1.

Α γαμηθείτε όλες οι μαλακομούνες εδώ μέσα που σας έχει βαρέσει η αγαμία και δε ξέρετε ούτε τι βλέπετε ούτε τι λέτε. Έχω από τα δεξιά μου την κακάσχημη Προϊσταμένη Α με τις κρεατοελιές που της πάω έγγραφο και αρχίζει να ουρλιάζει επειδή δεν έχω γράψει τους ξενόγλωσσους τεχνικούς όρους και όταν της τους δείχνω γραμμένους μπροστά της φαρδιά πλατιά, αντί να ζητήσει συγνώμη αρχίζει άλλο βιολάκι, ότι δε προσέχω και το φωτοτυπικό κάνει μουτζούρες. Ίσα μωρή καριόλα που η μάνα σου ήταν πουτάνα των γερμανών που θα μου πεις εμένα για το φωτοτυπικό. Ο κλητήρας ή ο συντηρητής είμαι; Άμα δε σ’αρέσει να πας να το φτιάξεις μόνη σου βρωμιάρα, που ορθώς σε κεράτωνε ο άντρας σου για χρόνια ολόκληρα με συνάδερφο και μετά σ'έδιωξε και την παντρεύτηκε και σου τους κοτσάρανε στο ίδιο κτίριο και καλά σου κάνανε πλακομούνα.

Και έχω και αριστερά την άλλη την κάμπια της πρώην διοικήσεως που της προχωράω ΔΙΚΗ του δουλειά της ξυλόκοτας όσο λείπει και με απειλεί κι αποπάνω ότι, επειδή δε μάντεψα τι ακριβώς ήθελε η πουτάνα μέσα σε ένα κολλάζ 4-5 εγγράφων ότι θα με βάζει να υπογράφω και να είμαι υπόλογη για τις κοπτοραπτικές που κάνω μαντεύοντας, χωρίς να με έχει ενημερώσει κανείς επακριβώς πάνω στο αντικείμενο. Που σου έχει ψοφήσει και βρομίσει ψώλα. Και που ο μόνος λόγος που νομίζεις ότι σε ακούω είναι επειδή κουνάω το κεφάλι στο κρώξιμο που νομίζεις ότι είναι φωνή, ενώ έχω χεσμένο και το χοντρό σου κώλο και τις ανυπόστατες απειλές σου. Άλλαξε η κυβέρνηση σαπίλω και σε πετάξανε στα σκουπίδια, πάρ’το χαμπάρι.

Τουλάχιστο το χοντροβάρελο που με λέει κουφή το λυπάμαι και δε το βρίζω πολύ. Αρκετά έχει πάθει που την κεράτωνε επί σειρά ετών ο άντρας της κι έχει ξεμείνει ολομόναχη με το χοντροβάρελο παιδί της Λέει κουφή ΕΜΕΝΑ το ζώον το παρατημένο επειδή όταν είμαι προσηλωμένη και γράφω στο πισί δεν ακούω παράλληλα και τα κουτσομπολιά που λέει ΨΙΘΥΡΙΣΤΑ και με το χέρι μπροστά στο στόμα στη χοντοκώλα κάμπια (το σκουπίδι της διοίκησης ντε), η γομάρω.

Μου φαίνεται θα καθιερώσω την Τρίτη σαν ημέρα μπινελικιού.

Α, επίσης στη δουλειά είμαι στο ίδιο γραφείο με άλλες τρεις, την Προϊσταμένη Α με τις κρεατοελιές που είναι εμφανισιακά σαν άφυλο γλείμμα και που οι κακές γλώσσες λένε ότι την πέφτει στα κοριτσάκια που κάνουν STAGE, και τις 2 Προϊσταμένες Βου (βοηθούς), την κάμπια (είναι δίχως χείλια και ξυλάγγουρη σαν κάμπια) της διοίκησης με το τζιβόμαλλο-σφουγγαρίστρα και το χοντροβάρελο. Το καταλάβατε;
Έχουμε και τέταρτη μουλάρα (εγώ είμαι η πέμπτη) αλλά μόλις ξεγέννησε το μούλικό της και την έχουμε ξεφορτωθεί προς το παρόν. Τα χοντρά μπινελίκια θ'αρχίσουν όταν επιστρέψει η χοντροκώλα σπυριάρα κι αρχίσει να φέρνει το μούλικο εδώ ή να αξιώνει προνομιακή μεταχείριση στις άδειες λόγω του μούλικου. Το Κούγκι θα γίνει.

Πιάσανε και τον Σεργιανόπουλο με κόκα κι έχω τα νεύρα μου.
Κόφτε τα ναρκωτικά ρε!
Δε φτάνουν για όλους!
Ειδικά ο συγκεκριμένος κύριος είναι πολύ μαλάκας.
Ουδέποτε προσφέρθηκε να με κεράσει.

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007

Καλό μήνα

Και χρόνια πολλά σε όσους είχανε γενέθλια.
Κάπου πήρε το ματάκι μου το τσακίρικο σήμερα το πρωΐ στο νέτι ότι:
«Σύμφωνα με τα στοιχεία των πωλήσεων φαρμάκων για την καταπολέμηση της στυτικής δυσλειτουργίας, τουλάχιστον 200.000 Έλληνες, ηλικίας 45-65 ετών, καταφεύγουν στα φάρμακα αυτά, προκειμένου να αποκτήσουν καλύτερη σεξουαλική ζωή.
Ο αριθμός όσων εμφανίζουν στυτική δυσλειτουργία είναι σαφώς μεγαλύτερος, αν κάποιος αναλογιστεί ότι πολλοί που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα δεν το παραδέχονται: ποσοστό 10%-15% πηγαίνει στο γιατρό για το πρόβλημά του, το οποίο θεωρείται ταμπού.»
Έχω χεστεί στο γέλιο.
Κωλόγεροι που μου θέτε και σεξ.
Κι όχι απλά σεξ, αλλά να κάνουν εντύπωση. Άρα δε μιλάμε για τη συνομήλικη σύντροφο, αλλά για πιτσιρίκες.
Και αναθυμούμαι κάτι που μου έλεγε μια μεγαλύτερη φίλη (35+): Οι άντρες πάνω από 40 έχουν μεν στύση, αλλά είναι μαλακή σα μαρούλι.
Ρε τι καλά που κάνω εγώ και δε παντρεύομαι.
Κι ακόμα καλύτερα, που δε πάω με άντρες άνω των 35, ή με μπαμπάδες.
Διότι, όπως έλεγε κάποτε η γιαγιά του Μήτσου του ταρίφα, τον πούτσο τον θέλω ανέμελο.
Άμα έχει υποχρεώσεις, παιδιά, σκατά, μιζέριες, μιζεριάζει κι εκείνος και γάμα τα.
Να παραθέσω επίσης μια ρήση του θυμόσοφου λαού που πάντα έχει δίκιο: άσπρα μαλλιά στην κεφαλή, κακά μαντάτα στην ψωλή.
Επίσης ο γέρος κι αν στολίζεται, στον ανήφορο ζορίζεται.
(άμα ξέρετε κι άλλες παροιμίες με γέρους γράφτε τις, κάνω συλλογή)

*Θυμήθηκα και το "είν' του γέρου τα κανάκια σα νερόβραστα σπανάκια".

Το άλλο κουλό της Κυριακής ήταν η ημέρα κατά του AIDS.
Και η πρωτοβουλία γνωστής αθηναϊκής εφημερίδας να συμπεριλάβει και ένα προφυλακτικό στις σελίδες της.
Με το που ξύπνησε ο ντάντις από τη σιέστα του την Κυριακή, δε παρέλειψε να με ενημερώσει.
Εγώ έκανα πως δεν άκουγα/ τον έχω χεσμένο και συνέχισα να παρακολουθώ απρόσκοπτα τιβί.
Μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που δε μου μίλαγε για μήνες όταν έμαθε ότι έχω γκόμενο και πήρε πρέφα ότι δεν είμαι και παρθένα και που δε του μίλαγα κι εγώ.

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

Α γαμήσου!

  1. Μαλάκω γειτόνισσα. Που έχεις πίτουρα αντί μυαλό στο κεφάλι σου. Ο δρόμος είναι στενός και παρκάρουμε μόνο στη μια πλευρά. Το να βιδώνεις κωλονάκια μπροστά στο σπίτι σου πουτάνα, εκτός από παράνομο, διότι ο δρόμος είναι δημόσιας χρήσης σαν το μουνί σου, καθιστά απαγορευτικό και ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ παρκάρισμα, ζώο όρθιο, και των παιδιών σου, διότι πόσα αμάξια θα χωρέσετε σ’ένα γκαράζ μιας θέσεως, ανεγκέφαλα σαμιαμίδια; Μόνο για να κοιτάς το δρόμο και να καταγράφεις ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει έχεις μυαλό ξεσκισμένη γαλότσα; Μου φαίνεται πρέπει να σου φέρω την αστυνομία, όπως δεν έχω κάνει χρόνια τώρα.
  2. Αρχίδι «συνάδελφε» που με παίρνεις τηλέφωνο πρωϊνιάτικα και τρυπάς τα καλλιεργημένα αφτιά μου με τους άναρθρους μυκηθμούς σου. Διότι, όταν η συζήτηση εξελίσσεται κάπως έτσι:

Εγώ: Παρακαλώ;
ο παπάρας: Μεκατού
Εγώ: (άκουσα καλά;;;) Δε σας κατάλαβα;
ο παπάρας: Μεκατού!
Εγώ: Επειδή δεν καταλαβαίνω τι λέτε, μπορείτε να μου εξηγήσετε;
ο παπάρας: Συνάδελφος είσαι; ****** πήρα;
Εγώ : (έκπληκτη, ορολογία συναδελφική είναι που αγνοώ;) Μάλιστα! Τι θέλετε;
ο παπάρας: Ε δεν είναι εκεί η κυρία Μεκατού;
Εγώ: Δεν έχουμε τέτοιο όνομα εδώ.

Καλά έκανα και στο έκλεισα κατάμουτρα.

Α σιχτήρ αρχίδι που θες και να μυρίσω τα νύχια μου τι είναι το "μεκατού". Δε σου μάθανε γραμματική και συντακτικό στο σχολείο αμόρφωτε χωριάταρε με άπλυτα ποδάρια και βρωμερές μασχάλες;

Αν απευθύνεσαι έτσι στους συναδέλφους των Κεντρικών, φαντάζομαι με την οικογένειά σου θα επικοινωνείς με γρυλλίσματα.Καλά, είναι γνωστό ότι πολλοί συνάδελφοι στην επαρχία λίγο διαφέρουν από ζώα, αλλά όταν μιλάς σε συνάδελφο κοίτα να κρατάς τα προσχήματα. Ε, μάθε λοιπόν ότι οι υπόλοιποι άνθρωποι χρησιμοποιούμε έναρθρο λόγο και μια μορφωμένη οικονομολόγος σαν και του λόγου μου δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει τι προσπαθείς να ψελλίσεις, ασπόνδυλο ζώο.

Άντε να χωθείς πίσω στο βούρκο σου και μην απευθύνεις το λόγο στους ανθρώπους!

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

Commando

Κάνουμε πάντα τα ίδια λάθη λένε. Ο άνθρωπος δε διδάσκεται από τα λάθη του και τα επαναλαμβάνει αέναα σ’έναν φαύλο κύκλο.
Πάντα ερωτευόμαστε τους λάθους ανθρώπους, πάντα παίρνουμε τη λάθος απόφαση, πάντα ξεχνάμε το πιο σημαντικό πράγμα και θυμόμαστε τ’ασήμαντα.
Ε κι εγώ. Εγώ δεν είμαι άνθρωπος δηλαδή;
Που μπορεί να θυμάμαι και να υπενθυμίζω κάτι στον εαυτό επί σειρά ημερών και όταν έρθει η ώρα του, στο παραπέντε, το ξεχνάω, για να το ξαναθυμηθώ με το που είναι αργά πια.
Επειδή με ξέρω τι αλτσχάιμερ είμαι συνήθως φροντίζω να βάζω για τα ΠΑΝΤΑ υπενθύμιση στο κινητό, από τα πιο σημαντικά έως τα πιο τετριμμένα.
Χτες κατάφερα να ξεχάσω τη γιορτή της μοναδικής βαφτισιμιάς μου.
Ένα τηλέφωνο είναι η όλη υπόθεση μιας και η μικρή δεν είναι πια τόσο μικρή για παπουτσάκια ή λαμπάδες και κούκλες και μιας και είναι μακριά και δεν παίζει επίσκεψη. Το μελέταγα Παρασκευή και Σάββατο τι γιορτή είναι την Κυριακή και να μη ξεχάσω να τηλεφωνήσω στη μικρή. Δεν έβαλα υπενθύμιση το ζώον, μιας και θα είχα όλη την Κυριακή να το θυμηθώ να το κάνω. Ε, δε το θυμήθηκα παρά το βραδάκι που είχα φύγει από τους γονείς μου (εγώ δεν έχω το τηλέφωνο στο κινητό μου, το έχουν γραμμένο σε ατζέντα). Φταίει που είχα κοιμόμουν τη μισή μέρα; Φταίει που είχα αποβλακωθεί την υπόλοιπη επειδή το Φίλμνετ 3 είχε μαραθώνιο NCIS;
Το θυμήθηκα ΑΦΟΥ είχα γυρίσει σπίτι μου και ξαναβγεί για βράδυ.
Ένοιωσα ΣΚΑΤΑ. Δε φτάνει που δε στέλνω κάρτα, ούτε τηλέφωνο;
Παράτησα την παρέα μου στη μοίρα της (κυριολεκτικά διότι είχε δύσκολη μοίρα) και γύρισα μες στα μαύρα μεσάνυχτα, στο πατρικό μου. Στις μύτες για να μη τους τρομάξω. Έχει και καρδιά ο πατέρας μου και δε συνηθίζω απροσδόκητες επισκέψεις μεσ’τη νύχτα. Είναι και ετοιμοθάνατος. Μη με περάσουν και για διαρρήκτη.
Μπαίνω γυρνώντας αθόρυβα το κλειδί, πατάω προσεκτικά με τις γόβες πάνω στα χαλιά και αποφεύγω το ξύλινο πάτωμα, μιλάω σιγά, ψιθυριστά σχεδόν, στο τηλέφωνο, σβήνω το φως του γραφείου και προσπαθώ να βγω όσο πιο αθόρυβα. ΔΕ ΜΕ ΠΗΡΑΝΕ ΧΑΜΠΑΡΙ.
Παραλίγο να γλιστρήσω στην άκρη του χαλιού, αλλά αποστολή εξετελέσθη. Αθόρυβα και αποτελεσματικά.
Ε, δε φταίω εγώ αν λείπανε, βαφτιστήρα και λοιποί, οικογενειακώς από το σπίτι και αναγκάστηκα ν’αφήσω μήνυμα στον τηλεφωνητή.


Πι Ες: Το χειμερινό πρόγραμμα του "Κοννέ", Μηθύμνης δεθυμάμαιπόσο, περιλαμβάνει και τη Μαρμαρινού. Η Μαρμαρινού είναι μια βετεράνα σκυλού με ωραία φωνή, (απ'ότι μου λένε διότι εγώ είμαι άσχετη), κοτσονάτη και ωραία για την ηλικία της, που ντύνεται χανούμισσα. Ή κάτι τέτοιο.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

Ο πατέρας μου πεθαίνει. Εξακολουθητικώς.

Ε λοιπόν το έκοψα το μαλλί την προηγούμενη Πέμπτη, και έκανα και ανταύγειες.
Ηλιθιωδώς είχα πει στους δικούς μου ότι θ’ αργήσω λίγο να πάω την Πέμπτη τ’ απόγευμα γιατί θέλω να κουρευτώ μετά τη δουλειά. Καλά να πάθω και να μάθω για να μη το ξανακάνω.
Ενώ λοιπόν ήμουνα με τ’ αλουμινόχαρτα στο κεφάλι χτυπάει κλήση από το πατρικό μου και ήταν η γυναίκα. Η οποία γυναίκα μιλάει ελαφρώς σπαστά τα ελληνικά και με άφησε να καταλάβω ότι ο πατέρας μου έπεσε το πρωΐ και μετά δε μπορούσε να περπατήσει καθόλου και τι ώρα θα πήγαινα τ’ απόγευμα για να τον πάω στον γιατρό.
Κάθε άλλος συνηθισμένος άνθρωπος με έναν κανονικό πατέρα θα είχε πεταχτεί απάνω με τ’ αλουμινόχαρτα και θα έσκουζε μέσα στο κομμωτήριο ότι πρέπει να φύγει ΤΩΡΑ!
Εγώ που δεν είμαι κανονικός άνθρωπος και δεν έχω νορμάλ πατέρα αλλά ντράμα κινγκ (aka drama queen) απάντησα ότι θα πάω κατά τις έξι και συνέχισα το βάψιμο/ κούρεμα απρόσκοπτα.
Επίσης ένας κανονικός άνθρωπος (και εγώ) θα καταλάβαινε από την όλη στιχομυθία ότι ο γέρων πατέρας είχε τουλάχιστον ραγίσει κάτι και ότι πρέπει να πάμε τουλάχιστον σε ορθοπεδικό, αν όχι σε νοσοκομείο.
Βέβαια κατά τα λοιπά το πράμα μου είχε βρωμίσει εξ’ αρχής.
1. Έπεσε το πρωί αλλά δε με πήρανε παρά μόνο ώρα που υπολογίζανε ότι θα είμαι κομμωτήριο, το απογευματάκι;
2. Έβαλε τη «δούλα» ενδιάμεσο στην επικοινωνία με την κόρη του; Που οφείλει να κάνει δουλειές χωρίς να έχει γνώμη; Ενώ, αν ήταν ξαπλωμένος, έχει τηλέφωνο ακριβώς δίπλα στο κρεβάτι;
Πηγαίνοντας λοιπόν στο πατρικό μου βρήκα τον πεσμένο γέροντα που δε μπορούσε να περπατήσει καθόλου απ’ τους πόνους, όρθιο, ντυμένο, χτενισμένο, λουτροκοπανισμένο, να παίρνει την πίεση της μάνας μου. Και να έχει την προσδοκία ότι θα τον πάω στον καρδιολόγο του.
Με τα πολλά ανακάλυψα ότι ούτε έπεσε ούτε τίποτα. Απλά πήγε να πέσει , ένιωσε άσχημα και τελικά δεν πήγε να κουρευτεί. Και είπε να χαλάσει το δικό μου κούρεμα. Στον καρδιολόγο αναγκάστηκα να παρκάρω 2 τετράγωνα μακριά και πήγαμε με τα πόδια. Ο οποίος, φυσικά, αφού τον εξέτασε, τον ρώτησε όλο απορία αν δεν το ξέρει ότι έχει καρδιά και κάνει έτσι.
Έκτοτε, στο παραμικρό, δε παραλείπει να γκρινιάξει «εδώ δε βλέπεις που δε μπορώ να περπατήσω;».
Νομίζω ότι πρέπει να του αγοράσω ένα μπαστούνι, μάλλον θα εξαγριωθεί τελείως που τον περνάω για ανίκανο γέρο.

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

Back on track

Ζηλεύω. Πολύ. Τους ανθρώπους εκείνους που μπορούν να «κόβουν» κάποιον στα πρώτα λεπτά γνωριμίας. Εγώ δε μπορώ. Αφελώς θεωρώ όλους «αθώους μέχρις αποδείξεως του εναντίου». Δηλαδή μέχρι να την κάνουν την λαδιά. Που μπορεί και μέχρι να τη μάθω εγώ τη λαδιά, αν είναι άξιοι και μεγάλοι λαδοπόντικες που ξέρουν να καλύπτουν καλά τα ίχνη τους, μπορεί να έχουν μεσολαβήσει άλλες 10 λαδιές και να μη φτάνει ούτε ολόκληρη η συσκευασία Νεοματ για 27 πλύσεις για να καθαρίσει το σκατό.
Είμαι ελαφρώς ακατάληπτη και γενικόλογη. Γνώρισα έναν τέτοιο λαδοπόντικα προχτές. Ως ξάδελφο νεαρού που βγαίνει με γνωστή μου. Τουλάχιστον έχω καλά ρεφλέξ και προαισθήματα. Και μερικές φορές, αν και δεν το’χω αυτό το «εξ’αρχής κόψιμο» που έλεγα, τουλάχιστον κρατιέμαι μακριά από κακοτοπιές για εντελώς άσχετους και λάθος λόγους. Διότι το παιδί φέρθηκε άψογα στην αρχή σ’εμένα. Ήθελε και να μου δείξει πως δε βαριέται κάποιος τη σχέση του και την ανανεώνει ακόμα και μετά από χρόνια.
Δε σχολίασα αρνητικά, αλλά όλες αυτές οι πολιτικώς ορθές ροματζάδες που άρχισε να πετάει μου κάτσανε βαριές. Ευτυχώς ήτο και ολίγον σιτεμένος (καλά όχι και τόσο αλλά έδειχνε πολύ), κοντός, αλυσιδοχρυσοφέρων (ίου!) και διόλου ο άντρας που με ελκύει σεξουαλικώς, αλλιώς μπορεί και να είχαμε δράματα. Χώρια που άντρας 34 ετών και νορμάλ δεν είναι δυνατόν να ισχυρίζεται ότι δε βαριέται τους γονείς του.
Αλήθεια, πως είναι δυνατόν ένας τύπος (εσάς τους στρέητ ρωτάω) να περιμένει να ρίξει μια ελαφρώς σκεπτόμενη (ελαφρώς λέω, δεν έχω και το Νόμπελ) με τέτοιες αηδίες; Ευτυχώς εμένα μου βρώμισαν αυτά, μετά έμαθα και τ’ άλλα. Ότι τόση ώρα έλεγε πίπες στη γνωστή μου, ότι ο φίλος της πρέπει να πάει στη μάνα του και δε θ’ακολουθήσει και να πάμε οι τρεις μας κάπου. Και μετά που φύγαμε από το μπουζούκι, πάλι τα ίδια έλεγε, αλλά αυτή τη φορά τ’άκουσα κι εγώ. Και το χειρότερο, επειδή έγινε ένα μπέρδεμα στην πληρωμή, βρέθηκε το μαγαζί να πρέπει να επιστρέψει 40 ευρώ στη γνωστή μου. Κι έμαθα ότι αυτός πετάχτηκε σαν τη στραβή τσουτσού στον ξάδερφό του ότι αυτός τα είχε πληρώσει τα 40, πίσω απ'την πλάτη μας.
Το θέμα βέβαια δεν είναι αυτό, το θέμα είναι ότι η άλλη τον είχε «κόψει» απ΄την πρώτη φορά που τον είδε ότι είναι μαλάκας και λαμόγιο και το είχε ήδη πει στον ξάδερφο που βγαίνει και ότι δε θέλει επαφές με δαύτον. Ενώ εγώ τα ζώα μου τ’αργά. Πως το κάνει η πουτάνα*;
Τουλάχιστον έχω αρχίσει και ξαναβρίσκω τη φόρμα μου. Κατάφερα δυο μικρές αθλιότητες. Πρώτον, για να τον αποφύγω, δεν άρχισα τις ευγένειες που δεν νοιώθουν τέτοιοι τρελοί πέφτουλες. Στα ίσια «είσαι πολύ γέρος για μένα, μου αρέσουν οι άντρες από 28 και κάτω**». Και παρ’όλ’αυτά δε πτοήθηκε! Επέμενε να βγούμε για καφέ «σα φίλοι»! Τι φίλοι ρε παπάρα; Με έχεις ξαναδεί και προλάβαμε να γίνουμε φίλοι;
Ε πάρε λοιπόν το κινητό μου με ένα ψηφίο λάθος (και όχι το τελευταίο) μπας και καταλάβεις. Και να μη καταλάβεις δεν έχει σημασία αφού δε πρόκειται να με ξαναδείς.
Το μόνο άσχημο πράγμα που μου έμεινε από την όλη βραδιά είναι μια ελαφρά ευκοιλιότητα. Πρέπει να σταματήσω να φοράω ξώκοιλα τα βράδια.


* με την καλή έννοια πάντα
** επίσης είμαι ψηλή

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

Θα γίνω μια κότα.

Το αποφάσισα! Και θα ξεκινήσω με το πιο δύσκολο κομμάτι, το μαλλί, πάρ’αυτά. Μιας και έχει παραμακρύνει και αγριέψει, θα το κόψω πολλά μήκη κοντά στους ώμους, ώστε και κοντό να είναι και να έχει και μια τσαχπινιά, μια πουτανιά, ένα κατιτίς. Θα το κάνω και ξανθιά ανταύγεια, να ολοκληρωθώ η γυναίκα.
Δε θα ξανακυκλοφορήσω ΠΟΤΕΣ με φόρμα, ειδικά μετά τα χθεσινοβραδυνά. Το συνηθίζω που και που, ειδικά αν είναι να πάω σε φίλη μου ν’αράξουμε σπίτι. Αλλά έλα που χτες προέκυψε μπουζούκι κι εγώ ήμουν με τη φόρμα…. Από δω και μπρος ούτε μπαλαρίνες ή τζιν θα ξαναβάλω, μόνο γόβες με τακούνι και ντύσιμο στην τρίχα.
Επίσης πρέπει ν’αρχίσω να συχνάζω πιο πολύ σε μπουζούκια. Μήπως και να σταματήσω να βρίζω σα βαρκάρης; …. Αυτό θα το σκεφτώ, είναι πολύ δύσκολο.
Και δε θα ξαναβγώ άβαφη πρωί πρωί στις ρούγες εφτά η ώρα να πάω στη δουλειά. Θα είμαι με τη βλεφαρίδα κάγκελο και το μεηκάπ καμπούκι από την ανατολή ως τη δύση του ηλίου. Με το νύχι θα έχω ένα μικρό πρόβλημα, μιας και δυσκολεύομαι να το διατηρήσω μακρύ και άψογα βαμμένο πάνω από 2 μέρες στη σειρά.
Αυτά είναι τα δύσκολα. Τα υπόλοιπα τα ‘χω. Έτσι κι αλλιώς δυσκολεύομαι ν’ακολουθήσω μα σοβαρή συζήτηση, όχι γιατί είμαι αμόρφωτη και δε κατανοώ υψηλά νοήματα και δεν έχω επιχειρήματα, αλλά επειδή αναγκάζομαι να διακόψω την κάθε κουβέντα καμιά δεκαριά φορές γιατί ξεχνάω/ μπερδεύω τα πρόσωπα και πρέπει να μου εξηγήσουν ποιος είναι ποιος. Όπως στα Αρίων, που είχαμε μια άσχετη συζήτηση και ξαφνικά κάποια πέταξε το όνομα της Ζήνας και κόλλησα: «Αυτή με το μεταλλικό μπούστο;»
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο έτσι κι αλλιώς.
Το άσχημο είναι ότι θα πρέπει να σταματήσω ΤΕΛΕΙΩΣ να βλέπω αστυνομικά, όπως CSI και Law& Order. Θα δώσω μεγαλύτερη έμφαση στο δελτίο ειδήσεων του Σταρ (ωραία), θα βλέπω Θέμο και «Παρουσιάστε» (επίσης ωραία, είναι και ο Ψινάκης εκεί που κάτι μου κάνει) και «Παρατράγουδα» (κάποια πατέντα πρέπει να γίνει με αυτό, δε πιάνω Άλτερ) και «Τιβιτιγκλόν». Με τα μεσημεριανά (Τατιάνα και όποια άλλη) δε ξέρω τι θα κάνω, μιας και δε τα πολυπρολαβαίνω.
Α, και να κόψω τελείως τη λογοτεχνία. Έχω δύσκολο πρόγραμμα αυτό το χειμώνα. Ειλικρινά δε ξέρω αν θα τους πιάσω τους στόχους.

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Πάει....

Είμαι απαρηγόρητη.
Πάει ο παρ’ολίγον σύζυγός μου και πατέρας των 13 παιδιών μου. Πάει το καμάρι του μπλογκινγκ, ο πρωταγωνιστής του θεατρικού «Το Κοράκι της θύμησης» που θα παρουσιαζόταν σε πάρκινγκ στην αμερικάνικη ομογένεια, ο χοντρουλός Μάρλον Μπράντο των πουλιών.
Μας αφήνει ο τριχωτός ανθοπώλης Β’, σερβιτόρος σε συνοικιακή πιτσαρία και κρυφός πόθος της Σικιάς. Πάει ο εραστής των γαριδών με φέτα στο φούρνο.
Στην ουσία «νεκρώνεται» το πρώτο μπλογκ που έβαλα στην λίστα συνδέσμων μου, γι’αυτό είμαι και συναισθηματικά συνδεδεμένη μαζί του. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που το άνοιξα το ρημάδι το μαγαζί μου, επειδή είμαι και άσχετη, έπαιρνα τηλέφωνα το "Παπί" να μου πει τι κάνω μετά και τι στον πούτσο ζητά ο μπλόγκερ από μένα, αλλά το "παπί" ήταν μακριά από υπολογιστή, οπόταν πήρα τον Μπιλλζούκ και με βοήθησε.
Από την μαύρη εκείνη ώρα που το έμαθα κλαίω και οδύρομαι ακατάπαυστα και σουρομαδιέμαι σαν βαρυπενθούσα μανιάτισσα. Γιατί τέτοιο βαρύ χτύπημα της μοίρας;
Χρήζω ψυχολογικής υποστήριξης, στοργής, φροντίδας και προδέρμ.
Χρήζω επίσης μερικών σουβλακίων από το Ντερλίσιους για να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου που τρέμουν.
Χρήζω και μιας περούκας.
Γιατί μας το έκανες αυτό τσουπωτό αγόρι;
Και, κυρίως, από πού θα μαθαίνω εγώ όσα δε μαθαίνω από το έγκυρο δελτίο;
Που μας αφήνεις έρημους και σκότεινους και ανενημέρωτους;
Είμαι τόσο ταραγμένη που έκανα 2 φορές προσπάθεια για σύνδεση γιατί έγραφα λάθος το μέηλ μου!
Άσπλαχνε, νιώθω σαν ορφανή στους 5 (και όχι στους 31) δρόμους.
Και προχωρώ σε απεργία διαμαρτυρίας. Δε θα κάτσω στο μπισκοτάκι μου μέχρι να ξαναρχίσεις να γράφεις κανονικά και τακτικά!
Τέλος!

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007

ΙSO γάμου

Μιας και το θέμα είναι πιο επίκαιρο από φρεσκοτηγανισμένη πατάτα (http://thialena.wordpress.com/), σκέφτομαι τι κουλά λέει ένας παντρεμένος στην περαστική γκόμενα για να του κάτσει.
Π.χ., η γυναίκα μου δε με καταλαβαίνει, νιώθω τόσο μόνος, ο γάμος μου έχει βαλτώσει, δεν είμαι πια ερωτευμένος μαζί της, δε με καυλώνει πια.
Ε χώρισε ρε παπάρα αφού δε σε καταλαβαίνει και ΜΕΤΑ ψάξε να βρει μια που να σε καταλαβαίνει, σε καβλώνει και θα την ερωτευτείς.
Δε χωρίζω για χάρη των παιδιών. Να ξενοπηδήσεις για χάρη των παιδιών θα το κάνεις και αυτό;
Δεν είναι καλή στο κρεβάτι. Αν μετά από τόσα χρόνια δεν της έχεις δείξει πώς να σε ικανοποιεί, τότε κι εσύ εξίσου χάλιας είσαι.
Την παντρεύτηκα για τα λεφτά της.
Τι να πω τώρα; Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Ούτε αυτή της αρσενικής πουτάνας. Πόσα θα μου ζητήσεις εμένα;
Την αγαπώ τη γυναίκα μου, δε θέλω να χωρίσω, αλλά άνθρωπος είμαι κι εγώ, δε μπορώ να τρώω κάθε μέρα μπριζόλα. Να σε πάω στα ΜακΝτόναλντς να σε κεράσω ένα τσηζ;
Και εκείνη με κερατώνει! Δηλαδή κρατάτε σκορ στο σπίτι;

Αυτή τη στιγμή δε μπορώ να σκεφτώ άλλες παπαριές. Αλλά όποιος παντρεμένος θέλει είναι ευπρόσδεκτος να πει τη δική του για να του απαντήσω αναλόγως.

Γιατί ΟΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΗ.

Συμπληρωματικά:
-------------------------------------------
*(πατατούλα)
Θα χωρίσω συντομα! Αμε, μέχρι τα Χριστούγεννα/ το Πάσχα, να τελειώσουν τα παιδιά το σχολείο, μην τους δημιουργήσουμε ψυχικό τραύμα και πάνε μούτσοι στα καράβια, να παντρευτούν τα παιδιά μην αποκτήσουν πάλι ψυχικό τραύμα και μας βγουν πούστηδες/ λεσβίες.
Μένουμε στο ίδιο σπίτι αλλά ο καθένας κάνει την ζωη του. Αυτή το ξέρει; Εσύ τσιγκουνεύεσαι να μετακομίσεις μόνος;
Δεν μπορώ να χωρίσω γιατί έχουμε κοινό ταμείο-δική μας δουλειά. Δλδ μας λέει ότι είναι φτηνιάρης/τσιγκούναρος με περικεφαλαία; Ή ότι η γυναίκα του είναι αρκετά επαγγελματίας για να είναι συνεταίρος σε επιχείρηση αλλά όχι αρκετά ώστε να μπερδεύει το μουνί της με τη μπίζνα; Διότι συστημένη εταιρεία που να επέρχεται λύση σε περίπτωση διαζυγίου δεν υπάρχει νομικά.
Είναι η γυναίκα μου άρρωστη!! Δεν μπορώ να την χωρίσω!! Και πόσα χρόνια τώρα είναι άρρωστη κι εσύ ξενοπηδάς; Είσαι δηλαδή αναίσθητος και το δηλώνεις! Και ποια ακριβώς αρρώστια έχει; Μπορείς να περιγράψεις την αρρώστια 2 φορές;
* (sousou delatroba)
Την παντρεύτηκα γιατί έμεινε έγκυος. Και αυτό έγινε προπολεμικά που δεν υφίστατο απλή αναγνώριση τέκνου δίχως γάμο; Πόσων αιώνων είσαι; Και, φαντάζομαι, δε χωρίζεις για το παιδί...
Όταν την παντρεύτηκα ήμουν μικρός κι ανώριμος. Ακριβώς κα Σουσου, τώρα που ωρίμασε γιατί δε χωρίζει; Γνωρίζω προσωπικά άλλους που χώρισαν σε λιγότερο από χρόνο.
Θα τη διαλύσω αν της ζητήσω διαζύγιο. Ναι, προφανώς το να μη χωράει να περάσει η γυναίκα απ'τις πόρτες δε τη διαλύει. Χώρια που είναι και δαπανηρό να πρέπει ν'αγοράζει κάθε τόσο το βερνίκι με τα κιλά. Μήπως να της στείλω δώρο τρια κιλά της καημένης;

Είμαι λίγο πικρόχολη, το ξέρω, αναγνωρίζω ότι μπορεί ο καθένας ξαφνικά να ερωτευτεί, αλλά οι παντρεμένοι γύρω μου δεν παύουν να με απογοητεύουν....

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Με μαλώσανε!!!

Eίχε χτες μια όμορφη μέρα....
Το πρωί ρε. Γιατί μετά γαμήθηκε. Ξύπνησα κι εγώ ορεξάτη απεργούσα και έφτιαξα ένα πλούσιο πρωϊνό. Έκανα ένα ζεστό μπάνιο. Έβαλα για πλύσιμο το κάλυμμα του καναπέ και άρχισα να στεγνώνω τα μαλλιά μου. Αφού ντύθηκα, έριξα τυχαία μια ματιά στο πλυντήριο και φρίκαρα.
Ακριβώς όπως σε κάτι αμερικάνικες ταινίες που βλέπεις τον γκαφατζή που πάει πρώτη φορά να πλύνει στο πλυντήριο και βάζει πιο πολύ απορρυπαντικό και γεμίζει αφρούς το πλυντήριο. Μετά γεμίζει αφρούς και το δωμάτιο, αλλά εγώ το πρόλαβα πιο νωρίς. Άδειασα τον κάδο και ξανάβαλα την πλύση.
Και ξεκίνησα ανέμελη και χαρούμενη τσούκου – τσούκου με το μπαστουνάκι μου, επιβιβάστηκα στην άμαξά μου και ξεκίνησα για τας εξοχάς και συγκεκριμένα για την ειδυλλιακή Αγία Παρασκευή να βρω καινούρια γυαλιά και να πιω το τήλιο μου στον ήλιο.
Αφού μάζεψα και μια φίλη μου στην άμαξα, και με πήγε σε ένα γνωστό της για να κάνω τα καινούρια μου γυαλιά, πήγαμε για το τήλιο που λέγαμε. Αφού ήπιαμε το ρόφημά μας και θάψαμε όλους τους γνωστούς που ήταν για θάψιμο σε απόσταση 500 χλμ., είπαμε να ξεκινήσουμε για το δρόμο της επιστροφής. Αμέσως πριν φύγουμε τσέκαρα το κινητό μου, διότι είχε και φασαρία και μια οικοδομή δίπλα κι εγώ βαριακούω. Καμία κλήση. Χαιρετίσαμε έναν γνωστό της φωτογράφο και μετά επιβιβαστήκαμε στην άμαξα. Ε μετά από δυο λεπτά με πήραν να με μαλώσουν. Οι υπόλοιπες φίλες μου είχαν προλάβει και να με πάρουν τηλέφωνο στο κινητό, και στη δουλειά και να ανησυχήσουν επειδή δεν απαντούσα. Σε μια κλήση! Μόνο.
Αγαπητές μου φίλες, κατανοώ ότι λογικό είναι να ανησυχείτε λίγο αυξημένα μιας και στην ηλικία μας θερίζουν τα εμφράγματα και τα εγκεφαλικά.
Αλλά όχι κι έτσι. Λες και θα με βρίσκανε σε χαντάκι επειδή δεν απάντησα σε μια κλήση.
Mε κάνατε όμως να σκεφτώ το βραδάκι. Ενώ είμαι λέει πρώτη και πανέξυπνη σε πράγματα που δε τα πιάνουν πάντα ή ακριβώς ή πρώτες οι υπόλοιπες, στα υπόλοιπα είμαι γειάσου, ζω σ'ένα παράλληλο σύμπαν. Αυτό περίπου δεν είναι περιγραφή ενός αυτιστικού, με τον τρόπο του, ατόμου; Είμαι λοπόν ένα αυτιστικό!

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007

live report

Σήμερα που δεν έχω και τα νεύρα μου, θα σας ενημερώσω πως πέρασα στο λάιβ της Σόνιας (http://satya-theblackbirds.blogspot.com/).
Aφού μου βγήκε ο πάτος να φτάσω, επειδή κάνουν έργα στην Αγίας Φωτεινής κι έκανα ένα σωρό κυκλους και πάρκαρα στου διαόλου τη μάνα. Μάλιστα σε ένα στενάκι μπλόκαρα πίσω από ένα μίνι βαν με μια δεκαμελή οικογένεια (παιδάκια, θείους κ.λ.π.) που ξεφόρτωνε τους μισούς, οι οποίοι αποχαιρετιόντουσαν περιπαθώς με τους άλλους μισούς στη μέση του δρόμου. Μάλλον οι πρώτοι μισοί φεύγανε μετανάστες στην Αμερική για πάντα. Ευτυχώς που φορούσα τις φλατ μπαλλαρίνες μου.
Συνοδευόμουν από 2 άσχημους άντρες τον Πα-βλήτο (http://epeidh-mporw.blogspot.com/) και τον Ξιπόλητο (http://footblogi.blogspot.com/), που είχε και άπλυτα τα πόδια του, όχι μόνο ξιπόλητα.
Επίσης συνοδευόμουνα από μια ξανθιά βόρεια μπέμπα, που με που με τάισε σουπίτσα αγκαλιά αργότερα, στον Ζήκο. Πράγμα βέβαια που εξαγρίωσε το μπισκοτάκι μου , όταν έμαθε και ότι η Σόνια μου έκανε κοπλιμέντο για τα μαλλιά μου και την ομορφιά μου.
Ωραίο το πρόγραμμα, αλλά πολύ μου έλειψε ο Τσιμπούκης, εκείνο το ωραίο ξουρισμένο γκομενάκι. Κρίμα κι έλεγα να του την πέσω. Υπήρχε βέβαια το παιδί-ελατήριο αλλά δεν είναι το ίδιο. Υπήρχε και δεύτερη τραγουδίστρια, μια γλυκιά ξανθιά μικρούλα, που έχω την εντύπωση ότι άρεσε σε έναν από τους 2 άσχημους συνοδούς μου.
Η παρτούζα ολοκληρώθηκε με την εμφάνιση της Έβης (http://evieninja.blogspot.com/), η οποία προσπάθησε με θωπείες, ψεύτικες υποσχέσεις (έλα στο τραπέζι μας, θα περάσει και η Μισιρλού - http://misirlousingstheblues.blogspot.com/) και κολακείες να με απομακρύνει από τους υπόλοιπους να με παρασύρει στο τραπέζι της σαν κατσικούλα μακριά από το κοπάδι της.
Ο πρόβατος (http://provatos.blogspot.com/) μας έστησε για εντελώς ταπεινούς και ιδιοτελείς λόγους. Αίσχος και ντροπή!
Ενδέχεται να ξαναπάω συντόμως, μια και η φίλη μου η Θεοπούλα θέλει να πάμε μαζί με τον Μπιλλζουκ (http://billzk.blogspot.com/).

Καθημερινά αντικείμενα μιας αγριεμένης γραίας.

Ανταποκρινόμενη κουτσά-στραβά στην πρόσκληση της θείας Λένας, θα αναφέρω λίγα αντικείμενα της καθημέρινότητάς μου. Όχι πολλά, αλλά μη με παιδεύετε πολύ, άρρωστη γυναίκα.



Κατ'αρχήν ο καναπές μου. Περνάω πολύ χρόνο πάνω του. Πάνω του τρώω, πάνω του βλέπω ξαπλωτή τηλεόραση, πάνω του με παίρνει ο ύπνος, πάνω του καθίζω τις φίλες μου, πάνω του κάνω και σεξ ενίοτε. Τι το ήθελα το κρεββάτι; Προσοχή, τη φωτό τη βρήκα από το ίντερνετ. Μόνο τον καναπέ έχω, όχι το κουλό χαλί και το εμετικό τραπεζάκι ή το παραβάν γύρω-γύρω.
Εν συνεχεία ην οι μπαλλαρίνες μου. Επειδή είμαι κοντή πρέπει να φοράω χαμηλά παπούτσια, ειδικά όταν βγαίνω με τους δεσμούς μου που είναι συνήθως ψηλοί, για να διατηρείται η ισορροπία και να φαίνομαι κοντή. Επιπλέον με βολεύουν και χέστηκα να δείχνω πιο ψηλή αν είναι να πονάνε τα ποδαράκια μου.




Μπισκοτάκι γεμιστό! Τρελλαίνομαι. Και να τα τρώω και για το μπισκοτάκι μου.






Και ένα απαραίτητο αξεσουάρ της σύγχρονης γυναίκας, σαν εμένα. Φοριέται από το πρωΐ μέχρι το βράδυ, στο σπίτι και το γραφείο.

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007

Όνειρα

Δε πιστεύω στα όνειρα. Δε πιστεύω ότι ό,τι βλέπω θα μου συμβεί. Δεν περιμένω ας πούμε να δω στην πραγματικότητα άγνωστους άντρες στο χωλ μου να μιλάνε δίχως ήχο στους τοίχους, σαν κάτι εφιάλτες που βλέπω.
Συνήθως ξέρω πότε είναι όνειρο. Όπως μια φορά που έβλεπα έναν μελαχροινό κοκαλιάρη με τεράστιο παλτό στην κουζίνα του πατρικού μου να πετάει μεταλλικά αστεράκια νίτζα, πρώτα στους γονείς μου. Κι αφού τους πέτυχε στη δική μου κοιλιά. Το τράβηξα και του το έμπηξα στην καρδιά.
Κι όμως υπάρχουν φορές που ξυπνάω θυμωμένη ή πληγωμένη, παρ ’όλ’ αυτά. Όπως τότε που έκανα πρωί πρωί σκηνικό σ’ έναν γκόμενο επειδή ξύπνησα μεσ’τα νεύρα και τη ζήλια. Τον είχα δει να χαμουρεύεται και να φλερτάρει με μια παλιά μου συμμαθήτρια απ’ το λύκειο….
Ή σήμερα αξημέρωτα που ξύπνησα κλαίγοντας επειδή οι άλλες τρεις οι σακαφιόρες είχανε βγει στα γενέθλιά μου χωρίς εμένα. Και ούτε τηλέφωνο δε με πήρανε για ένα «χρόνια πολλά». Κι όταν τις έπαιρνα, δήθεν αθώα, να μάθω τι θα κάνουν απόψε μου απαντάγανε απότομα και μου το κλείνανε οι ρουφιάνες. Το πρωί ξύπνησα με πρησμένα μάτια. Φίλες σου λέει μετά….
Νιώθω μια απέραντη θλίψη σήμερα….



Up date: Ζητώ να μου δανείσουν ένα ντέφι. Επείγομαι λιγάκι, το χρειάζομαι μέχρι αύριο το βράδυ που είναι να πάω σε μια εθνικοσοσιαλιστική μάζωξη και λέω να ντυθώ τσιγγάνα.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Tο προηγούμενο βράδυ…

κλασσικά, με πήρε ο ύπνος στον αγαπημένο μου παρδαλό καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση. Μόνο που αυτή τη φορά κοιμήθηκα σερί από τις εννιάμιση περίπου ως τις δώδεκα και δέκα ακριβώς. Ξύπνησα και, δίχως να νυστάζω καθόλου, αποφάσισα να μη μεταφερθώ στο κρεβάτι, αλλά να ψάξω μπας και βρω τίποτα να χαζέψω για λίγο, μιας και έχασα και τους «31 δρόμους», και τι θ’ απογίνω τώρα.
Ε, το δεύτερο κανάλι που έβαλα ήταν ο ΣΚΑΙ και έμεινα ενεή. Κυριολεκτικά έπεσα πάνω σε κάτι που ποτέ δε θα φανταζόμουνα ότι έχει γυριστεί για την τηλεόραση. Μια ιστορία από τα αγαπημένα αναγνώσματα της εφηβείας μου. Στην αρχή το έβλεπα χωρίς να είμαι και τελείως σίγουρη, αλλά μετά τις πρώτες σκηνές έμεινα κάγκελο.
Αλήθεια, έχουνε γυρίσει Λάβκραφτ για την τηλεόραση, δεν κάνω πλάκα. Χτες έβλεπα «Τα όνειρα του σπιτιού της μάγισσας» από καθαρή τύχη. Δηλαδή έτσι λέγεται η νουβέλα, η ταινία δεν έχω ιδέα τι τίτλο της δώσανε, δε πρόλαβα και τα γράμματα. Άλλωστε έχω δει ένα σωρό κουλές μετονομασίες. Και επρόκειτο για μια πολύ πιστή μεταφορά του κειμένου σε σενάριο.
Για δες ο ΣΚΑΙ! Και για δες γενικά! Ελπίζω ότι έχουνε γυριστεί και άλλες ιστορίες του Λάβκραφτ και ελπίζω να τις πετύχω. ΣΚΑΙ βάλε κι άλλες! Υπάρχει φαν εδώ!

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007

Την προηγούμενη βδομάδα....

Πήρα καινούριο κινητό. Όπως σχολίασε φίλη μου «Μα το καινούριο είναι χειρότερο απ΄το παλιό!» Φυσικά και είναι. Μένω μόνη σε σπίτι χωρίς σταθερό, αν το ξεχάσω πάλι, όπως πριν από καιρό στη δουλειά, την πούτσισα. Χρειάζομαι μπακαπ. Επιπλέον η ετήσια επιδότηση αυτό κάλυπτε. Και ήθελα και κάτι με ραδιόφωνο. Βαριέμαι να κουβαλάω το αρχαίο μου γουόκμαν και δεν έχω Άη ποντ. Και σιγά μη σκάσω λεφτά για μια τεχνολογία που δε ξέρω να χειρίζομαι. Άλλωστε μ’ αρέσουν οι εκπλήξεις. Δε θέλω να ξέρω τι τραγούδια θα ακούσω. Προτιμώ να μου κάνει έκπληξη ο ντιτζέης του σταθμού. Και κυρίως δε θέλω να μου πιάνουν κουβέντα κακάσχημοι άντρες και παρτσακλές γριές στο λεωφορείο. Με τα ακουστικά είμαι κουφή στους ενοχλητικούς γύρω. Τους αγνοώ επιδεικτικά όταν προσπαθούν να μου μιλήσουν. Και αν επιμένουν τους βάζω να το πούνε 2-3 φορές, μια ενώ φοράω ακόμα τα ακουστικά και μια αφού τα βγάλω. Κοτάνε να συνεχίσουν συζήτηση μετά;
Άντε, καιρός ήταν ν’ ακούω κάτι στο λεωφορείο, μαλακία που δε το είχα σκεφτεί τόσο καιρό, ειδικά από τον Μάρτη, που κάνω μεγαλύτερη διαδρομή με αυτό. Ακόμα πιο πολύ τώρα που χειμωνιάζει και κρυώνω τα πρωινά κι είναι νύχτα ακόμα όταν ξεκινάω να πάω στη δουλειά και δε βλέπεις Χριστό έξω.
Και κρυώνω κι επιτέλους κατέβασα τα χειμωνιάτικα παπά. Καιρός ν’ανεβάσω στο πατάρι και όλα τα ντεμί σεζόν, αυτό που έπαθα χτες βράδυ δε το ξαναπαθαίνω. Ξεκίνησα με δροσιά και πηπ τόε και κατέληξα με μπόρα και βρεγμένα πόδια. Σιχαίνομαι τα βρεγμένα πόδια, κρυώνω ακόμα κι αν δεν κάνει κρύο. Όπως στα γενέθλιά μου πέρσι που ήθελε σώνει και καλά το παπί να πάμε μεξικάνικο, αλλά δεν έβρισκε το μεξικάνικο που είχε κάνει κράτηση και δε το έβρισκα ούτε εγώ. Και δώσ’του και περπατάγαμε στη Γλυφάδα μέσ’τη βρόχα πάνω κάτω να βρούμε το μεξικάνικο κι εγώ πια ήθελα μόνο να γυρίσω σπίτι μου. Όταν πια είχα αρχίσει ν’ απαιτώ να φύγουμε, στο τσακ το βρήκαμε κι εμένα το μόνο που μ’ ένοιαζε ήταν να τρέξω στην τουαλέτα να στεγνώσω με πετσέτες τα παγωμένα βρεμένα μου πόδια.
Πάντα έτσι την παθαίνω το φθινόπωρο, αργώ ν’ αποσύρω τα πέδιλά μου. Χαλί πάντως στο σαλόνι έβαλα.
Κι έχω αρχίσει και να αναρωτιέμαι, αν αυτό που λένε παλιά "μη βλέπεις πολύ τηλεόραση" έχει κάποια βάση. Ειδικά για μένα που επηρρεάζομαι εύκολα. Έχω αρχίσει νε εξετάζω σοβαρά το γεγονός αν πρέπει ν'αποκτήσω μια ομοφυλοφιλική εμπειρία πριν πεθάνω. Έβλεπα το Staight Story χτες. Όταν βρέχει τόσο πολύ δε μ'αρέσει να βγαίνω, αλλά να χουχουλιάζω εντός σα γραία. Αν και δε το είχα ποτέ σε τίποτα να χτυπήσω Γλυφάδα με τις μπόρες και το αρχαίο Ντάτσουν της μάνας μου. Αυτά πριν πάρω δικό μου τουτού, τότε ακόμα που εγώ ήμουν φοιτήτρια και η Γλυφάδα μια ατέλειωτη πισίνα όταν έβρεχε.
(ανεκδοτάκι. η γλυφάδα είναι ΑΚΟΜΑ μια ατέλειωτη πισίνα όταν βρέχει)
Πήρα ΚΑΙ καινούριο πιστολάκι για τα μαλλιά. Χειμωνιάζει και δε μπορώ να τ'αφήνω να στεγνώνουν μόνα τους. Κρυώνω.Καιρός ήταν και γι'αυτό. Από τότε που μετακόμισα βολευόμουν με το ταξιδιωτικό, δεν είχα αγοράσει. Μέχρι που άρχισε να έχει διαλείψεις. Ε λοιπόν η επιστημονική διαπίστωση της εβδομάδας είναι ότι τα καινούρια πιστολάκια τα φτιάχνουν να βγάζουν πιο κρύο αέρα, σε σχέση με τα παλιά. Πχ αυτό που ακόμα έχουν στο πατρικό μου είναι αγορασμένο τουλάχιστο προ πενταετίας και σου ψήνει ελαφρώς το κεφάλι. Το καινούριο τίποτα, ο πιο ζεστός αέρας που βγάζει θεωρείται χλιαρός μπροστά στο παλιό.

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007

Aποτελέσματα 2ης εβδομαδας τρακιν.

γαμησα την θεια μου: ας πρόσεχες
μεγαλα βυζια, ΓΑΜΙΣΙ, σεξ μαρια: δεν έχω. Αλλά είμαι περίεργη να μάθω ποια είναι αυτή η Μαρία που όλοι θέλουν να το κάνουν μαζί της
Βυζακια: Ε, λοιπόν πολλά χρόνια πριν, περπάταγα με μια ξαδέλφη μου στη Ρόδο. Ξανθιά από τους ήλιους εγώ και κοκκινομάλλα εκείνη, όλοι μας περνάγανε για αλλοδαπές. Θυμάμαι λοιπόν ένα σαλιάρη γέρο που πέρναγε μπροστά μας και μας κάρφωνε μονολογώντας «Βυζάκια! Βυζάκια!»
καθαρισμοσ σαλονιου επιπλο μονη: Είσαι μόνη και θέλεις να καθαρίσεις το έπιπλο (κάτι σαν σύνθετο να υποθέσω?)/ τα έπιπλα του σαλονιού. Έχασες. Εγώ έχω επιπλάκια από το ΙΚΕΑ που βγάζω τα καλύμματα και τα πλένω στο πλυντήριο. Όχι θα κάτσω να σκάσω. Όπως σκας εσύ που ψάχνεις στο ίντερνετ.
Κουτσομπολιο: Α με πήρανε πρέφα τι κουτσομπόλα είμαι;
Καλλιέργεια ροδιάς, φυτα μπαλκονια, ποικιλία ντοματας elpida: Όντως πολλοί αγρότες μαζεύονται εδώ. Τσάμπα κόπος. Μπορώ πιο εύκολα να δώσω συμβουλές για το πώς να ξεράνετε ένα φυτό, παρά για το πώς να το καλλιεργήσετε.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΣΤΕΛΝΕΤΕ: Γιατί, πότε στείλατε; Παλιοψεύτες.
τι να βαλω για να ειμαι σεξυ: Τώρα μάλιστα, εδώ μπορώ να βοηθήσω. Να μου στείλετε ολόσωμη φωτό και θα σας απαντήσω γραπτώς.
ρινοπλαστικη φουστανος: Κουλό. Κουλότατο. Αμφιβάλλω αν έχω γράψει οτιδήποτε για αυτά τα 2. Δε με αφορούν, είμαι πολύ ευχαριστημένη με τη μυταρόλα μου και σκοπεύω να την κρατήσω ως έχει.
ορθοπεδικοι, τριπολη:Μπαρδόν; Ούτε με ορθοπεδικό είχα ποτέ νταραβέρια, ούτε με την Τρίπολη. Τι σκατά…. Χάλασε ο γούγλης;
επισμαλτωση μπανιερας: Όχι ακόμα. Άμα χρειαστώ θα σας πω.
εισαι νινι ακομα: Τριαντάρισα, γλείφτη. Κάτι θες εσύ.
ΚΑΛΤΣΕΣ ΜΕ ΔΑΝΤΕΛΑ: Έχω αρκετές. Φορεμένες. Αλλά δε τις πουλάω.
σεξ στην τριπολη: Στην Τρίπολη δεν έχω κάνει.
κακομαθημένες γκόμενες: Εγώ! Εδώ! Πολύ κακομαθημένη.
οι φιλεσ μαζι: Κάνουν πολλά πράγματα, πάνε για ψώνια, μιλάνε γι’άντρες (πως το κάνει, πόσο τον έχει,κ.λ.π.), πάνε σε στριπτιτζάδικα, κ.ά.
syntages mageirikis gia party: http://paolofuego.blogspot.com/, http://www.gourmed.gr/ , http://www.hungry.gr/
ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΚΟΥΡΤΙΝΕΣ 2007, καταλογοσ ικεα οκτώβριος 2007 κρεβατια, ΚΑΝΑΠΕΣ ΜΕ ΠΟΥΠΟΥΛΑ: Εδώ γελάνε. Για κοίτα που στο τέλος θα βγω υπόδειγμα νοικοκυράς και όλοι οι ανοικοκύρευτοι θα τρέχουν σ’εμένα για οικοκυρικές συμβουλές. Και μετά θα έρθει η δευτέρα παρουσία. Εκτός αν το μπλογκ μου φαίνεται να το έχει κανένας επιπλάς/ διακοσμητής….
ζαρας παιδικά: τα μπλουζάκια 12 – 16 μου κάνουν. Αλλά δεν είναι και σπουδαία, μόνο για μέσα στο σπίτι.
Βρομιαρα: Ε όχι και βρομιάρα. Κάθε βδομάδα σφουγγαρίζω. Και ο νεροχύτης μου είναι υποδειγματικός!
χιλιες πιτες: Και πίτες και χίλιες; Εδώ ούτε μια δε ξέρω να φτιάχνω.
σάτυρος πούτσα φωτο: Εννοούμε εκείνα τα αρχαία «πονηρά» αγαλματάκια; Άμα φτιάχνεστε με αρχαιολογικά ευρήματα, εύγε!
έλενα βέντη κοντό μαλλί: Ε; Μπαρδόν; Κουρεύτηκε; Αμα τη βρήκες, δε μας λες κι εμάς;
φωτο απο φυσικα μεγαλα βυζια: ΚΑΙ μερακλής ΚΑΙ επιλεκτικός.
ΜΗΤΡΙΚΟ ΦΙΛΤΡΟ: Όχι εδώ. Δεν έχουμε. Να πάτε αλλού.
θελω να μαζέψω τα χρεη μου σε μια τραπεζα: Που με πήρανε πρέφα ότι είμαι τραπεζικός;
ΖΩΗ ΜΥΡΜΗΓΚΙΩΝ: Άσ’τα. Κωλοζωή.
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ: Υπήρχε (την εποχή μου τουλάχιστον) σχετικό μάθημα. Δε πρόσεχες στην τάξη ε;
"στάθηκα κερί”: Και τι κατάλαβες; Εγώ πάντως τίποτα. Με πέταξε σαν «την τρίχα απ’το ζυμάρ»ι ή σαν «στυμμένη λεμονόκουπα».
βγάζω μπαγιονέτ: Έλεος! Πιάσ’την και στρίψ’την. Πρέπει ν’αναζητήσεις οδηγίες στο ίνερνετ; Εκτός εάν …. Ξανθό σαντρέ ή πλατινέ;
ζωζα μεταξα: Δεν έχω ιδέα ποια είναι αυτή, πείτε με αμόρφωτη, πείτε με απαίδευτη. Και σίγουρα δεν την έχω εγώ! Μα όλοι οι κουλοί σ’εμένα;
αποχη απο sex για το τεστ παπ: Μάιστα. Την προηγούμενη βδομάδα ψάχνανε για καλλιέργεια ούρων. Καλού κακού μη το κάνετε για καμιά βδομάδα πριν το Παπ. Αμαν πια! Σεξομανείς!
Γκαντεμιες: Έχουμε, δε θέλουμε. Χαρακτηριστική περίπτωση τα σκουπιδιάρικα. Πάντα πέφτω πίσω από ένα. Μπορεί και 2, μπορεί και 4. Και πάντα όταν βγαίνω Μ.Παρασκευή, το αυτοκίνητο μπροστά μου είναι το τελευταίο που περνάει πριν κόψει την κυκλοφορία μια μεγάλη και αργή περιφορά επιταφίου. Και 2, και 3.
κολπικη ξηροτητα: Απαντάται στις γραίες. Αγοράστε λιπαντικά.
ΩΤΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, ωτοπλαστικη ταμεια , ωτοπλαστικη λυρας: Αρχίζω να πιστεύω ότι ο κόσμος νομίζει ότι είμαι σε θέση να παρέχω ιατρικές συμβουλές…… Ανησυχητικό. Επίσης ανακαλύπτω οτι με διαβάζουν άνθρωποι με μεγάλα αυτιά.
Νεροκολοκύθα: όχι εδώ αλλά στο http://evieninja.blogspot.com/

AYTA KAI TEΡΜΑ. ΑΡΚΕΤΑ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ.

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007

Μικρός οδηγός νοσοκομείων

Ήρθε η ώρα να καταθέσω την πολυετή πείρα μου σε νοσοκομεία και να μεταλαμπαδεύσω πολύτιμες συμβουλές. Έχω καταφέρει να επισκεφτώ μπόλικα, είτε ως συνοδός είτε ως επισκέπτρια, αλλά να πάω η ίδια στο νοσοκομείο ως ασθενής μόνο μια φορά, που με δάγκωσε μια σαρανταποδαρουσοψαλίδα (ένα καφέ πράμα τελοσπάντων) είκοσι εκατοστά (με το συμπάθειο).
Ευαγγελισμός: της θειάς σου το μπουγαδοκόφινο. Βρώμα, εγκατάλειψη, το απαύγασμα όσων ακούγονται για δημόσια νοσοκομεία. Η μητέρα μου υποστήριζε ότι μια φορά, παλιά, προ τεσσαρακονταετίας, που χειρουργούνταν η γιαγιά μου εκεί είχε κατέβει κατά λάθος βράδυ στο υπόγειο, ενώ έψαχνε την έξοδο. Χαμένη, είδε τρεις τύπισσες με πράσινες ρομπίτσες και τις ρωτάει. Μούγγα οι τύπισσες αλλά με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Όλο τσαντίλα η μάνα μου ξαναμπαίνει στο ανσασέρ και καταφέρνει να βρει το σωστό όροφο. Την άλλη μέρα που ρώτησε ποιες ήταν αυτές οι αγενείς, της απάντησαν ότι δεν υπάρχει προσωπικό στο υπόγειο εκείνες τις ώρες. Επειδή όμως στο υπόγειο είναι και το νεκροτομείο, πολλοί λένε ότι έχουν δει διάφορα. Έχουν το κακό συνήθειο να στέλνουν δολίως ασθενείς σε ιδιωτικά νοσοκομεία, και καλά για εξετάσεις που δεν είναι εφικτό να γίνουν επιτόπου επειδή χάλασε το μηχάνημα, έκλασε ο χειριστής, κ.ά. Και φυσικά, αν το περιστατικό είναι επείγον, δε ξαναγυρνάει πίσω. Γύρνα τη μίζα να πάρει μπρος τ’αμάξι…
Ασκληπείο: Έχει και χάλια παλιά κτίρια σαν του Ευαγγελισμού έχει και καινούρια σαν τα ιδιωτικά νοσοκομεία. Γενικά είναι όλο μικρά κτίρια σε έναν τεράστιο χώρο, σαν κάμπους. Υπάρχουν και γιατροί σούργελα (σαν αυτόν που είδε συγγενή μου με σπασμένο μηριαίο και είπε ότι δεν έχει τίποτα), υπάρχουν και καλοί (σαν αυτόν που είδε συγγενή μου με σπασμένο μηριαίο, αφού φρικάραμε με τον πρώτο, και είπε να ξαναγυρίσουμε σε 4-5 μέρες να ξαναβγάλει ακτινογραφία γιατί το σπάσιμο δε δείχνει πάντα με την πρώτη). Προσοχή στους ζεστούς καφέδες στο κυλικείο, εκεί όταν λένε «ζεστός» εννοούν έγκαυμα στη γλώσσα. Πείτε ότι είστε για να δείτε τον «Τάδε» γιατρό ή για επισκεπτήριο, αλλιώς μέσα με το αμάξι ΔΕ μπαίνετε. Αν πάντως χρειαστώ χειρουργείο θα το προτιμήσω.
Έρρίκος Ντυνάν: της μάνας σου. Όπως είπε ταρίφας: «Καλούς γιατρούς έχει. Καλοί, αλλά χασάπηδες.» Μακριά! Όλοι οι δευτεροκλασάτοι γιατροί που δεν έχουν τα προσόντα για να προσληφθούν σε δημόσιο νοσοκομείο αλλά έχουν μπάρμπα στην Κορώνη, προσλαμβάνονται σε ιδιωτικά, δε το ξέρατε; Σούπερ λουξ κυλικείο, και με κανονικά φαγιά, πανάκριβο. Και παραμάγαζα με διάφορα χρειαζούμενα είδη και γκιφτσοπ. Κανονική παραδορουφήχτρα όλο το νοσοκομείο. Και όλα για το θεαθήναι. Σπεκτάκιουλαρ όμως, μέγκλα. Με τα θαυμάσια δωμάτια, τις σπαστικές καθαρίστριες που πρέπει να σηκώνεις κάθε πέντε λεπτά τα πόδια σου να σκουπίσουν, την λουξ κατασκευή. Άμα θελήσω πανάκριβο ξενοδοχείο με ιατρική υποστήριξη στα γεράματα, θα το προτιμήσω.
Ερυθρός Σταυρός: Λίγο μπάτε σκύλοι αλέστε, αλλά καλύτερο μου φάνηκε από τον Ευαγγελισμό. Λίγο οι ασθενείς της εντατικής (όσοι είναι σε θέση δηλαδή) σουλατσάρουν στους διαδρόμους άμα γουστάρουν.
Γ. Γεννηματάς: Τα επείγοντά του μαζεύουν τους πιο άσχημους άντρες που έχω δει ποτέ. Και (στάνταρ) πολλά τζάνκια και τσιγγάνους. Για να πας στα Επείγοντα πρέπει να κάνεις το γύρο του κόσμου και μετά να ξαναβγείς στην είσοδο, να παρκάρεις στο πάρκινγκ και να ξαναπάς στα Επείγοντα (αν είσαι συνοδός) ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ. Γι’ αυτό έχε και κάτι φαγώσιμο μαζί αν στο δρόμο σε πιάσει πείνα. Κατά μια κουλή σύμπτωση και στα 2 τελευταία νοσοκομεία τα Επείγοντα είναι δίπλα ακριβώς στο Ψυχιατρικό.
Ιπποκράτειο: Δε πρόλαβα να δω πολλά. Έχει πάντως ριψοκίνδυνο προσωπικό, έτοιμο να πειραματιστεί με τους ασθενείς. Προθυμότατοι να κάνουν κορτιζόνη σε άτομο που δεν είχαν το ιστορικό του και που δεν ήξερε αν είναι αλλεργικό ή όχι. Το μόνο που έκαναν ήταν να με κρατήσουν για παρακολούθηση για ένα μισάωρο. Αφού δε τουμπάνιασα με διώξανε. Στου κασίδη το κεφάλι….
ΚΑΤ: Νύχτα μπήκα νύχτα βγήκα, άποψη γιοκ. Ωραίος χώρος, που μπορείς να κάνεις νυχτερινό παρτάκι στο δωμάτιο (αν είσαι σόλο) χωρίς να σου φωνάξουν. Και σου φέρνουν και γλωσσοπίεστρα αν δεν έχεις κουταλάκια για την τούρτα.

Γενική συμβουλή: Αν είστε συνοδός (και όχι ταβλιασμένος σε φορείο) να σηκώνεστε συχνά και να φοράτε φλατ παπούτσι, ώστε να μη σας νιάξει αν χάσετε την καρέκλα σας. Εγώ μια φορά από το πολύωρο καθισιό έπαθα ένα «τράβηγμα» και παραλίγο να φύγω κουτσή….

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2007

Σκουπιδαριό.

Οι γέροι άνθρωποι δε πετάνε τίποτα. Τίποτα όμως! Ειδικά όσοι έχουν περάσει και μια κατοχή και πάσχουν από το σχετικό σύνδρομο. Κατανοητό να θέλουν δίπλα τους τις αναμνήσεις τους. Αλλά όταν βλέπω να μαζεύουν σκουπίδια – κυριολεκτικά – βγαίνω απ’ τα ρούχα μου.
Το πατρικό μου είναι ένα απέραντο νεκροταφείο χαλασμένων ηλεκτρικών συσκευών. Πέρ’από την αρχαιολογική αξία που έχουν, είναι πέραν πάσης ελπίδας επιδιόρθωσης, λόγω ακριβώς της αρχαιότητας αυτής. Ηλεκτρικές συσκευές τριακονταετίας ΔΕ φτιάχνονται. Πρώτον διότι κανείς δε πρόκειται να ζαλωθεί τα τεράστια αυτά τέρατα να τα πάει στο σέρβις της εταιρείας που βρίσκεται στου διαόλου τη μάνα. Δεύτερον επειδή πλέον δεν υπάρχουν ανταλλακτικά.
Παρ’όλ’αυτά δε τα πετάμε! Με την ελπίδα ότι θα βρεθεί κάποια μέρα, μαγικά, στο σπίτι κάποιος τεχνικός με το σωστό ανταλλακτικό να τα φτιάξει. Και μετά – γιούπι! – θα έχουμε δυο! Να δω τι θα τα κάνουμε! Διότι βέβαια, μιας και δε δουλεύει το ρημάδι, έχουμε αναγκαστεί ν’αγοράσουμε καινούριο.
Στο μεταξύ δε πετάμε και το παλιό. Μέχρι να βρεθεί (μαγικά) αυτός ο τεχνικός μαζεύουμε. Σπασμένους ανεμιστήρες (της πλάκας), ηλεκτρικές σκούπες (αρχαία τέρατα), παλιά χριστουγεννιάτικα φωτάκια, κ.λ.π.
Ή αρχαίες συσκευές που δουλεύουν αλλά πλέον είναι παρωχημένες (οι αναμνήσεις που λέγαμε). Εμείς έχουμε παλιά μαγνητόφωνα με μομπίνες, γραφομηχανή (!), ραπτομηχανή, και δε μπορώ να θυμηθώ τι άλλο.
To θέμα είναι τι σκατά κάνεις όταν έχουν φρακάρει όλοι οι αποθηκευτικοί χώροι και τα σαπάκια επεκτείνονται πλέον στους κυρίως χώρους του σπιτιού. Έχω αρχίσει μεν να πετάω κρυφά τα χαλασμένα – αν το πάρει πρέφα θα γίνει της μουρλής – αλλά αυτά πολλαπλασιάζονται με ταχύτατους ρυθμούς. Όταν είδα να μου έχει κοτσάρει τον χαλασμένο αποκωδικοποιητή της NOVA (7ετίας+) κάτω από τον καναπέ του σαλονιού, ΕΓΙΝΕ της μουρλής. Κι ας μη μένω πια εκεί.
Προς το παρόν η γυναίκα που έρχεται σκάει στα γέλια όταν με βλέπει να μεταφέρω κρυφά και τρέχοντας (σαν κομάντο σε ειδική αποστολή) κάποιο από αυτά στα σκουπίδια πίσω από την πλάτη του πατέρα μου, όταν δεν κοιτάει. Τι να γίνει; Αν τη βάλω να τα πετάξει εκείνη θα την απολύσει.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

Αποτελέσματα της 1ης βδομάδας τράκινγκ

ΒΑΝΑ ΜΠΑΡΜΠΑ ΗΛΙΚΙΑ: Λυπάμαι, δεν έχω ιδέα πόσων ετών είναι. Γύρω στα 50….

Κατηγορία ΣΕΞ:
κοιλαράς σεξ, σεξ μαρια, ιστορίες με κτηνοβασία, χοντρες με μεγαλα βυζια , φωτο σεξ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΣΕΞ, ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΔΟΜΑΖΟΧΙΣΜΟΥ, κτηνοβασία, καυλιαρα πεθερα : Είναι προφανές, οι ίδιοι ανώμαλοι που μπαίνουν στην κωλόγρια μπαίνουν κι εδώ. Ειδικά εσύ με την πεθερά. Κωλόγρια σε πειράζει που τους μοιραζόμαστε; Όχι παιδιά, λυπάμαι, εδώ δεν έχει σεξ, είμεθα αγάμητοι.
ΝΑΝΟΣ ΣΕΞ: Υποψιάζομαι ότι πρόκειται για τον νάνο της Τινκ που ψάχνει για σεξ. Νάνε, ισχύει ότι και για τους αποπάνω.
εχει πεσει μεγαλη αγαμια : Ασυζητητί.
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΠΟΥΤΑΝΕΣ: Χμμμ χμ χμ, δε μπορώ να βοηθήσω, δεν έχω πάει καν ποτέ στη Βουλγαρία
έπαιρνα πίπα : Και θες να σε βλέπεις;

Φούρλες: Μόνο στην Πελοπόννησο, αμα θέτε. Αμα θέτε αλλού, να πάτε σε άλλο μπλογκ.

ξερα φυλλα: Κι εγώ το έχω αυτό το πρόβλημα τώρα το φθινόπωρο στο μπαλκόνι μου. Πιάσε μια σκούπα τεμπέλη.

"παλια ρουχα": Δώσαμε, δε θέλουμε. Αν θέλετε να δώσετε όμως, υπάρχει η ενορία του Τιμίου Σταυρού στην Κυψέλη που διαχειρίζεται. Αν πάλι θέλετε, να μου πείτε τη δ/νσή σας να σας στείλω τα δικά μου, αν δηλαδή έχετε κανένα παιδάκι μέχρι 16 χρονών.

Ενσημα: Μάνα δε μου κολλάν’ τα ένσημα; Και πάλι λυπάμαι, δεν έχω ένσημα, ούτε είμαι στο ΙΚΑ.

ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ ΟΝΕΙΡΟ: ΟΚ να το καταλάβω, έχω αφηγηθεί κανά δυο όνειρα. Μυρμήγκια όμως; Θυμήθηκα που έλεγα «μυρμήγκια» όλο τσαντήλα στη μάνα μου τα μεσημέρια που γύρναγα από τον παιδικό σταθμό και με ρώταγε ΚΑΘΕ ΓΑΜΗΜΕΝΟ μεσημέρι τι έφαγα.

ΕΦΗΒΟΙ ΚΑΙ ΑΘΕΪΑ: Ναι, το παθαίνουν αυτό οι έφηβοι. Κι εγώ στα 12 το έπαθα. Μετά μεγάλωσα, ωρίμασα, καταστάλαξα σε λιγότερο ριζοσπαστικές λύσεις και στον αγνωστικισμό

ΔΗΛΩΣΗ ΟΙΚΙΑΚΟΥ ΒΟΗΘΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ: Γαμιέται. Όποιος θέλει να υποβάλλει ερωτήσεις, μπορώ να βοηθήσω αναλυτικά.

λουκούμια : Εγώ. Αλλά δε νομίζω ότι αυτό ψάχνατε.

παιχνίδια μπαρμπι: μπλιαχ! Ουστ! Όξω από δω και μη ξαναπατήσετε. Σιχαίνομαι και τα παιδιά, και τα παιδικά παιχνίδια και τη Μπάρμπι, τη ξανθιά ανεγκέφαλη πουτάνα. Ξέχασα: Die Barbie, die!

χαχαχαχαχα....: το γέλιο μακραίνει τη ζωή.

3A : Θα έλεγα ότι πρόκειται για τη γνωστή μάρκα οσπρίων, μέχρι που είδα και το 3B 3D. Σουτιέν ψάχνετε ε; Εγώ φοράω 2Β, να ψάξετε αλλού.

Σταφυλι: Εμεις οι 2 οι φίλοι που τρώμε το σταφύλι…

Αγγελική Δαλιάνη φωτογραφίες όμορφη, αγγελική δαλιανη προσωπικες στιγμες : εσύ ο δεύτερος, θες τις προσωπικές της στιγμές ως όμορφη η ως άσχημη;

οδηγοι για κουρτινες, κουρτινόξυλο κρέμασμα : Ειδικότης μας, να βοηθήσωμεν

καλλιέργεια ούρων ημέρες αποχής: Ημέρες αποχής από το σέξ πριν την καλλιέργεια; Θα σας γελάσω, δεν κάνω σεξ.

έλενα βεντη: Ωπα! Μεγάλε εδώ είσαι! Γνωριζόμεθα και προσωπικά με την κυρία. Καλά, σε επιπίπεδο χειραψίας μόνο, αλλά το χειμώνα πέρυσι είχα πάει στο μαγαζί της κάποιες φορές. Για φέτο, δε ξέρω που τραγουδάει.

άνεση σε 50 τετραγωνικά : ΚΑΙ εμφάνιση ΚΑΙ άνεση. Αλλά λυπαμαι, δε σκοπεύω να σας καλέσω σπίτι μου, ούτε να δημοσιεύσω φωτό.

δεν εχω τιποτα δε θελω τιποτα ειμαι ελευθερος: Επίσης είστε και λάθος. Το σωστό είναι «Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος»

ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ: πολλή απελπισία ρε παιδί μου ….

Γυμναστήρια Γλυφάδα Αργυρούπολη: Έχει ένα σωρό, αλλά εγώ το έχω κόψει.

χιου λώρη: Ασ’τον κάτω μωρή, εγώ τον είδα πρώτη, δικός μου είναι κάργια

λιπανση ροδιας: Ε; Μπαρδόν; Ελπίζω ότι δε θέλει να λιπάνει τη μπλόγκερ ροδιά σεξουαλικώς, αλλά έχει ροδιές και θέλει να βάλει λίπασμα. Και πάλι λυπάμαι, αλλά τα φυτά δίπλα μου πεθαίνουν.

ΣΠΟΡΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ: Εννοεί ότι θα σπείρει μυρμήκια;;;; Ή ότι θέλει να προστατέψει τη σπορά του από τα μυρμήγκια;;;; Και πάλι σας παραπέμπω στο κείμενό μου «τα φυτά δίπλα μου πεθαίνουν». Πάντως πολλούς γεωργούς μαζεύω. Απροσδόκητα..

πωσ να γιορτασω την επετειο: Με μια ωραία πλατινόδετη διάφανη κοτρώνα με τεράγωνο κόψιμο και δε θέλω γυφτιές.

συνεντευξη για βοηθο λογιστη : Μπήκατε εδώ μέσα για να σας πάρουν συνέντευξη;;;;;;

Αργυρώ - γυμνή φωτογράφηση: Ποια Αργυρώ; Η παλιά μου φίλη; Η οδοντογιατρός μου; Αν ήσασταν λίιιγο πιο σαφής, μπορεί να ήσασταν και πιο τυχερός.

εχω προβλημα σου λεω: Ότι πεις. Μαζί σου.

να βγάλεις το μαγιώ μέσα στη θάλασσα και να είσαι "ελεύθερος" : ελεύθερος να κλάσεις; Να χέσεις; Να κατουρήσεις;

ωραιος κωλος : Μερσί μποκού.

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007

Δε θα το ξανακάνω!

Δεν είμαι καν σίγουρη γιατί το κάνω. Από ανασφάλεια μάλλον. Εμπιστεύομαι αρκετά τα ένστικτά μου για να τ’ ακολουθήσω, αλλά όχι αρκετά για να τα φωνάξω δυνατά.
Συνάντησα τον «Αναξίμανδρο» το Σαββατόβραδο, ενώ πήγαινα κάπου. Όπως ήμουνα σταματημένη σε κόκκινο ακούω ένα γκάρισμα «Τανίλαααααααα». Γυρνάω και για λίγο κόλλησα. Στην αρχή δε κατάλαβα ποιος ήταν ο τύπος από το Μπήτλ που με κοίταζε. Σίγουρα αυτός είχε φωνάξει, αφού με κοίταζε. Και είχε και γκόμενα μαζί του. Ποιος στον πούτσο….;
Στα 5 δεύτερα με χτύπησε το φλασμπακ. Ήταν σίγουρα ο «Αναξίμανδρος», ο μυθομανής γκόμενος που είχα χωρίσει τόσο δραματικά έξι χρόνια πριν. Εμ, πώς να τον γνωρίσω; Έξι χρόνια συν, δέκα κιλά συν, κάμποσες τρίχες μείον.
«Χάθηκες»
Εμ δε θα χάθηκα;
«Καλά είσαι;»
«Καλά.»
Αφού σε χώρισα καλά δε θα είμαι;
«Άλλαξες τηλέφωνο;»
«Ναι, από τότε»
«Δεν παίρνεις κανένα τηλέφωνο. Το έχεις το δικό μου;»
«Όχι»
Σιγά μη πάρω τηλέφωνο.
«Δε το ζητάς όμως.»
Πλάκα μου κάνεις; Εδώ αναγκάστηκα ν’ αλλάξω νούμερο για να γλιτώσω από ‘σένα και τη ζήλια σου, θα σου το δώσω τώρα; Έχε χάρη που σέβομαι την ξένη κοπέλα. Και δε σε κάνω ρόμπα μεσ’ την Αμαλίας.
Και κακώς δε το έκανα. Αν είναι γκόμενα η κοπέλα, θα ‘πρεπε να τ’ακούσει να σε ψυλλιαστεί όσο γίνεται νωρίτερα.
«Τι, τώρα;»
Ανάβει το πράσινο κι εξαφανίζομαι.
Γιατί θέε μου (αν υπάρχεις) γιατί δεν είπα αυτό που σκεφτόμουν; Γιατί για δεύτερη φορά μετά, μέσα στην ίδια βραδιά φάνηκα καλή και μαλθακή εκεί που δεν έπρεπε;
Η δεύτερη φορά μεσ’την ίδια βραδιά ήταν με τον «Υάκινθο», τον ξάδελφο ενός παιδιού της παρέας μου, που μου τον έφερε να τον γνωρίσω. Ωραίο παιδί, δε λέω, αλλά, στην πορεία κάτι άρχισε να με χαλάει πάνω του. Αφήνω το απαράδεκτο ντύσιμο, που συνήθως χέστηκα τι φοράει ο άλλος, αν είναι με φόρμα ή με κουστούμι. Αν και μάλλον προτιμώ τις φόρμες. Αλλά μια γιγαντιαία αγκράφα ζώνης, γυαλιστερή-γυαλιστερή D&G και κατάφωρα ψεύτικη από το Μοναστηράκι δε μπορείς να την αγνοήσεις τόσο εύκολα, ειδικά όταν έχει μέγεθος πιάτου του φρούτου. (Η Θ. θα τον χαρακτήριζε τρέντι. Η ύψιστη ντροπή. Και κάγκουρα η Μ. Κι εγώ βλαχο-ΨΩΝΑΡΑ του κερατά.) Συν το αποτριχωμένο στήθος. Μπλιαξ μπλιαξ και έλεος. Αυτό το πράμα που οι πιτσιρικάδες αποτριχώνονται δε το αντέχω, δε το μπορώ. Όλο το καλοκαίρι που μας πέρασε είχα καταντήσει να κοιτάω τους άντρες στις γάμπες πια. Ήμαρτον!
Αυτό όμως που με ξενέρωσε πιο πολύ ήταν η αίσθηση αυταρέσκειας που αναδυόταν από κάθε πόρο του κορμιού του ότι «μ’ έχει». Εφηύρα μια ευγενική δικαιολογία και την έκανα, ακολούθησα το ένστικτό μου, αλλά δε το φώναξα: Ρε παπάρα γαμώ το άτριχο γκέικο βυζί σου, ποιος νομίζεις ότι είσαι και θεωρείς δεδομένο ότι θα σου κάτσω; Σχεδόν σα να στο χρωστάω κιόλας; ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ; Ο Χιού Λώρη;
Aφήνω το απαράδεκτο εσεμες που μου έστειλε μετά. Επειδή ο ξάδελφος του Υάκινθου ίσως διαβάζει, ας του πει ότι αυτό που θέλει να γλύψει δε πρόκειται ούτε να μου το δει. Εγώ το τηλεφωνάκι του το έκανα ντιλίτ.
Αίσχος και ντροπή μαζί. Γερνάω και μαλθακώνω…. Είμαι κατάπτυστη. Kάποιος να κλωτσήσει τον γέρικο σταφιδιασμένο μου κώλο.

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2007

Mε τα τσισάκια μου στο χέρι.

(στο ρυθμό του «παν οι φαντάροι μας μπροστά»)

Χτες πήρα μια μέρα άδεια. Αυτός ο μήνας είναι τρομακτικά γεμάτος από υποχρεώσεις και για να τις προλάβω όλες δε μου αρκούν οι 5 ώρες έξοδο που δικαιούμαι το μήνα, θα πρέπει να πάρω και μια ή δυο μέρες άδεια.
Έτσι ξεκίνησα χτες κατά τις εφτάμιση, πάνοπλη.
Εντελώς νηστικιά, σαγιονάρες, 3 βιβλιάρια υγείας στην τσάντα, και ξεχωριστή πάνινη τσάντα με το πλήρες γυναικολογικό ιστορικό μου της τελευταίας τετραετίας. Και με έναν ουροσυλλέκτη γεμάτο, ευελπιστώντας να χώσω πραξικοπηματικά και καμιά εξέταση ανάμεσα στα ραντεβού.
Πάω στην εφορία, όπου ανακαλύπτω ότι, όταν δικαιούσαι έκπτωση, οφείλεις να υπολογίσεις μόνος σου το ποσό που θα κόψεις την επιταγή, αλλιώς τραβάς τα μαλιά σου. Ευτυχώς (ή δυστυχώς) αν έχεις άλλα χρέη μπορείς να συμψηφίσεις ένα μέρος τους με το πλεόνασμα της επιταγής, αλλά για ολική εξόφληση των «άλλων» χρεών θα πρέπει μετά να ξαναματαπάς στην εφορία. Αρχίδια! Ειδικά εάν τα «άλλα» χρέη μπορούσες να τα εξοφλήσεις στην τράπεζα, αρχιδοσακκούλα ολόκληρη.
Και συνεχίζω ακάθεκτη για το ταμείο υγείας μου. Όπου έχω ευτυχώς φτάσει λίγο νωρίτερα για το πρώτο ραντεβού, οπόταν τρέχω στις συναλλαγές να πληρωθώ τις αποδείξεις που έχω που δε χρειάζονται έγκριση.
Ανάβαση στον πέμπτο για έγκριση και για να προλάβω τη γυναικολόγο. Ευτυχώς μπαίνω πρώτη για έγκριση διότι είμαι εν ενεργεία (αδειούχα αλλά αυτό δε το λέω ούτε του παπά) και με το που βγαίνω χώνομαι στη γυναικολόγο. Τεστ Παπ τσεκ!
Βγαίνω και κατεβαίνω πάλι ισόγειο να πληρωθώ τις συνταγές με την έγκριση, να κάνω μια αίτηση και να πάρω ένα πρωτόκολλο.
Ανεβαίνω τρίτο (με τα πόδια γιατί το ασανσέρ σπάει νεύρα και ρεκόρ αργοπορίας) και προσπαθώ να τους πείσω να μου πάρουν αίμα, αλλά μάτια. Αναγκάζομαι να κλείσω ραντεβού γι άλλη μέρα και το μόνο που δέχονται είναι να το συντονίσουν με το ακτινολογικό στο δεύτερο. Κατεβαίνω στο δεύτερο, κλείνω ραντεβού και ξανανεβαίνω στον τρίτο για να κλείσω και μ’ αυτούς.
Έχω μισή ώρα κενό και κατεβαίνω σε μια καφετέρια να πιω ένα καφέ και να φάω κάτι. Μετά ξανανεβαίνω στον πέμπτο και περιμένω τον ουρολόγο. Ευτυχώς ο τύπος, αν και αργοπορημένος τους ξεπετάει όλους στο τσακ μπαμ. Σαν τον Χιου Λώρη στο Χάουζ ένα πράμα που κάνει διαγνώσεις-αστραπή στην είσοδο. Μόνο που αυτός δε κάνει διαγνώσεις. Και δε μοιάζει στο Χιου. Μου γράφει εξετάσεις και ναι! Τσιμπάω και δεύτερο σετ εξετάσεων! Τον ενημερώνω για τα τσισάκια που του έχω πεσκέσι στη σακούλα, και μου τα απορρίπτει! Έχουν μπαγιατέψει λέει. Φτου! Και ξανάκανα στην καφετέρια. Αντε τώρα να βγάλω κι άλλα….
Κατεβαίνω στον τρίτο, τους ενημερώνω και μετά στο δεύτερο και κλείνω σετάκι δεύτερο υπέρηχο μαζί με τον πρώτο. Τρέχω στο ισόγειο σαν την Αστέρω και ορμάω στο κυλικείο φωνάζοντας «Ένα μπουκάλι νερό! Είναι επείγον!»
Κατεβάζω το μπουκάλι επιτόπου και κάθομαι όρθια (τιμωρία) να κατέβει. Χαζολογάω και λίγο με μια γνωστή και μετά την παρατάω σύξυλη και ανεβαίνω στον τρίτο να κατουρήσω. Με το ζόρι καταφέρνω να γεμίσω τον ουροσυλλέκτη κατά το 1/3. Που ο πρωϊνός που ήταν γεμάτος… Ευτυχώς τους φτάνουνε. Καλλιέργεια ούρων τσεκ!
Άρα θα πρέπει απλά (!!!) να ξανάρθω άλλες 2 μέρες, μια για να κάνω 4 εξετάσεις και να ξαναδώ τον ουρολόγο και άλλη μια για να πάρω το τεστ Παπ και να δείξω όλα τα αποτελέσματα στη γυναικολόγο. Με κόβω για άλλη μια μέρα άδειας, μιας και το αμάξι θέλει συνεργείο και πρέπει να πάω και στο ΙΚΑ….

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2007

Ασυναρτησίες.

Αποκάτω απ’το ραδίκι κάθεται μια γραία και φιλοσοφεί.
Είμαι χοντροκώλα. Όχι μόνο λόγω εκατοστών, αλλά και λόγο προσωπικότητας. Ούτε με το μισό βολεύομαι, ούτε με το ψεύτικο. Ο κώλος της προσωπικότητάς μου πρέπει να είναι τεράστιος και αβόλευτος.
Δε θέλω παραμύθια, αλλά μόνο την αλήθεια, σε αντίθεση με το τραγουδάκι. Μήπως όμως δε δίνω ευκαιρία στο ψεύτικο να γίνει αληθινό; Κάτι που είναι ακόμα στην αρχή του, έμβρυο, δεν έχει ακόμα δείξει το φύλλο του. Παλατζάρει ανάμεσα στα 2, το ψεύτικο και το αληθινό. Αν εγώ, από τρόμο/ ανασφάλεια/ εγωισμό δε το αφήνω να γεννηθεί, μήπως σκοτώνω κάτι αληθινό που δεν του έδωσα την ευκαιρία; Μήπως δε πρέπει να σκοτώνω το "δεν πρέπει" με τη λογική μου; Γιατί φοβάμαι τόσο το "δεν πρέπει" και κρύβομαι πάντα πίσω από τη λογική και το πρέπει;
Αλήθεια, δεν είμαι καθόλου ελεύθερος άνθρωπος. Δουλάρα των φόβων μου είμαι. Πάντα σε σχέση με το ρητό που λέει: «δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος». Εγώ δεν ελπίζω τίποτα, δεν έχω φιλοδοξίες και προσδοκίες στη ζωή, έχω κατακτήσει τις κορφές μου. Αν δε φοβόμουνα και τίποτα θα ήμουνα θεά, θα ήμουν ο αρχηγός του κόσμου, θα σας είχα λαό μου και υπηρέτες μου, άνθρωποι.
Τελικά τι άνθρωποι τι κριθαράκι. Αν σου φαίνονται μερικοί άνθρωποι ανώτεροι από άλλους. Ή αν σου φαίνεται το κριθαράκι ίδιο με το ρύζι. Απλά στέκεσαι στην όψη και το φαίνεσθαι των πραγμάτων και δεν εμβαθύνεις στην ουσία. Κοιτάς το δάχτυλο και όχι το φεγγάρι….
Καλό μήνα και περαστικά.

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007

Σέρλοκ ακούει;

Η έμπνευση είναι αεράκι.Που άμα το ζορίζεις χάνεται.
Ο ειρμός είναι ένα μικρό αγριοκάτσικο. Πηδάει δεξιά, πηδάει αριστερά και καταλήγει αλλού από εκεί που περιμένεις.
Γι’αυτό και πάντα ζοριζόμουνα στην έκθεση, σα να έκανα αγγαρεία στο στρατό, κι ας χτύπαγα δεκαοχτάρια και δεκαεννιάρια. Γιατί η έκθεση μικρή σχέση έχει με την έμπνευση. Η έκθεση είναι μαθηματικά: πρόλογος – θέμα – επίλογος. Κείμενο χωρισμένο στα 2, επιχειρήματα υπέρ επιχειρήματα κατά. Ένα δύο τρία. Ένα και ένα κάνει δύο. Η έμπνευση δεν είναι μαθηματικά όμως, εκεί ένα και ένα κάνει… πεταλούδα!
Γι’αυτό και ούτε που μου πέρναγε ν’ανοίξω μπλογκ. Εδώ τρόμαξα να ξεμπερδέψω με τη σχολική έκθεση και τις πανελλήνιες και θα βάλω οικειοθελώς το κεφάλι μου στον ντορβά;
Όχι ντορβάδες παρακαλώ. Προς τους φίλους/ες που με πρήζουν να γράφω πιο συχνά. Άλλωστε εσείς με απασχολείτε κουκλιά μου να παίζω τον ντετέκτιβ τις τελευταίες μέρες. Έμαθα βέβαια μερικά χρήσιμα πραγματάκια και σκοπεύω να εμβαθύνω κι άλλο.
Έμαθα π.χ. ότι αν θέλω να βρίσκω γκόμενους από σάητ γνωριμιών παράλληλα με τη σταθερή μου σχέση, να ανοίξω οπωσδήποτε δεύτερο Email. Αν η σχέση σου γνωρίζει το μέηλ σου, και είναι και λίγο κωλοπετσωμένη, μπορεί, με την κατάλληλη αναζήτηση να βρεί ίχνη από τις εγγραφές σου σε σάητς. Αν μάλιστα γνωρίζει και τον κωδικό σου, μπορεί ακόμα να μπει να διαβάζει τα πιμιά σου σ’αυτά τα σάητς. Όχι μόνο τα μέηλ σου.
Η κάπως έτσι, αν κατάλαβα καλά, μιας και δεν είμαι εγώ η κωλοπετσωμένη.
Επίσης αν έχεις τηλέφωνο κούκλου γιατρού με ιατρικά γράμματα (δυσανάγνωστο), καλύτερα μην κάνεις πειράματα. Πάρε τον ΟΤΕ και ρώτα. Συνήθως ένας γιατρός είναι καταχωρημένος. Κι αν δεν είναι αυτός θα είναι ο πατέρας του, μιας και αυτά τα επαγγέλματα συνήθως λειτουργούν συντεχνιακά. Χώρια που αν είναι μικρός και νοστιμούλης, κατά πάσα πιθανότητα θα μένει με τον μπαμπά και τη μαμά. Οι γιατροί συνήθως ξεκινούν πλήρη καριέρα μετά τα 30 – 35.
Ελπίζω να μορφωθώ κι άλλο τις προσεχείς ημέρες. Στα προσεχώς: μπορεί η σχέση/φίλος να σπάσει τον κωδικό σου χωρίς να είναι προγραμματιστής; Και βέβαια χωρίς ο κωδικός σου να είναι τα γενέθλιά σου/ γκόμενου/ γονιών, το τηλέφωνό σου ή οι λέξεις love/ god ή sex.
Συμβουλή του μήνα: προσοχή στην υγεία σας, οι πλανήτες μάλλον δεν είναι ευνοϊκοί. Δύο στις πέντε γυναίκες εξετασθέντος δείγματος έχουν ορθοπεδικά προβλήματα, μία στις πέντε ουρολογικά, χωρίς επικάλυψη του δείγματος.

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

Ο πατέρας μου πεθαίνει!

Θυμάμαι ήταν άνοιξη περίπου, ένα απόγευμα που πήγα στους γονείς μου. Ο πατέρας μου ήθελε ν’ αλλάξει λάμπες στον πολυέλαιο της τραπεζαρίας και να βάλει εξοικονόμησης ενέργειας. Αλλά ο πολυέλαιος είναι παμπάλαιος (συνομήλικός μου) και παίρνει μόνο μπαγιονέτ. Άντε να βρεις τέτοιες λάμπες μπαγιονέτ. Του υποσχέθηκα λοιπόν να κοιτάξω την επόμενη φορά που θα πάω σουπερμάρκετ.
Ναι, άντε να πείσει γέρο σκύλο να κάνει καινούρια κόλπα. Σιγά μη περίμενε πέντε ολόκληρες μέρες. Λάμπα θέλω τώρα τη θέλω! Έτσι την επόμενη μέρα που πήγα να τους δω, τον βρίσκω να με περιμένει έξαλλος. Ήθελε να πάει σε συγκεκριμένο μαγαζί το οποίο θα είχε οπωσδήποτε. Και, συμφορά μας, δεν είχε καταφέρει να βρει το μαγαζί! Ούτε το σωστό δρόμο! «Όπως καταλαβαίνεις, είμαι πια στα τελευταία μου!», άρχισε να γκαρίζει.
Βρε χριστιανέ μου, ένα μαγαζί που έχεις χρόνια ολόκληρα να πας! Ούτε και ‘γω θα το ‘βρισκα! «Όχι!!!! Δε ξέρεις τι λες! Ούτε το δρόμο δε βρήκα! Έρχεται το τέλος μου!!!»
Φυσικά χέστηκα στο γέλιο, από μέσα μου όμως, μην αρχίσει άλλο τροπάρι, περί του τι αναίσθητη είμαι που γελάω και τον έχω χεσμένο, ενώ αυτός πεθαίνει.
«Θα σου γράψω το σπίτι! Εγώ όπου να ΄ναι τα τινάζω!» Καλά πατερούλη, ότι πεις, αν είναι να μου γράψεις το σπίτι, θα σ’ αφήσω κι εγώ στην τρέλα σου, που μάλλον την απολαμβάνεις κιόλας.
Για πολλούς μήνες μέχρι εκείνη τη μέρα σχεδόν δεν έβγαινε απ’ το σπίτι, ισχυριζόμενος ότι δε μπορεί να περπατήσει, παραπατάει, δε βλέπει καλά να οδηγήσει. Φυσικά η γονική παροχή ήθελε ένα σωρό πρωινά τρεξίματα, τα οποία εγώ δε μπορούσα να κάνω λόγω δουλειάς. Εφορείες, υποθηκοφυλακεία, δημαρχεία, κ.λ.π. Και ξαφνικά, ο ανήμπορος γέρος, από τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι πεθαίνει και πρέπει να τακτοποιήσει τις τελευταίες υποθέσεις του, άρχισε να τρέχει εδώ κι εκεί όπως είχε πολύ καιρό να τρέξει. Εγώ σχεδόν δε κούνησα το δαχτυλάκι μου στην όλη υπόθεση, τα ξεπέταξε ο ετοιμοθάνατος στο τσακ μπαμ.
Τώρα βέβαια ξέρει και από τι θα πεθάνει. Από εγκεφαλικό! Σίγουρα πράματα! Από κάπου έπεσε στα χέρια του ένα ιατρικό φυλλάδιο που περιγράφει τα συμπτώματα όσων πρόκειται να το πάθουν. Μιας και έχει λοιπόν τα 2 από τα δε ξέρω πόσα, καθόμαστε και περιμένουμε το εγκεφαλικό. Συγκεκριμένα, ξυπνάει κάποια πρωινά και το ένα χέρι του (όχι το ίδιο πάντα) μπορεί να έχει μουδιάσει. Επίσης όταν σηκώνεται απότομα ζαλίζεται. Τελειωμένα πράματα! Ούτε για την επόμενη φορολογική του δήλωση ανησυχεί. Δε θα προλάβει να κάνει!

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007

Η μικρή πριγκίπισσα και η κατσικούλα της.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή κατάμαυρη κατσικούλα με φουντωτή μεταξένια προβιά. Η κατσικούλα τριγυρνούσε αδέσποτη γιατί την είχε διώξει η ψηλή γυναίκα που την είχε. Η ψηλή γυναίκα είχε βρει καινούριο άντρα και ο καινούριος άντρας δεν αγαπούσε τις κατσικούλες.
Στο δρόμο της συνάντησε μια όμορφη ροζ χνουδωτή μικρή πριγκίπισσα και μαγεύτηκε. Και η πριγκίπισσα μαγεύτηκε από την κατσικούλα. Έτσι η κατσικούλα ακολούθησε τη μικρή και ξεκίνησε μια ρομαντική σχέση πάθους και έρωτα με σκοπό το γάμο. Η πριγκίπισσα έκλαιγε και κόντευε να σκάσει κρατώντας την ανάσα της όποτε η κατσικούλα έφευγε διακοπές και η κατσικούλα έπαθε ταράκουλο και κρίση ανασφάλειας μια φορά που η μικρή ανήλικη πριγκίπισσα έλειψε ένα ολόκληρο καλοκαίρι διακοπές. Ζητούσε να μυρίσει τα χέρια της να δει αν είχε αρμέξει άλλες κατσίκες μακριά της.
Είχαν αποφασίσει να παντρευτούν μόλις η μικρή πριγκίπισσα τελείωνε τις σπουδές της και το μεταπτυχιακό σε μια παραλία φορώντας άσπρα μαγιό, δίχως βέβαια προγαμιαίες σχέσεις και άλλα τέτοια κατάπτυστα κόλπα του Σατανά.
Ώσπου…. Η ψηλή γυναίκα χώρισε με τον καινούριο άντρα, κατάλαβε το λάθος της και άρχισε να ξαναψάχνει την κατσικούλα της. Βέβαια η μικρή μαύρη κατσίκα δεν ήταν χαζή, φοβόταν να την εμπιστευτεί μετά από αυτό που έπαθε, δε γύρισε, έμεινε μαζί με την πριγκίπισσα. Αλλά η ψηλή γυναίκα τύπωσε και έριξε σε φέιγ βολάν σ’ όλο το παλάτι παλιές φωτογραφίες δικές της με την μαύρη κατσίκα σε τρυφερές στιγμές.
Αυτό ήταν. Η μικρή πριγκίπισσα όταν είδε τις φωτογραφίες, θύμωσε και δίχως να επιβεβαιώσει και να διασταυρώσει αν η κατσικούλα της την απατούσε, δίχως καν να της δώσει τη δυνατότητα να υπερασπίσει τον εαυτό της, άκαρδα την πέταξε έξω από το παλάτι με μια κλωτσιά στα πισινά.
Τι να έκανε η μικρή κατσικούλα; Έτριψε τον πονεμένο κώλο της, έκλαψε, έκλαψε μέχρι που έμεινε μισή από το κλάμα. Είχε αδυνατίσει τόσο από τη στενοχώρια και την αδικία αυτής που αγάπησε. Τότε την πήρε στo σπίτι της η ψηλή γυναίκα να την ταΐσει και να τη ζεστάνει.

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007

Πίσσα και πούπουλα.

Εδώ και 2 βδομάδες κάνουμε αναδιακόσμηση. Κοινώς γαμιόμαστε.
Μετά μυρίων κόπων, βασάνων, κινδύνων, απογοητεύσεων και επιτυχιών, καταστάλαξα στις κάτωθι σταλαγματιές σοφίας που είμαι πρόθυμη να μοιραστώ και να σας ενσταλλάξω.
  • Δε καθαρίζουμε/σφουγγαρίζουμε/ξεσκονίζουμε το σπίτι μέχρι να τελειώσει όλο το τζέρτζελο. Εκτός κι αν πάσχεις από obsessive compulsive disorder σε σχέση με την καθαριότητα (βλ. Μόνικα στα Φιλαράκια) και δε μπορείς να το αποφύγεις. Δεν έχει νόημα. Αν καθαρίσεις και μετά αποφασίσεις να φτιάξεις κάτι άλλο ξαναγίνεται σύσκατο. Το παίρνεις απόφαση λοιπόν και ζεις σ’ένα βρώμικο σπίτι και δε σπαταλάς ενέργεια σε περιττό καθάρισμα.
  • ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Ειδικά αν είσαι ατσούμπαλος και ασυντόνιστος, όπως εγώ. Οι τζαμένιες κορνίζες σπάνε! Που να τις ακουμπήσεις και απότομα στο πάτωμα για ν’ανέβεις στη σκάλα να τις κρεμάσεις. Ξηλώσου μαλάκα ξανά μανά απ’την αρχή και ξανασυναρμολόγα κι από πάνω.
  • ΠΡΟΣΟΧΗΗΗΗ!!!! Στο μέτρημα. Μέτροταινία και κομπιουτεράκι λοιπόν. Όταν κρεμάς κάδρα ΜΕΤΡΑΣ πρώτα το συνολικό μήκος του τοίχου, διαιρείς και συνυπολογίζεις τις διαστάσεις του κάδρου. Πράγμα που γίνεται πιο περίπλοκο αν θες να φτιάξεις ένα τρίτυχο π.χ. ή μια σύνθεση εννέα μικρών καδρακίων σε τετράγωνο σχηματισμό. Αν επιπλέον είσαι ανάπηρο (όπως εγώ) και έχεις μετροταινία διπλής όψεως, ΠΡΟΣΕΧΕ από ποια μεριά της μετροταινίας μετράς. Καλού κακού κάνε μια επιβεβαίωση ότι βγαίνουν σωστά οι διαστάσεις, ξεκινώντας το μέτρημα από όλες τις μεριές του τοίχου ξεχωριστά. Και παίρνε βαθιές ανάσες αν δε βγαίνουν. Μέτρησες λάθος και ναι, θα το ξανακάνεις όλο από την αρχή.
  • Εάν τυχόν χρειάζεσαι μαξιλάρι άλλων διαστάσεων από αυτά που βρίσκεις στα μαγαζιά, προτίμησε ένα με συνθετική γέμιση, αν σκοπεύεις να το μικρύνεις μόνη. Π.χ. αν έχεις ένα ωραίο κάλυμμα μαξιλαριού πολυθρόνας από τη μαμά σου. ΜΗΝ κάνεις σπιτικά πειράματα με πουπουλένια μαξιλάρια. Το είχα ξανακούσει (περί πτητικότητας του πούπουλου) αλλά αν δε το έβλεπα με τα μάτια μου δε θα το πίστευα. Κατ’αρχήν τα πούπουλα μέσα στα μαξιλάρια δεν είναι ολόκληρα όπως τα φαντάζεται ο άσχετος αφελής, αλλά ο κύριος όγκος τους είναι σαν να τα περάσανε από την μηχανή του κιμά. Με συντηρητικές διαδικασίες και προσεκτικές κινήσεις (αφαίρεσα προσεκτικά και με κλειστά παράθυρα λίγο, ελάχιστο πούπουλο που μπήκε κατευθείαν και ταχυδακτυλουργικά σε σακούλα που έκλεισε) κατάφερα να γεμίσει πούπουλα όλο το σαλόνι, ακόμα και πίσω από τον καναπέ, τα ρούχα μου, τα μαλλιά μου, το βρακί μου. Το οποίο σαλόνι αναγκάστηκα να το ξεσκονίσω/ σκουπίσω (μάταια) 3 φορές και να το σφουγγαρίσω, να αφαιρέσω/τινάξω/ξαναεφαρμόσω το κάλυμμα του καναπέ, κ.λ.π. Μια βδομάδα μετά ακόμα βρίσκω απειροελάχιστες ίνες από πούπουλα.
  • Οργάνωσε τη λίστα αγορών σου μέχρι την τελευταία βαρετή και ευκόλως εννοούμενη λεπτομέρεια. Διαφορετικά πηγαινοέρχεσαι να επιστρέψεις τα λάθος πράματα που πήρες και να πάρεις τα σωστά. Κουράγιο! Εμένα μου απόμεινε άλλη μια βόλτα από το ΙΚΕΑ για να γυρίσω μια μαξιλαροθήκη (συντονίσου, όταν ψωνίζεις για μονό κρεβάτι ΔΕΝ παίρνεις 2 μαξιλαροθήκες και ένα σεντόνι) και να πάρω ένα σεντόνι και μια μονή κουβέρτα (ναι, χρειάζεται και κουβέρτα, ενίοτε, ένα μονό κρεβάτι, άσχετα αν ψωνίζεις μεσ’το καλοκαίρι).

Καλού κακού φρόντισε να πάρεις τις ευχές κανενός γουρλή φίλου. Ή, αν πιστεύεις σ’αυτά τα πράματα, κάνε κι ένα ευχέλαιο.

Update ΣουΚου: Γνώρισα τον Σρεκ! Γνώρισα τον Σρεκ! Γνώρισα τον Σρεκ!

Και πρόλαβα και να τον κάνω κοινωνό της μετά βδελυγμίας αποχής μου από το προγαμιαίο σεξ και της βαθιάς ανάγκης μου να δημιουργήσω οικογένεια με τουλάχιστον ένα τέκνο εντός διετίας. Για να δούμε, τσίμπησε;

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2007

Λουκούμια καλέ!

Η πρώτη γνωριμία ήταν καταλυτική και προφητική για τη συνέχεια.

Την γνώρισα ένα βράδυ σε μύτινγκ σε μεζεδοπωλείο. Εγώ ήμουν ελαφρώς ζαλισμένη από τις πολλές μπίρες. Εκείνη ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν. Η πρώτη μου σκέψη όταν την πρωτοείδα ήταν: «Επ! Ένα ξέκωλο!». Η δεύτερη ήταν: «Αφού μπορεί…». Διότι εγώ δε μπορώ. Με 1,5 μέτρο ύψος δε μπορώ να υποστηρίξω φουστίτσα μακριά ώστε να καλύπτει το βρακί. Να δείξω τι; Το κοντό μου ποδάρι; Άλλο να έχεις πόδι ένα μέτρο όπως εκείνη.

Εκείνη είχε καταφύγει στο διάδρομο των τουαλετών να δείξει το καινούριο της τατού σε μια γνωστή της. Τις πέτυχα στα πράσα λόγω πολλής μπίρας. Επίσης λόγω πολλής μπίρας η αντίδρασή μου ήταν: «Θα σου δείξω το δικό μου αν μου δείξεις το δικό σου.» Πρώτη γνωριμία λοιπόν και έχουμε ήδη δει σημεία του σώματος η μία της άλλης που συνήθως καλύπτονται από ρούχα.

Δεύτερη εντύπωση το φιλί. Λίγο για να παίξουμε, λίγο για να πειράξουμε τον κόσμο. Σοκαρίστηκα.

Τρίτη εντύπωση: με χώρισε η απαισία. Για έναν άντρα. Ντροπή. Μάζεψα τα βρεμένα μου και προχώρησα. Ώσπου χώρισε με τον άντρα και με ήθελε πίσω. Πώς να την εμπιστευτεί όμως πια η πληγωμένη μου καρδιά; Και πώς να παρατήσω το άλλο, όταν το άλλο στεκόταν σπαθί δίπλα μου; Τελικά κατάφερε να με χωρίσει εμφανίζοντας δημοσίως παλιά τρυφερή φωτό μας. Τα πήρε «το άλλο» και με πέταξε σαν την τρίχα απ’το ζυμάρι, μετά από τόσα όνειρα, μετά από τόσες υποσχέσεις, μετά από τόσα σχέδια.

Εν τω μεταξύ το μπισκοτάκι μου συνέχιζε να με διεκδικεί σταθερά και δυναμικά. Γύρισα.

Και τώρα τι; Ισχυρίζεται ότι θα με αποκαταστήσει. Μάλιστα όταν έτυχε για διακοπές στην επαρχιακή πόλη που είναι το πατρικό της μάνας μου, εκδήλωσε πρόθεση να τσεκάρει την προίκα μου. Να την πιστέψω;

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

Έχω πρόβλημα.

Ποτέ δεν ήμουν καλή στα λόγια, στις τρυφεράδες, στις μαλαγανιές. Ούτε καλή διπλωμάτισσα ήμουν ποτέ. Άμα θέλω κάτι, δεν αντέχω, βαριέμαι, ψυχοπλακώνομαι, μιζεριάζω ν’ αρχίσω να το γυροφέρνω, να το στολίζω, ξερό και ίσιο θα μου βγει. Ούτε στις γλύκες και στις αγάπες. Αν μου πεις ότι μ’ αγαπάς, το πιο πιθανό είναι ν’ ακούσεις «γιατί;»
Τι σκατά λοιπόν λέω σε μια καλή φίλη που έχασε άνθρωπο δικό της στις φωτιές;
«Συλλυπητήρια»;
Πιο σιχαμένο κλισέ από το «συλλυπητήρια» στους θανάτους και το «να ζήσετε», «βίον ανθόσπαρτον» και «καλούς απογόνους» στους γάμους δεν έχει.
Πιο άνοστο και πιο κενό πράγμα δεν έχω να πω. Κάτι που είναι σωτήριο όταν μιλάω σ’ έναν άγνωστο.
Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα. Και να ‘ναι κι αναμμένα.
Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις δε λέω σχεδόν τίποτα γιατί δε ξέρω τι να πω, παγώνω. Και παρεξηγούμαι κι από πάνω.

Αλήθεια και η επόμενη κινητοποίηση των μπλόγκερς μπροστά στη Βουλή, ειδικά τώρα που κάηκαν ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, όχι μόνο δέντρα και ζώα, ρε πούστη μου στις 7; Όσο πάνε και πιο απαγορευτικό για μένα το κάνουν. Άντε σε λίγο θα τα κανονίζουν να συμπέφτουν μαζί με την απογευματινή λειτουργία.

Αλήθεια, γεμάτες έμαθα οι εκκλησίες από κόσμο που προσευχόταν για τις ψυχές των νεκρών. Που προσευχόταν να δώσει ο Θεός δύναμη στους ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους αλλά και τις περιουσίες τους.Που προσευχόταν να σταματήσει το γρηγορότερο αυτό το κακό.
Διότι άμα έχουμε τη συνδρομή του θεού, τι τη θέμε οι ηλίθιοι την πυροσβεστική. Τι τη θέμε οι ηλίθιοι τη βοήθεια όσων περισσότερων χεριών μπορούν να συνδράμουν.
Και υποθέτω σύσσωμη η Εκκλησία της Ελλάδος προσεύχεται μαζί τους.
Προσεύχεται μόνο. Γιατί από ουσιαστική βοήθεια οι πληγέντες πάλι τον πούλο θα πάρουν από την εκκλησία.
Που είναι η βοήθεια; Οεο;

Άμεση διανομή της εκκλησιαστικής περιουσίας στους πληγέντες!

Εδώ σας θέλω τραγόπαπες.
Χοντρή βοήθεια, όχι τα ψιλολοΐδια που θα μαζευτούν στους τραπεζικούς λογαριασμούς βοήθειας, από το υστέρημα του κοσμάκη.



Υ.Γ.: Αγροτική - 017-03-003090-39 (Ελληνικού Δημοσίου -Λογαριασμός Αρωγής Πυροπλήκτων)
Tράπεζα της Ελλάδος - 2341103053

Eθνική - 45154509009
Πειραιώς - 5508033405636

Υ.Γ. 2: Φτού σας βρομερά αρχίδια που δίνετε μόνο 500 χιλιάρικα όταν άλλοι δίνουν δεκάδες εκατομμύρια. Από εκεί φαίνεται η φιλοχρηματία σας, η φιλαργυρία σας, η αγάπη σας για τον πλησίον, η φροντίδα για το ποίμνιο.

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2007

Ότι του φανεί του Λωλο-Στεφανή.

Γενικά «ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι». Πάντα το άκουγα αυτό από τους γύρω μου, αλλά η ρήση με το λωλοστεφανή μ’ αρέσει καλύτερα. Κάπως έτσι δεν είμαστε και στη ζωή; Καλά όχι όλοι. Υπάρχουν άλλοι που έχουν πρόγραμμα, όχι σαν εμένα. Και δεν είναι της ηλικίας.

Θυμάμαι από έφηβη ήξερα γκόμενες που είχαν αυστηρά προκαθορίσει τόσα χρόνια σχολή, τόσα (ή όχι) μεταπτυχιακό και μέχρι να γίνω τόσο θα έχω παντρευτεί, μέχρι να κλείσω τα τόσα χρόνια θα έχω κάνει τόσα παιδιά. Ή νεαρούς συμφοιτητές που κανονίζανε σε πόσα χρόνια θα έχουνε ξεμπλέξει με το στρατιωτικό και θα έχουνε καλή πια προϋπηρεσία για ν’αρχίσουν (τι άλλο;) να σκέφτονται γάμους και κουτσούβελα. «Να μην έχώ κάνει οικογένεια μέχρι τα 35;»

Εγώ πάλι μόλις μετακόμισα. Και η πνευματική μου κατάσταση είναι ανάλογη με τη χρωματική του σπιτιού μου. Όπως λέει «η ψηλή» «το σπίτι σου έχει όλα τα χρώματα». Ο καναπές μου είναι λευκολαχανοπράσινος. Ναι Νικόλα, ο πιο κουλός καναπές που έχει ο κατάλογος του ΙΚΕΑ (βούτηξα το τελευταίο κάλυμμα). «Δε μ’ αρέσει το πράσινο» να ωρύεται η «θεοπούλα».

Ναι αλλά εγώ το βαρέθηκα το ασορτί καρδιά μου. Μια ζωή με πρήζανε να ‘ναι όλα ασορτί και ταιριαστά. Τα έπιπλα μεταξύ τους, ο συνδυασμός παπούτσι-τσάντα. Και πάντα με θυμάμαι να μη μπορώ ν’ αγοράσω τίποτα που να μου αρέσει με τον τρόμο μήπως δε ταιριάζει. Εγώ δεν ήμουνα ασορτί με τίποτα. Κάπως έτσι καταλήξανε οι γονείς μου να ζούνε σ’ ένα σπίτι ξύλινο, το δικό μου θέλω να έχει όλα τα χρώματα κι εμένα δίχως άγχος αν αυτό που μου αρέσει ταιριάζει. Γι’ αυτό η κουζίνα μου είναι ασπροπορτοκαλί, η κρεβατοκάμαρά μου ασπροκόκκινη και μπλε και πορτοκαλί, το σαλόνι μου πρασινολευκοκίτρινο και το μπάνιο μου μπλέ.

Δε ξέρω αν τα χρώματα επιδρούν στην ψυχική κατάσταση ή είναι ενδεικτικά της ψυχικής κατάστασης/ ισορροπίας. Αναρρωτιέμαι όμως τι λέει για μένα το γεγονός ότι σήμερα φοράω μωβ σουτιέν με ροζ πουά, ριγέ ασπρογαλαζοφουξιαροζ βρακί με φούξια δαντέλες και φούξια και γαλάζια φιογκάκια (καλά τα ασορτί σετάκια άμα έχεις πλάνο για σεξ να τα δει ο γκόμενος αλλά πάντα τα έβρισκα βαρετά και χωρίς φαντασία), κοκκινοπορτοκαλιά γυαλιά (μυωπίας, δλδ το φαινόμενο είναι ολ γουέδερ), ασπροροζγκριζόμαυρο φόρεμα και χρυσά πέδιλα. Τώρα που το σκέφτομαι, ούτε τα μαγιό μου είναι σε καλύτερη κατάσταση, έτερη φίλη μου λέει ότι μοιάζω με σημαδούρα μεσ’ το νερό.

(όχι πάντα, μπορεί να κυκλοφορήσω και με το τόταλ μπλακ σύνολο, από το παπούτσι μέχρι το βρακί)

Μήπως είμαι τελείως διαφορετικός άνθρωπος το χειμώνα που με βλέπει ο κόσμος μόνο με ΜΟΝΟΧΡΩΜΑ λευκά, μπεζ, γκρι και χακί ρούχα; Ή το σώζουν (το σχιζοειδές της υπόθεσης) τα εσώρουχα που είναι ίδια χειμώνα-καλοκαίρι; Τελικά είμαι ότι φοράω;

Τρίτη 21 Αυγούστου 2007

Αυγουστιάτικο κουτσομπολιό.

Καθόμανε και μέτραγα τους μπλόγκερς που ξέρω. Κατ’αρχήν αναφέρομαι σε άτομα που γνώριζα από πριν γίνω εγώ/γίνουν αυτοί μπλόγκερ, προσωπικά. Ανατριχιαστικά πολλοί.

Από αυτούς που έχω στα λίνκς μου μετράω 6. Αυτοί γράφουν ακόμα και ανανεώνουν που και που τα μπλογκς τους.

Από αυτούς που δεν έχω στα λίνκς μου μετράω 11, όχι 12!! Δεν τους έχω είτε γιατί μου φαίνονται αδιάφορα αυτά που γράφουν, είτε γιατί γράφανε στ’αγγλικά και βαριόμουνα να διαβάζω, είτε γιατί έχουν σταματήσει ν’ασχολούνται με το μαγαζί τους εδώ και πολύύύύ καιρό (άρα έχω διαβάσει ό,τι έχουν γράψει και χέστηκα να ξαναμπώ), είτε γιατί τους αντιπαθώ βαθύτατα ως άτομα.

Bέβαια πάντα παίζει να υπάρχει κάποιος που ν'αποκαλυφθεί μετά από καιρό ότι γνωριζόμαστε και δε το είχα πάρει πρέφα όπως με την κοντή που εκδίδεται. Από σήμερα και ο Τζοννάκος! (mon dieu!!!!)

Και ένας μπλόγκερ που τον έχω γνωρίσει προσωπικά μ.μ. (μετά μπλογκιν).
Ένας.
Μόνο.

Ααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα

Θέλω να γνωρίσω και τον πρόβατο και την κωλόγρια και την ξαδερφη της άμπαλης φοράδας και τη γρια ντομάτα και την ζαβοτίνκ και τον άμμο τώρα που μετακομίζει κατά δώθε και τη ΖωήΖωήΖωή και τον Γιωρίκα και τον ψηλονάνο και την Κατερίνα και την αδερφή του φάητμπακ και τον Νικόλααααααααααααααααααα!!!

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2007

Αργυρώ

Επειδή ΔΕΝ είμαι πολιτίκαλι κορρέκτ.

Η Αργυρώ ήταν η παιδική μου φίλη από το σχολείο. Και έτυχε να συνεχίσουμε μαζί στην ίδια σχολή. Δηλαδή 12 χρόνια φίλες. Μαζί στις κοπάνες, μαζί στα διαγωνίσματα και αργότερα στις εξετάσεις, μαζί στις γκομενότσαρκες. Μπορώ να κοκορευτώ ότι έκανε για πρώτη φορά σεξ εξ’αιτίας μου. Φίλος του γκόμενού μου ήταν ο πρώτος της και εγώ έκανα το κοννέ.

Όχι ότι κράτησε πολύ, ως συνήθως. Και μετά η πληγωμένη Αργυρώ γνώρισε κάποιον άλλον. Και μαγεύτηκε. Ο πρώτος άντρας που την έβλεπε σοβαρά. Ουάου!

Τι να κάνουμε αν ήταν «παιδί του λαού» και κείνη (κι εγώ δηλαδή) πουπουλομεγαλωμένα ΝΠ. Τι κι αν ώρες ώρες την έβλεπε ανταγωνιστικά για τη μόρφωσή της (αυτή ΑΕΙ αυτός λύκειο), για την οικονομική κατάσταση της οικογένειάς της ή για τη δουλειά της (αυτός απλήρωτος δημοσιογράφος του κώλου, αυτή με μέσο στον ΕΟΜΜΕΧ). Το παιδί ήθελε ΣΧΕΣΗ, άρα τα καταπίνουμε όλα.

Τι κι αν δε συμπαθούσε τις (αναλόγου οικονομικο-μορφωτικού επιπέδου) φίλες της. Κατάφερε να την κάνει να πάει με τα νερά του, να τις δει από τη δική του οπτική γωνία, σαν τις κακομαθημένες κότες που ήταν και ζήλευαν τη σχέση τους και δεν ήθελαν παρά να τους χωρίσουν. Και τα κατάφερε να την κάνει την Αργυρούλα να μας κάνει πέρα μια μια! Καλό χάπατο βέβαια και η δικιά μου, που έμεινε σιγά σιγά χωρίς φίλες.

Εγω με την Αργυρώ έκανα ένα λάθος. Που βρέθηκα μπροστά σε έναν καυγά με τον «δεσμό» και, όταν την ξεφτίλισε, πήρα το μέρος της. Βέβαια, εκείνη σα γνήσια «γκόμενα» που έχει μαγευτεί και που άγεται και φέρεται από τον άντρακλα το σωστό τον πρόστυχο, δεν άργησε να το δει από τη δική του οπτική γωνία. Και να μη θέλει, ούτε να ξέρει πως να κάνει παρέα μαζί μου άπαξ και τα ξαναβρήκε με τον γκόμενο. Διότι την υπερασπίστηκα όταν την έκανε σκουπίδι.

Με την Αργυρώ δεν έχω ξαναμιλήσει έκτοτε. Ούτε και θέλω

Απαξίωση

- Πάμε μια βόλτα;
- Αμέ. Γουστάρω.
- Ρε συ, άκου μια αστεία ιστορία.
- Για πες.
- ....................................
- Χαχαχαχαχα ρε τέλεια
- Χαχαχαχααχαχαχαχα

......................................................................................

- Να σου πω μια αστεία ιστορία;
- Πες μου.
- ................................
- Χαχαχαχαχαχα! Φοβερή! Που την άκουσες;
- Χτες μου την είπε ο Νίκος.
- Ωπα! Έλα ρε Νίκο τώρα μου’λεγε ο Θάνος μια αστεία ιστορία που του είπες χτες.
- Τι; Γιατί ρε μαλάκα του την είπες; Πας και λες ότι προλάβεις; Για να διασκεδάσεις τον κάθε μαλάκα; Κλόουν είσαι ρε; Η ιστορία είναι δική μου και μόνο δική μου ιδιοκτησία, δεν έχει σημασία που την έζησες κι εσύ, αλλά τέτοιος είσαι, αναίσθητος και αδιάφορος για τους άλλους. Χώρια που σε άκουγα όπως πλησίαζα και φαινόταν από τον τρόπο που την έλεγες η κακία σου, η ζήλια σου για μένα. Και την είπες και χάλια. Καθόλου χιούμορ δεν έχεις ρε; Έννοια σου και δεν πρόκειται να σου ξαναπώ ποτέ τίποτα, ούτε να ξαναβγώ μαζί σου. Εγώ νόμιζα ότι περνάγαμε καλά μαζί, αλλά εσύ μόνο να με θάψεις στους άλλους τελικά έχεις στο μυαλό σου. Τώρα καταλαβαίνω ότι μου έκανες το φίλο μόνο και μόνο για να τροφοδοτείς τους άλλους με κακεντρεχή και απαξιωτικά σχόλια γύρω από το άτομό μου και με χυδαιότητες. Σε κόβω από παρέα.

Για την Α.

Τρίτη 7 Αυγούστου 2007

Φούρλες γύρω απ’την Πελοπόννησο

Πριν 2 περίπου χρόνια ήλθα στην, μάλλον δυσάρεστη, θέση να αποκτήσω κι εγώ μια κολλητή παντρεμένη.
Δε λέω, μια χαρά παιδί ο γαμπρός, αγαπιούνται και τα λοιπά αλλά πρώτον, γερνάω, δεύτερον, δε μπορώ να μη σκέφτομαι ένα στίχο που δε τον θυμάμαι καλά αλλά το ζουμί είναι περίπου ότι για τις παντρεμένες δε ξανάκουσε ποτέ κανείς ή κάπως έτσι.
Τουλάχιστον είχαν επεισοδιακό γάμο, απ’ αυτόν που η παρέα τον θυμόταν μήνες μετά και γελούσε.
Κατ’αρχήν η αγαπητή μου φιλενάδα αποφάσισε να παντρευτεί στο εκκλησάκι που βαφτίστηκε στο χωριό. Πα να πεί ότι έπρεπε να τραβηχτούμε ένα τσούρμο νοματαίοι ίσα κάτω στην εξωτική Τρίπολη. Εγώ προσωπικά είχα ήδη φάει ένα τράβηγμα μήνες πριν διότι ήμουν η επίσημη επιτετραμμένη για το νυφικό. Δηλαδής ξεποδαριαζόμουνα μαζί με τη μελλόνυφη για να βρεί νυφικό. Ως οφείλω σα φίλη. Άλλωστε η συμφωνία είναι ότι σε τυχόν δεύτερο γάμο θα τραβηχτεί μόνη της. Εγώ αυτό το πράμα δε το ξαναπερνάω για κανένα λόγο. Ούτε για να παντρευτώ η ίδια.
Έρχεται λοιπόν και η ώρα του γάμου και ξεκινάμε, χώρια από τους συγγενείς, μια παρέα για κάτω. Άτομα 5 αυτοκίνητα 2, χωριστά τ’αγοράκια από τα κοριτσάκια, σα σχολική εκδρομή. Μιας και είμαι η μια οδηγός έχω περάσει να πάρω τους υπόλοιπους από την πολυκατοικία που μένει η νύφη. Εγώ, η αδερφή της νύφης, ο άντρας της, ο κουμπάρος τους και μια φίλη της αδερφής της νύφης.
Δέκα λεπτά μετά τα αγοράκια κάνουν σήμα για στάση. Σταματάμε. Τι έγινε ρε παιδιά; Η νύφη πήρε να πει ότι ξέχασε το φουρό της στο σπίτι της πεθεράς της και να μας ζητήσει, μιας και είμαστε οι τελευταίοι που κατεβαίναμε, να περάσουμε να το πάρουμε. Θαυμάσια, αυτό σημαίνει μια βόλτα από το ειδυλλιακό Κιάτο. Σημαίνει επίσης ότι θα φτάσουμε λίγο ζορισμένοι χρονικά στο γάμο, μιας και ξεκινάμε Σάββατο πρωΐ και ο γάμος είναι για τις 5 τ’απόγευμα.
Περνάμε λοιπόν από το Κιάτο μη και δε γίνει ο γάμος δίχως φουρό. Φεύγουμε άρον άρον δε, από τη μια για να προλάβουμε, από την άλλη γιατί τους ξεσήκωσα εγώ να φύγουμε μόλις γνώρισα τον μεγάλο ανιψιό του γαμπρού. Και τη μανία του να πειράζει τους ξένους αφαλούς.
Φτάνουμε στην Τρίπολη και κοντεύουμε να πάθουμε εγκεφαλικό. Κλειστή η μισή πόλη για την επέτειο της άλωσης της Τροπολιτσάς (??????????). Και δώσ’του να κάνουμε κύκλους γιατί η αδερφή της νύφης δεν έβρισκε το δρόμο για το σπίτι όπου θα ντυνόταν η νύφη για ν’αφήσουμε το ρημάδι το φουρό. Χάρτη της πόλης δεν είχαμε κι αρχίσαμε να ρωτάμε τους περαστικούς. Ιδρώσαμε μέχρι να το βρούμε.
Πήγαμε λοιπόν να ξεϊδρώσουμε και να τσιμπήσουμε κάτι. Όπου ανακαλύπτω έντρομη ότι το τηλέφωνο που μου είχε πασάρει η νύφη να κλείσω ξενοδοχείο αντιστοιχούσε σε ένα «διδυμάκι» αυτών που βρίσκονται γύρω από την Ομόνοια, πάνω σε μια πλατεία-μικρογραφία Ομόνοιας. Σκέφτομαι ότι μια νύχτα είναι, θα περάσει και σφίγγω τα δόντια.
Πάμε και στο άλλο ξενοδοχείο που είχαν κλείσει οι υπόλοιποι για τσεκ ιν και ..... το ξενοδοχείο είναι μια χαρά. Καταφέρνω σε χρόνο ντε τε να βρω δωμάτιο και ευτυχώς θέε μου τρώμε! Kαι βέβαια δε προλαβαίνουμε πια, ούτε η αδερφή, ούτε η κολλητή της νύφης, να πάμε να τη ντύσουμε. Ευτυχώς τη ντύσανε άλλες να μη πάει γυμνή στο γάμο και πάθει εγκεφαλικό ή καρδιακό ο παπάς.
Ντυνόμαστε-βαφόμαστε μάνι μάνι και πάμε εκκλησία. Όπου μας κοίταζαν σαν τσίρκουλα οι ντόπιοι να κυκλοφορούμε ντυμένοι με τουαλέτες και κουστούμια και βαμμένες γκράντε στις τεσσεράμισι τ’απόγευμα και μας δείχνανε με το δάχτυλο. Ζήτω!
Ο γάμος δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο γι ν’ασχοληθώ μαζί του, αλλά η φίλη της παρέας μου παραήπιε στη δεξίωση. Παραήπιε ΔΕ σημαίνει άρχισε να τραγουδάει παράφωνα και να την πέφτει στο γαμπρό, τον πεθερό και τους σερβιτόρους. Αυτό σημαίνει «ήρθε λίγο στο κέφι». Παραήπιε σημαίνει τη βρήκαμε λιπόθυμη στις τουαλέτες και ΔΕ συνερχόταν. Κάναμε λοιπόν και μια βόλτα από το νοσοκομείο της πόλης.
Το άλλο πρωΐ που ξυπνήσανε όλοι βρίζοντας από τις μπάντες που παιανίζανε για την επέτειο ακριβώς μπροστά στο ξενοδοχείο και ξυπνήσανε και μένα (που καθόλου δε με ενοχλούσανε οι μπάντες και δε κατάλαβα γιατί έπρεπε να ξυπνήσω για να τους ακούω να βρίζουνε αλλά τουλάχιστο πρόλαβα το πρωινό), έμαθα ότι δεν ήμασταν οι μόνοι που γνωρίσαμε το τοπικό νοσοκομείο. Κατά τη διάρκεια του γλεντιού έπαθε και μια κυρία κάτι αρρυθμίες και ο πατέρας της νύφης θεώρησε καλό να της δώσει από τα χάπια του για την καρδιά. Ε, μετά έπρεπε να πάει κι αυτός στο νοσοκομείο να τους πει τι ακριβώς της έδωσε.
Θαύμα περάσαμε.